Ik hield je voor de eerste keer vast net nadat je geboren was...
Gisteren hield ik je voor het laatst vast, en gleed je rustig weg, je hopelijk nog bewust van mijn liefde voor jou.
Een laatste kus, een traan op je zachte vacht waar ik zo graag met mijn vingers doorheen ging...
Wat rest zijn enkel nog al die fijne herinneringen aan jou, aan alles wat we samen hebben mogen meemaken en aan alles wat je me hebt gegeven...
Dank je wel!
I belong to you, you belong to me
You're my sweetheart
(Lumineers)
En toen was ze er niet meer, mijn Nozem... Uitgekozen uit mijn allereerste zelfgefokte nest Laekense. Voor de dekking ben ik destijds samen met Sjefke helemaal naar Denemarken gereden, omdat de reu waar ik als een blok voor gevallen was daar woonde. Een onvergetelijke ervaring, logeren bij mensen die ik alleen via internet kende en die me verwelkomden alsof ik hun dochter was. De dekking leidde tot een drachtige Sjefke, en na 9 weken kwamen haar eerste pups ter wereld, 2 reutjes en 3 teefjes en dus werd het wie van de drie voor mij. Heb heel lang getwijfeld, maar met 6 weken was ik eruit en werd jij onze Nozem. Sjefke had toen haar keuze al bepaald, iets wat ik me later pas realiseerde toen ik me goed besefte welke pup het meest naar haar toetrok, en waar deze foto het bewijs van is:
Wat hebben we veel meegemaakt samen... Op vakantie in Oostenrijk, ze is daar 10x bij geweest en genoot daar zichtbaar van, keer op keer. Ze was een ideale hond voor de huttentochten die we deden, ze wist precies waar ze moest lopen tijdens het klimmen en afdalen en het was een genot om haar erbij te hebben. We hebben prachtige uitzichten bewonderd samen, samen afgezien en samen uitgerust van alle indrukken.
Samen naar Engeland om een grote droom van mij uit te laten komen en dan nog wel met een zelfgefokte hond: meedoen aan Crufts. Heel onwerkelijk om daar dan echt te staan op het groene tapijt, en je eigengefokte hond dan na een hele lange dag door de keurmeester gekozen te zien worden als beste teef van het ras, onvergetelijk!
En dan natuurlijk Nozem als zorgzame en consequente moeder, ze deed dat voortreffelijk en op haar eigen manier, die afweek ten opzichte van die van Sjefke, die er veel meer bovenop bleef zitten als de pups ouder werden. Een eerst wat vreemde gewaarwording die ik hoe langer hoe meer ging waarderen. Nozem was een topmoeder voor alle pups in haar 3 nesten.
Maar bovenal was Nozem van begin tot eind mijn maatje, mijn steun en toeverlaat en mijn rots in de branding.
Ik hoop dat ik dat voor haar ook ben geweest, maar dat denk ik wel.
Eind vorig jaar werd ze ziek, en waar het aanvankelijk met prednison weer goed ging, vlamde haar ziekte vaker en heftiger op. In juni gingen we nog met de honden op vakantie, dit keer niet naar Oostenrijk én niet in september, maar naar Denemarken. Daar leefde ze erg op, ze genoot van de wandelingen, het strand en het samenzijn met de gelegenheidsroedel die uitgebreid was met 3 honden en 2 mensen. En ik genoot daar weer volop van, en was dankbaar dat we deze vakantie samen nog zo intens konden beleven...
In de vakantie vlamden de symptomen van Nozems ziekte weer op, en dit keer lukte het niet om ze weer weg te krijgen door een tijdelijke ophoging van de pred in combinatie met een AB-kuurtje. Ik voelde dat het dit keer anders was, dat ze door mijn handen leek te gaan glippen, maar ze bleef vrolijk en blij dus we keken het gewoon van dag tot dag aan.
Hier een voorbeeld van hoe ze op het laatst nog was, achteraf het laatste filmpje wat we van haar hebben:
https://youtu.be/jSjh08BH1oQ
En toen voelde ik tijdens een knuffelsessie weer nieuwe bulten op haar lichaam, boven haar schouderbladen. Ze had al een poosje verdikte lymfeklieren, dat begon in haar hals en heel licht, maar dat breidde zich verder uit door haar lichaam heen. Ze stond onder controle van de dierenarts al die tijd en zodra ik ergens over twijfelde liet ik haar even checken door hem. Dit keer ook. Ook dit waren vergrote lymfeklieren, en aangezien de uitbreiding ervan nu ineens in sneltreinvaart was aanbeland, wisten we dat ze niet heel lang meer zou hebben. Vorige week donderdag zei de dierenarts dat we ons moesten voorbereiden op een verslechtering, en dat ze geen maanden meer zou hebben, hooguit weken maar waarschijnlijker slechts dagen. Dus we hebben haar de vrije hand gegeven in wat ze nog wel en niet wilde doen, hebben onze wandelingen aangepast op haar en hebben alles wat ze lekker vond in huis gehaald om haar iedere dag steeds ergens mee te verwennen. Natuurlijk hebben we daar de andere honden niet bij vergeten, die kregen ook steeds een klein beetje van het lekkers.
Dinsdagavond kon ik met haar terecht bij Ron Baltus die met veel geduld, humor en vakmanschap haar en mij een onvergetelijke avond gegeven heeft, en prachtige foto's ter herinnering aan Nozem. Ik heb pas een paar foto's gekregen maar die zijn al heel erg dierbaar en beloven nog wat voor wat er nog gaat komen. Op de terugweg van de fotosessie zijn we langs de Mac gereden en heeft ze heerlijk een softijsje weggesmikkeld.
Het klinkt misschien vreemd, maar juist deze avond heeft mij wat rust en berusting gegeven, het voelde als het heel bewust afsluiten van een periode. Nozem vond het helemaal prachtig, alleen mee met mij (en een goede vriendin), alle aandacht en dingetjes doen om vooral veel lekkernijen te verdienen. Ze poseerde als een volleerd model!
En nu? Nu is het stil in huis... Nooit meer haar vragende lieve donkerbruine kijkers die contact zoeken, nooit meer het gekef als ze wist dat we wat leuks gingen doen, nooit meer het gebedel om eten, nooit meer een poot op mijn arm om om aandacht te vragen, nooit meer het irritante geblaf als er iemand aan de deur stond en nooit meer kroelen door haar vacht en kietelen over haar buik...
Maar wat hebben we een mooie tijd beleefd samen, dat is iets wat niemand ooit meer af kan pakken. En ze heeft een prachtige nalatenschap achtergelaten, niet alleen aan mij in de vorm van Tapas, maar ook aan alle andere mensen die een directe nazaat of een kleinzoon of -dochter van haar hebben....
Dag lieve Noosie, bedankt voor alles! x
wat zal het leeg zijn zonder haar ook al heb je er nog 2 en wat zullen jullie haar missen. Ze was een gouden hond die diep in je hart zit 
