En mijn Kiwi staat nog helemaal niet in dit topic!
Het was niet echt in de planning, maar ik keek al een jaartje rond voor precies de juiste match. Na wat opvanghondjes versleten te hebben (waar voor mij niet de juiste hond bij zat helaas), besloot ik toch weer voor een pup te gaan. Na wat omzwervingen via de schotse herder en de bordercollie, had ik ineens mijn zinnen gezet op de kelpie, maar mijn enthousiasme bedaarde weer nadat ik bij een fokker was geweest van Australian Kelpies, waarvan de honden me maar matig aanspraken. Daarnaast heb ik allergie voor het hele rashonden-gebeuren en was weer helemaal genezen en hield ogen en oren open voor een tweedehandsje.
Toen kwam er in Juni ineens een 'topocassion' op mijn pad, ik hoorde dat ergens een Working Kelpie in een opvanggezin zat.
Dit fototje kwam tot me en ik was verkocht
Ik kwam aan samen met Mayke, en het hondje sjeesde na de kennismaking eerst een rondje door de tuin, vloog toen naar binnen en liet zich onder de tafel neerploffen met demonstratief dr kop op dr poten, loerend naar Mayke en niet wetende wat ze met de situatie aan moest. Ze kende niets en maakte 3 radslagen toen ik voor het eerst een riem omdeed.
Die moet ik hebben, dacht ik. Uur later zat ze mijn auto onder te pissen, want dat kende ze dus ook niet.
Waar was ik aan begonnen? Dacht ik toen ik naar huis reed. Een niet gesocialiseerde puber van een ultiem werkras?
Nou ik heb nog nooit zo'n makkelijke hond meegemaakt
Inmiddels ziet ze er zo uit. Ze is deze week 1 jaar geworden
