Bij m'n schoonmoeder in huis tegen de plant aan plassen.

Gelukkig heb ik een lieve schoonmoeder die erom kon lachen en hadden we Dexter toen net 3 dagen of zo.
Toen hij er net was heeft 'ie ook eens de dure rubberen bal van een andere hond gejat, en hij wilde
niet loslaten. Maar die vrouw gooide de bal wel weg terwijl Dexter erbij was. Ze vond het ook niet zo erg.
En eten jatten is wel een dingetje. Hij heeft een keer de mais van vissers gejat (in een losloopgebied, dat wel), een gevulde koek die op mijn been lag, en bij de eerste Kerst toen hij er net was rauste hij zó de halve Zalm Wellington van het aanrecht. Gelukkig wel ná het eten.

Nog minder leuk was de keer dat hij een broodje uit de hand van een driejarig kind greep. De vader vond het geen groot probleem, maar het kereltje schrok zich natuurlijk een ongeluk.
Stomtoevallig had ik vanochtend dan weer een leuke verrassing. Dexter stond aan de waterkant te snuffelen, bij een bootje. Ineens verstarde hij iets en begon hij te piepen, en toen zag ik dat hij letterlijk neus aan neus stond met een kat!

Godenzijdank heb ik blijkbaar toch iets goed gedaan in de opvoeding want toen ik hem riep kwam hij, na een korte aarzeling, naar mij toe gelopen. Brave hond!