Daar vlíégt hij mee naar de woonkamer en dan gaat hij op de hocker lekker liggen snaaien. Op zijn gebruikelijke onbeheerste manier. Het bed in de kamer staat zo dat ik er mooi zicht op heb.
En dat was vandaag maar goed ook....
Ik kijk naar hem, en zie hem raar bewegen. Het duurde een paar tellen tot het tot me doordrong. Jezus! Die hond is aan het stikken! Ik vlieg op hem af en ruk zijn bek los. Niks te zien.
Ik bedenk me geen moment, draai hem om, til hem op met mijn armen om hem heen, vlak voor de achterpoten en geef fors druk. Niks. Nog een keer. En gelukkig schoot het stuk toen los.
Cayuga was inmiddels pisnijdig, ik deed niet echt voorzichtig met hem, en nu hij weer lucht had gromde hij naar me. Nog nooit zo blij geweest om een hond te horen grommen naar me
Nou ja, zijn boze bui duurde maar een paar seconden. Want toen waren er belangrijker zaken om de aandacht aan te geven. Het uitgetufte stuk opvreten
Kolere, ik stond te trillen op mijn benen.
Die hond wordt mijn dood nog eens












