Ging erg leuk, ze was al snel moe en voldaan, dus ik roep haar bij me. Níet komen... Nog een keer: níet komen...
Liep ik naar haar toe, stoof ze op het laatste moment weg, blij rondjes rennend.
Dus ben stukje weggefietst, want dan komt ze normaal achter me aan. Behalve vandaag.
Rent ze door een weiland met opkomend maïs (sorryyyy boer...!) naar de weg toe, richting huis. Ik kreeg een hartverzakking en fiets snel achter haar aan.
Madam stopt keurig voor de weg, zoals wij haar aangeleerd hebben, wacht op de auto en steekt de weg over. Netjes op de stoep draaft ze naar de volgende stoeprand, weer netjes stoppen. Kijkt ze even om: 'já! Baas komt er wel aan.' En steekt weer over naar huis. Negeert twee katten en een spelend kind (verbazing alom) en gaat netjes voor de deur zitten.
Kom ik daar met een rode kop, kokende hersenpan en buiten adem. Wat een trut. En dan wél netjes stoppen voor de stoepranden wat ze normaal nooit doet...
Ik ga aan de wijn.




