Kom niet over t overlijden van me hondje heen..

[tibetaantje]

Hoi allemaal, heb een vraag om van mijn paniek af te komen?
Mijn hondje is vandaag een week geleden overleden en ik kan t niet!!!
Eet niet, slaap niet en het word niets minder....écht heel beroerd en depri.....ik snap heel goed dat één week natuurlijk heel kort is, maar heb écht t gevoel dat ik t niet ga redden? Kan iemand mij gerust stellen dat dit er écht gewoon bij hoort! En dat t echt weer goed komt....alvast heel veel dank voor jullie berichtjes xxxxxx

[S@ndr@]

natuurlijk wordt het ooit minder - niemand houdt dit eeuwig vol, maar je hebt nu gewoon al die emoties die er bij komen kijken als een geliefd huisdier overlijdt, rauw, heimwee, het missen van geluiden, geuren het knuffelen en zorgen voor........ maar dat gaat echt slijten, probeer afleiding te zoeken, leuke dingen te doen, buiten lopen/fietsen of iets dergelijks als het mooi weer is

[thom]

natuurlijk wordt het ooit minder - niemand houdt dit eeuwig vol, maar je hebt nu gewoon al die emoties die er bij komen kijken als een geliefd huisdier overlijdt, rauw, heimwee, het missen van geluiden, geuren het knuffelen en zorgen voor........ maar dat gaat echt slijten, probeer afleiding te zoeken, leuke dingen te doen, buiten lopen/fietsen of iets dergelijks als het mooi weer is

Dit dus.

[dagmar88]

Hoi allemaal, heb een vraag om van mijn paniek af te komen?
Mijn hondje is vandaag een week geleden overleden en ik kan t niet!!!
Eet niet, slaap niet enHeeft t word niets minder....écht heel beroerd en depri.....ik snap heel goed dat één wel natuurlijk heel kort is, maar heb écht t gevoel dat ik t niet ga redden? Kan iemand mij gerust stellen dat dit er écht gewoon bij hoort! En dat t echt weer goed komt....alvast heel veel dank voor jullie berichtjes xxxxxx

Dat weet ik zo net niet. Natuurlijk heb je een tijd intens veel verdriet en ervaar je gemis. Maar het niet redden en paniek is wel een paar stappen verder.
Lijkt me verstandig even met je huisarts te praten.

Sterkte

[lets have fun]

Ik zie dat je nog een hondje hebt? Trek er lekker veel met hem op uit. Echt dat helpt.
Zonder je niet af, kom onder de mensen en práát er over. Niet alleen op een forum maar ook met mensen die jou kennen. Zoek afleiding in dingen die je hiervoor altijd leuk vond. Ook al lijkt het dat je er nu geen plezier uit haalt het helpt wel om de zinnen te verzetten en niet helemaal te verdrinken in verdriet. Laat gesprekken niet alleen over jou gaan, even weer wat ander praat word je ook weer frisser van. Voor de rest moet het toch slijten. Niemand kan zeggen hoe lang het duurt. Maar slijten doet het.

[mosquito1980]

Als het echt zo erg is als je schrijft lijkt het mij ook verstandig even prof hulp te zoeken.
Ik ken een goeie "levens coach" (sorry ben even de naam kwijt) iemand die mensen helpt met PTSD en dergelijke, in de achterhoek (weet niet waar jij woont?)

Het wordt minder met de tijd, voor iedereen verschillend. Ga tijd aan je andere hondje besteden, die lijdt misschien ook wel.
En praat over je overleden hondje, schrijf maar raak hier op het forum.

Het is altijd hard voor een hondebaasje, ze leven gewoon niet lang genoeg

Veel sterkte

[kooi]

Dit klinkt misschien een beetje raar, maar het verwerken van de dood van je hond lijkt een beetje op afkicken van bijvoorbeeld een rookverslaving. Je krijgt ontwenningsverschijnselen. Omdat je GEwend was aan een aantal dingen die met de hond verband hielden.
Dat gebeurt op bewust, maar ook en vooral op onbewust niveau. Dat geeft de signalen af die bij het houden van die hond hoorden. Je ogen verwachten hem te zien. Je oren verwachten hem te horen, je neus hem te ruiken etc. Tijd om uit te laten, tijd om eten te geven. Tijd voor een spelletje. Tijd voor een laatste knuffel voor het slapen gaan. Waar is hij? Is hij veilig? Heeft hij iets nodig? De gewoonte om hem af en toe even in de ogen te kijken, waarna hij met een tevreden zucht verder slaapt. Die ademhaling die nooit zo opviel, maar nu schreeuwend afwezig is. En bij elk signaaltje, snijdt de pijn van het ontwennen door je heen: oh nee, hij is er niet meer. En terwijl je die gedachte hebt, is je onbewuste alweer op zoek naar de riem, de bak...de hond.

En dan denk je: dit gaat nooit voorbij. Ik kan nooit meer ergens van genieten zonder...
Maar heus, het gaat over! Maar dat besef je pas als het zover is.
De eerste momenten dat je weer ergens om kan lachen, schrik je ervan. De eerste keer dat je je realiseert: ik heb nu al een hele dag niet aan hem gedacht of me verdrietig gevoeld. Bij de een gaat dit sneller dan bij de ander, maar het gebeurt uiteindelijk bij iedereen.
Ook bij jou, let maar op...

[tibetaantje]

Super bedankt voor jullie berichtjes......klopt, ik heb nog een hondje. En t is prachtig weer dus lekker er op uit.....effe frisse lucht die me hoofd en sterk zijn.
Erg bent voor jullie reacties xxxx

[tibetaantje]

Bent moet bedankt zijn....

[tibetaantje]

Wss komt t ook omdat ik alleen ben, en geen partner die t zelfde verdriet zou hebben, dat t bij mij iets langer duurt, maar met jullie praten helpt ook al, mensen zonder honden hier in mijn buurt snappen t niet zo goed.
Nogmaals super bedankt voor t reageren xx

[tibetaantje]

De vervelendste gedachte, die ik steeds heb, is dat ik die dag niet genoeg afscheid heb genomen. Dat heb ik wel, zat steeds bij der in de bench, en pakte de ook bij me op de bank maar ze heeft nooit van knuffelen gehouden! En ik had t idee, dat als ik haar nu steeds zou pakken, ze helemaal in de gaten zou krijgen, wat er ging gebeuren? Nu heeft ze niks doorgehad? DA kwam rustig in huis en ze is in mijn armen heengegaan , en heb er zelf rustig in de dieren ambulance gelegd. Heb haar ook terug, in een urntje.....maar...pfff....jullie snappen t wel...xx

[bouvierpoedel]

Als jezelf al vind dat het te sterk is en het je blokkeert om verder te gaan moet je hulp zoeken. Meestal helpt het ook om voor je zelf een soort van afscheidsceremonie te houden , uitstrooien van de as of samen met je andere hondje naar een plaats gaan waar je dode hondje het leuk vond en daar voor jezelf een afscheid nemen.
En bezig blijven met je andere hond en onder de mensen blijven. Je bent er 1 kwijt maar hebt er nog 1 dus tel naast het verlies ook je zegeningen..

[bouvierpoedel]

Als jezelf al vind dat het te sterk is en het je blokkeert om verder te gaan moet je hulp zoeken. Meestal helpt het ook om voor je zelf een soort van afscheidsceremonie te houden , uitstrooien van de as of samen met je andere hondje naar een plaats gaan waar je dode hondje het leuk vond en daar voor jezelf een afscheid nemen.
En bezig blijven met je andere hond en onder de mensen blijven. Je bent er 1 kwijt maar hebt er nog 1 dus tel naast het verlies ook je zegeningen..

[Nikkielvis]

Ik heb mijn teckel in januari laten gaan. Ze was bijna 16 jaar.
Ik heb heel veel troost gehad in het feit dat ze zo'n mooi leven heeft gehad.
En denk aan alle leuke dingen die ik met haar heb meegemaakt en dat waren er veel.
Helaas kunnen ze niet eeuwig bij ons blijven maar vind troost in de mooie dingen en kijk niet te veel naar de laatste dag.
Sterkte met je verlies

[crutz]

De vervelendste gedachte, die ik steeds heb, is dat ik die dag niet genoeg afscheid heb genomen. Dat heb ik wel, zat steeds bij der in de bench, en pakte de ook bij me op de bank maar ze heeft nooit van knuffelen gehouden! En ik had t idee, dat als ik haar nu steeds zou pakken, ze helemaal in de gaten zou krijgen, wat er ging gebeuren? Nu heeft ze niks doorgehad? DA kwam rustig in huis en ze is in mijn armen heengegaan , en heb er zelf rustig in de dieren ambulance gelegd. Heb haar ook terug, in een urntje.....maar...pfff....jullie snappen t wel...xx

Het was dus wel een gepland afscheid?
Ik dacht eerst uit je verhaal zeer onverwachts maar begrijp nu van niet.

Probeer vooral voor ogen te houden waarom je tot deze beslissing gekomen bent. Dat je hondje nu geen ongemakken meer heeft. Geen pijn meer.

[freskin]

Allereerst heel veel sterkte met het verlies van je lieve hondje

Het is normaal dat je rouwt en heel veel verdriet hebt. Ik heb tot nu toe van vier van mijn honden afscheid moeten nemen. Drie van hen waren erg oud. Op een gegeven moment kon het niet meer en heb ik er op een bepaalde manier wel vrede mee gehad. Bij de vierde hond ging het anders. Hij kreeg een gezwel in de bek, en we hebben na drie maanden afscheid van hem moeten nemen. Hij was nog net geen 10 jaar oud. Hier heb ik het ook heel erg moeilijk mee gehad. Na een jaar begon het rouwgevoel een beetje te slijten. Ik heb er wel veel over kunnen praten met vrienden en kennissen. Dat luchtte wel op en maakte dat ik het een plaatsje kon geven.
Ik denk dat het goed is om er veel over te praten. Probeer ook zoveel mogelijk mooie herinneringen aan haar te benoemen. Die mooie herinneringen blijven altijd bij je. Het verdriet moet slijten en een plaatsje krijgen. De eerste weken zijn het ergst, maar dat is bij iedereen natuurlijk weer anders.
Als je echt niet slaapt en eet zou ik bij de huisarts tijdelijk iets kalmerends vragen. Dat heb ik ook gedaan toen mijn hond erg ziek was. Ik dacht ook dat ik het niet meer trok.....Ik heb toen voor twee weken iets gekregen wat mij er goed doorheen geholpen heeft.
Dus er over praten kan al veel helpen. En natuurijk met je andere hondje lekker genieten. Veel frisse lucht en leuke dingen doen helpt ook.

Sterkte!

[tibetaantje]

Erg bedankt...Ja ik ga effe iets halen bij de dokter, en ook die tip om niet steeds aan de laatste dag te denken maar aan haar mooie leven, dat ga ik doen.....en uiteraard genieten van me andere hondje....
Super bedankt, ik voel me echt een beetje beter......xxxxxxx

[Solo]

Heel veel sterkte!
En wat is genoeg afscheid nemen? Misschien is het wel nooit genoeg omdat afscheid nemen eigenlijk onmogelijk is... Ik vind dat je het die laatste dag goed gedaan hebt. Je hondje heeft niets doorgehad.

[lets have fun]

De vervelendste gedachte, die ik steeds heb, is dat ik die dag niet genoeg afscheid heb genomen. Dat heb ik wel, zat steeds bij der in de bench, en pakte de ook bij me op de bank maar ze heeft nooit van knuffelen gehouden! En ik had t idee, dat als ik haar nu steeds zou pakken, ze helemaal in de gaten zou krijgen, wat er ging gebeuren? Nu heeft ze niks doorgehad? DA kwam rustig in huis en ze is in mijn armen heengegaan , en heb er zelf rustig in de dieren ambulance gelegd. Heb haar ook terug, in een urntje.....maar...pfff....jullie snappen t wel...xx

Jezelf zo op je kop geven omdat je dit of dat niet genoeg zou hebben gedaan is niet goed meid. Dat zijn juist de gedachte waar je depressief van wordt en het is toch niet meer te veranderen. Je mag best een beetje lief zijn voor jezelf hoor Het is jammer wanneer we onze dierbaren herinneren met had ik maar dit of had ik maar dat. Je hebt het naar beste kunnen gedaan. Voor jouw hond. En die verwijt jou niks.

[mosquito1980]

Erg bedankt...Ja ik ga effe iets halen bij de dokter, en ook die tip om niet steeds aan de laatste dag te denken maar aan haar mooie leven, dat ga ik doen.....en uiteraard genieten van me andere hondje....
Super bedankt, ik voel me echt een beetje beter......xxxxxxx

Voorzichtig met "effe iets halen bij de dokter". Een paar slapeloze nachten zijn niet zo erg, die slaap je later wel weer bij.

Ik zit net je avatar te lezen: Je kunt niet de alle honden op de wereld redden maar je kunt de wereld van 1 hond redden (hoop dat ik het goed gequote heb)
Dat heb je gedaan, denk aan al die mooie jaren die je samen gehad hebt.

[Chihuahua-paws]

Ik herken het. Na dat ik de keuze heb moeten maken onze dierbare kat in te laten slapen en het was heel snel gegaan dus geen goed afscheid kunnen nemen. Heb daar onwijs veel verdriet van gehad en ook een schuldgevoel, maar hij kon niet meer beter worden dus het was de enigste goede keuze. Maar toch als je dan thuis komt gaat het malen ik heb de week erna meerdere huilbuien gehad als ik er maar even aan dacht, het was mij echt zwaar gevallen. Maar het werd wel rustiger. En als je de eerste stap gemaakt hebt in het verwerken gaat het sneller.

[j.werkman]

Na een week nog zo verdrietig zijn is niet raar en minder trek in eten hebben enzo ook niet. Spijt over dingen en schuldgevoel komen best vaak voor en zijn een belemmering in het omgaan met je verdriet. Je mist gewoon je hondje en het gewoon lekker verder leven zoals het was, dat dat na een week nog niet verminderd is, kan je een gevoel van wanhoop geven. Geef jezelf de tijd en ruimte om verdrietig te zijn. En inderdaad zoek troost en doe dingetjes die je leuk vindt.
Het zou natuurlijk best wel vreemd zijn als het verdriet bij toverslag weg zou zijn. De goede herinneringen komen ook en dat wordt dan genieten, tenminste, ik kan nog onwijs genieten van alle streken en eigenaardigheden van mijn overleden dieren, ook van overleden mensen trouwens.

[tibetaantje]

o jongens ,superbedankt....deze laatste berichten doen me echt ontzettend goed ......heel erg bedankt....xxxx

[tibetaantje]

alle berichten hebben me goed gedaan hoor, zo bedoel ik t niet xxxx

[gonnie]

Het komt wel weer goed hoor.

Ik ben zelf wat nuchterder en neem alles zoals het komt.
Heb er zelf eigenlijk niet zo heel veel last van, natuurlijk denk ik nog weleens aan mijn honden die er niet meer zijn, maar dat zijn meer goede herinneringen.

Ik sta eigenlijk heel weinig stil bij dingen die niet goed gaan in mijn leven of die mij verdriet bezorgen.

[Lupo]

Ik heb een maand geleden mijn lieve Tosca nog redelijk onverwachts moeten laten inslapen. De eerste weken waren ontzettend moeilijk, maar daarna begon het te wennen dat ze er niet meer was. Ik heb het nog regelmatig moeilijk, bijvoorbeeld als ik langs een favoriet uitlaatplekje kom. Ik voel me dan bijna schuldig dat ik daar zonder Tosca ben, maar ja, ook dat moet slijten. Het komt goed, echt waar, maar je zult het tijd moeten geven. Sterkte!

[mosquito1980]

Heel veel sterkte!
En wat is genoeg afscheid nemen? Misschien is het wel nooit genoeg omdat afscheid nemen eigenlijk onmogelijk is... Ik vind dat je het die laatste dag goed gedaan hebt. Je hondje heeft niets doorgehad.

Wat is afscheid nemen? Volgens mij neem je nooit echt afscheid, in gedachten leven ze verder. Ik heb in Januari mijn oudje laten gaan maar ik denk nog dagelijks aan haar.
Er zijn van die dingen en situaties die voor/met elke hond uniek is, zij was heeeel erg bang voor donder en bliksem al lang voor wij het hoorden kroop zij al in het keukenkastje, dat keuken kastje was tijdens het regenseizoen voor haar gereserveerd, wij haalden er alles uit. Nu is het weer in gebruik door ons. Gisteren kwam er een onweersbui en het eerste waar ik aan dacht was Lady en het keukenkastje (en daarna dat ik de was snel moest binnenhalen)
Zo heeft denk ik iedereen wat en is dat verschillend van hond tot hond. Die kleine en grote dingen waar je met een glimlach aan terug denkt.

[_Leonie]

Ik denk altijd maar: bij een dier mag je. Je mag hem in laten slapen als het teveel wordt, die kan je tenminste veel pijn besparen.
Het is toch iets wat je weet als je een huisdier neemt: die gaat (vaak) als eerst. En de scherpe kanten van het verdriet gaat er van af, dus alles er uit gooien en straks weer verder.

[tibetaantje]

allemaal super bedankt voor de lieve berichtjes, echt heel fijn om te delen met jullie...

[DesireeB]

Is heel normaal dat je er na een week nog doorheen zit. Bij de één gaat het sneller dan de andere om weer door te kunnen. Ik had het na een week ook nog steeds, nooit verwacht dat ik er zo erg doorheen zou kunnen zitten en ik zo kon janken.

Ik had geen tweede hond dus was erg stil in huis, na een week dacht ik dat ik gek zou worden als ik niet heel rap me leven weer op zou pakken en heb ik gekozen voor een nieuwe hond. Dan kon ik weer gewoon me dagelijkse ding doen en had ik iets om naar uit te kijken. Kleine zoektocht en ongeveer 2 weken na het overlijden was Maylo er en kon ik weer verder. Heb heel veel aan Maylo gehad hierin.

Jij heb nog een hond. Zoek daar een vorm van steun in door wat meer op pad te gaan en eventuele leuke dingen te plannen zodat je iets positiefs heb om naar uit te kijken. Zal vast niet voor iedereen zo zijn maar voor mij heeft het gewerkt en kan nu zeggen dat ik nog steeds vaak aan haar denk, maar altijd wel positief.
Soms mis ik haar nog wel hoor, het wat een sadistische bitch en wist alles beter en nu heb ik totaal het tegenovergestelde in Maylo, die is ook eigenwijs maar wel erg meegaand en een goedzak. Dus vaak moet ik gewoon hardop lachen als ik hem weer iets zie doen wat Noeska(vorige hondje) totaal anders gedaan zou hebben.