Gelukkig is bij ons alles goed gegaan, maar toch zou ik het niet snel weer doen. En dan vooral vanwege mijn bloeddruk, het is toch wel een heisa.
De heenreis verliep eigenlijk helemaal prima - op Schiphol werden we geholpen door iemand die precies wist hoe de vork in de steel zat en zij legde alles netjes uit. We konden inchecken en daarna weer naar buiten. Kort voor vertrek moesten we aanwezig zijn om de kennel laten checken, Tallie erin te stoppen en haar achter te laten bij de odd luggage. So far, so good. Wij door de douane en naar onze terminal waar door de medewerksters van de KLM even werd gecheckt of ze bij het vliegtuig was aangekomen. Pas toen ze die bevestiging kreeg gingen wij richting vliegtuig, alles netjes voor elkaar. Aangekomen op vliegveld Alesund stond er al iemand met haar te wachten bij de bagageband toen wij binnen kwamen lopen. Piepklein vliegveld, dus dat was wel fijn. Toen ze me zag wilde ze er wel heel graag uit. Nog even langs een bijzonder streng kijkende douanier die de chip en de papieren wilde controleren, en een paar minuten later zat ze woest kwispelend op schoot bij iemand die ze al een hele tijd niet had gezien. Even uitlaten en daarna nog ruim 3 uur in de auto, waarbij ze het grootste stuk languit op haar rug lag te stinken. Tot zover de stress. Ze heeft tijdens de vakantie ook gewoon in de kennel geslapen, geen probleem.
De terugweg was een iets ander verhaal. Aangekomen bij het inchecken wist niemand wat hij moest doen. Uiteindelijk kwam er een vrouw die ons verder kon helpen en werd de kennel ingecheckt als odd luggage. Tallie moest aan de lijn mee door de douane, lekker handig met een berg bagage die ook nog extra werd gecontroleerd. Daarna werden we naar de lounge gebracht waar we moesten wachten, als we gingen boarden werden we opgeroepen en konden we als eerste het vliegtuig in. Prima. Tallie lag in de lounge wederom languit te snurken. Bij het vliegtuig aangekomen stond de kennel al klaar, werd de boel verder eigenlijk niet echt gecheckt (ik was voorbereid en had een aantal benodigde formulieren bij me, die ik in Amsterdam wel kreeg maar hier niet) en kon ze het vliegtuig in.
In de lucht kwamen we tot de conclusie dat niemand ons had gevraagd te betalen voor onze harige bagage.
Stress voor mij, wat nou als dat een probleem gaat zijn als ik haar straks terug wil? Dat was gelukkig niet het geval.
Terug in Amsterdam bleek alles toch wel heel erg groot, en log, en traag. Ik heb bijna een sprintje getrokken naar de bagagebanden (wat een pokke eind) alwaar we veel te lang moesten wachten tot er iemand aan kwam karren met een piepende kennel. Al met al zal het een half uur hebben geduurd denk ik, maar wat mij betreft veel te lang. En wat Tal betreft ook, dat was duidelijk. De kabelbinders werden doorgeknipt door een behulpzame douanier en toen moesten we nog door de drukke aankomsthal met een hond die onmiddellijk en meteen uit die kennel wilde. Eenmaal bij de auto en uit de kennel was alles meteen weer goed, dat was wel erg fijn. Knuffels en koekjes, en tegen mij aan liggend weer terug naar huis.
We gaan niet zo lang en met de auto zijn we 1,5 dag onderweg naar de bestemming (en zit Tallie de hele nacht in een kenneltje op de ferry waar ze niet uit mag), en weer terug, dus dan houden we wel erg weinig tijd over. Het plan is dus om met het vliegtuig die kant op te gaan. 
op veel vluchten hebben ze een maximum (bv onze vlucht van en naar LA was t maximum 3, zijn die al geboekt kan t niet.
als ik met honden boek ga ik voor de reservering definitief is (kan bij Lufthansa bv voor 24 uur onder voorbehoud boeken) bellen en pas na de toezegging definitief boeken.
