Vorige week maandag hebben we Blanche van Schiphol gehaald.
Ze komt uit hetzelfde Spaanse asiel als Uma en is bij ons in de opvang tot dat geweldige baasje zich meldt.
Ik schrok er een beetje van hoe ze eruit zag toen ze eenmaal de bench uit was. Ze was heel zenuwachtig geweest en had dus wat kalmeringsmiddel gehad, dat was ook wel te merken. Ze was heel suf, zwalkte wat en hoewel ze wit had moeten zijn was ze nu wat donkergeel
zat onder de wonden en had een heel grote, lelijke plek op haar bil. De ontmoeting tussen de honden ging heel goed, Uma herkende haar meteen en Blanche leek haar ook even te herkennen. Manu deed alleen maar HOOOOOY TÉÉF
Dus die heb ik wat moeten remmen. Blanche is intact en was vorige maand loops geweest maar rook blijkbaar nog heeuulll lekker. Blanche was door Manu wat geschrokken en wilde echt niet bij hem in de buurt lopen. In huis begon ze gelijk met opgerolde mouwen even te herhalen dat hij nu toch verdómme eens even 5 meter afstand moest houden 
Ons huis is alleen niet zo reuze groot dat dat gemakkelijk kon dus daar hebben we even moeten sturen.De dag erop naar de dierenarts, arme drommel.
Ontstoken oren en wat antibiotica mee gekregen voor de plek en inmiddels is mevrouw getransformeerd tot een heel vrolijke jongedame die geen genoeg krijgt van Manu's liefde en vooral als een kromme banaan met platte oren al kussend achter je aan loopt om alsjeblieft nog héél even te knuffelen en kroelen. Ze knort er dan ook een beetje bij
En het traject is zo leuk. Ze vindt alle nieuwe dingen heel leuk, ze heeft alleen een beetje hoogtevrees
Blanche bij aankomst
De volgende dag even wandelen in omheind gebied en even loslopen geprobeerd
En de sloot
Ze liep zo het kroos op, PLONS 
Er zat nog geen spier op, als ze even stil stond zag je haar achterpoten ook trillen. Zelfs tijdens het lopen was alles pudding.
En ineens loop ik met een hond die van alles van je moet
Continue opkijken, houdt je in de gaten en wil graag dat je van alles tegen haar zegt. Ik ben toch wel even anders gewend met mijn mormels.
En inmiddels zijn we al 3 keer naar het strand geweest. Als ze kon praten had ze wel 100x 'wiiiieeehoooo" geroepen. Ze was echt in alle staten
Om daarna op een terras neer te storten naast een paar krijsende kleuters
En natuurlijk ook nog even buiten de supermarkt wachten
Ze doet alles zo braaf mee
Na nog geen week is ze al vreselijk veranderd. Ze past zich ook zo snel aan, echt een knappe hond.
Ach, dat geschrokken koppie in de sloot.
". Hier nog zo 1 
Winterjas, sjaal, laarzen 
