Anneke & Timka schreef:Ik maakte gisteravond een wandeling met Timka.
Op een groenstrook (van de gemeente) in de buurt doet ze meestal een poepje. Die ik daarna keurig opruim. Neem een plastic zakje en een stuk wc-papier (zodat er echt niets achterblijft) mee om alles op te ruimen. Vervolgens gooi ik het thuis weg.
Voor het arme kind kon gaan zitten om te poepen komt er een oude man (80-plus) aangerend met een stok al schreeuwend: “laat die hond daar niet schijten, laat die hond daar niet schijten”.
Allereerst poepte Timka er nog helemaal niet en ten tweede ruim ik alles keurig op.
Dit heb ik ook tegen die oude man gezegd met de toevoeging dat het gemeentegrond is waar hij al helemaal niets over te zeggen heeft en ik niet begreep waar hij zich druk om maakte. Overigens ligt er totaal geen poep dus hij kan mij ook niet verwisselen met iemand die het wel laat liggen.
Ik heb nog nooit iemand gezien die zo ontzettend kwaad werd. Echt niet normaal meer. Die oude kerel stond te briesen het kwijl en spuug vloog hem uit de mond. Heb hem toen vriendelijk verzocht minimaal een meter bij me uit de buurt te blijven omdat ik dat vies vind. Hij schold me toch uit, echt niet normaal meer. Verder stond hij met z’n stok te zwaaien dat ik ook nog bang was dat hij daarmee Timka te lijf zou gaan. Die arme Timka was helemaal onder de indruk en erg bedeesd, iets dat ze niet gauw is.
Ik ben er echter niet van gediend zo behandeld te worden, door niemand en al helemaal niet door zo’n oude kerel. Heb hem dan ook ongezouten de waarheid gezegd. Dacht dat die kerel ter plekke een hartaanval kreeg van kwaadheid en hij me met z’n stok te lijf zou gaan. En dit terwijl er totaal niets aan de hand is notabene! Maar was niet normaal mee te praten.
Nooit laat ik poep van Timka liggen. Nergens. Zelfs niet in het bos of in andere natuurgebieden waar je bijna de nek breekt over de drollen. Ik vind het nergens voor nodig om de natuur te vervuilen. En dat juist ik dan zo word behandeld. Ik vind dat zo onrechtvaardig.
Toen ik na mijn ronde thuis kwam vertelde ik het hele verhaal aan mijn man. Die vond het ook onbegrijpelijk, juist omdat we altijd alles opruimen.
Ik moest daarna nog snel naar de winkel om een boodschap te doen. En ja, wie kwam ik tegen achter de rollator? Juist die oude man. Hij wilde net z’n mond opendoen om weer wat te zeggen en gezien z’n kwade, rood aanlopend gezicht zou dit beslist niets vriendelijks zijn geweest.
Toen werd ik toch zo kwaad. Heb mij extra opgericht (ben erg lang, dus stak een flink eind boven die oude man uit) en heb gezegd: “Waag het eens! Waag het eens om nog weer tegen mij te gaan schelden, dan ben je echt aan de beurt!” Blijkbaar maakte dat zoveel indruk dat hij snel verder liep.
Mijn man had thuis al gezien dat die man ook op pad was en had al gedacht, oh nee toch, straks komt ze die kerel nog een keer tegen.
Ik vind dit gewoon schandalig. Ruim je altijd en overal de poep van je hondje op en dan krijg je zoiets.
Vervelende gebeurtenis. Commentaar en gezeur is één ding maar geschreeuw in je gezicht is wel wat anders. Nooit meegemaakt, dus ik weet niet wat ik zou doen.
Ik zou denk ik niet de confrontatie aangaan maar me zo snel mogelijk uit de voeten maken. Net zoals sommige anderen geen zin in gezeur.
Als het niet meer op te lossen is door wat uitleg te geven of een vrolijke opmerking te plaatsen dan heb ik geen zin meer in die communicatie.
Maar, wat ik me afvroeg. Waarom het dik gedrukte in de quote? Ik snap oprecht het verschil niet.
Als ik al een verschil zou snappen, zou het juist andersom zijn.
Het zal je vadertje maar zijn met Alzheimer.
Honderden meters, schapen in complete paniek. Even later kwam ik de baas tegemoet. Ik ging van een foutje uit. Maar hij meldde mij lachend dat dit zo leuk was voor haar, als de schapen er weer zijn. Ik heb verbijsterd gezegd dat ik dit niet vond kunnen.
Als ik boos ben op iemand kan die beter iets zeggen als "mens houd je bek" dan jouw reactie want dat is pas olie op het vuur. 
