Ik dacht ook niet dat ik ooit van mijn levensdagen mee zou maken dat Mila een snack niet meteen op zou eten, dat is letterlijk voor het eerst in haar 4,5 jarig leven.Paisley schreef:Driftig gezelschap, die MilaEn best verwend! Bullepezen laten ze hier niet zomaar liggen. Meestal moeten ze het doen met 'saaie' runderhuid botjes.
Hier is ook een heel ritueel met kluifjes. Als ik wat uit de doos pak, staat Mayke me met hypnotiserende ogen aan te kijken en maakt Kiwi zich direct uit de voeten. Ze doet alsof ze heel wat bombarie verwacht als ze Mayke voor dr voeten loopt wanneer er eten in het spel is, maar dat is flauwekul want Mayke maakt er nooit een punt van.
Dan geef ik Mayke iets en probeer Kiwi iets aan te geven, maar die gaat dan op 2 m afstand nerveus heen en weer dribbelen, barstend van de stresssignalen, en durft niet bij me in de buurt te komen. Dan gooi ik het botje de kamer door, stuift Mayke op Kiwi's bot af en als die eenmaal ligt te kauwen, voelt Kiwi zich vrij genoeg om Mayke dr botje te pakken die weer is blijven liggen.
Als het eenmaal verdeeld is, is de spanning bij Kiwi helemaal weg en ruilen de honden ook wel eens van botje of er blijft wat liggen.
Met eten gaat het ook zo. Zonder het rondsmijten dan, maar Kiwi durft pas te gaan eten als Mayke en ik niet meer bij haar bak in de buurt staan.
Sneu vind ik dat maar t is al minder geworden.
Maar het ding dan ook nog naar mijn hoofd gaan smijten... 
Ik vind het heel erg leuk om al die verschillende eet- en kluifritueeltjes te lezen. Vooral met meerdere honden blijkt het toch vaak een echt ritueel te worden.
. Hoe we het in ons hoofd haalden om madam geen slagroom te geven 
) en ze structureel minder kreeg, toen at ze wel alles. Tot sla aan toe 
