Vandaag een week geleden

[senna03]

Dat is mijn lieve Senna heb moeten laten inslapen. Wat mis ik haar en wat heb ik veel verdriet. Maar toch, hoe gek zit een mens in elkaar, ben ik al aan het denken over een eventuele "nieuwe" hond.
We willen heel graag een grote poedel. Maar, voorlopig is Milo er ook nog. Hij wordt in juli 14 jaar en hij begint echt oud te worden. Zeker nu Senna er niet meer is, is hij heel stilletjes geworden.
Hebben meer mensen dit meegemaakt bij hun honden? Gaat dit over na een poosje?
Zou hij nog opfleuren van een pup of kan ik beter wachten tot hij er niet meer is?

[Kati!]

Nog gecondoleerd met het verlies.

Dat je nu (al) aan een andere hond denkt kan ik best begrijpen, want het is een groot gemis als je je trouwe maat hebt moeten laten gaan.
Zelf hebben wij op 11 november Yvo moeten laten gaan, wat heel zwaar en moeilijk was.
Zonder hem om me heen vloog ik tegen muren op zeg maar, dus kreeg ook al snel het verlangen een andere hond te willen en zo doende is Bliss op 1 december bij ons gekomen. Dit was drie weekjes na het overlijden van Yvo.

Voor mij is het duidelijk geen vervanging (was ook me wens niet), want Yvo zit diep in mijn hart en Bliss heeft haar eigen plekje van liefde gekregen. Het verdriet begint minder te worden, maar missen doe ik mijn grote trouwe vriend nog steeds.

Boven de bench van Bliss hangt een mooie grote foto van Yvo en in de vensterbank (achter Bliss haar mand) staat zijn herdenk kaars met zijn halsband, favoriete bal en nog een mooie foto met gedicht.

Op deze manier is Yvo er toch bij en Bliss is gewoon heel welkom geheten en ontvangt alle aandacht en liefde zoals ze van een goed baasje mag verwachten.

Hoe het voor je andere hond zou zijn om weer een pup of andere hond om zich heen te hebben zou ik niet weten, dat ligt denk ik ook een beetje aan het karakter en aan wat hij nog aankan/aan wilt, maar ook aan hoe dat begeleid wordt en of je oudere hond zijn rust voldoende geboden blijft.

Heel veel sterkte met de verwerking en de keuze's die je maakt, keuze's die je vanuit je eigen gevoel en met veel liefde maakt zijn gewoon goed.

[fenneke]

toen ik thuis woonde hadden mijn ouders een inmiddels oude herder 12 jaar . wij kinderen waren daar helemaal mee opgegroeid en hij werd toch echt oud.
mijn ouders besloten om er een pup bij te nemen om voor ons het verdriet van inslapen te verzachten omdat we dan weer een pupje hadden, dat was een herder /dog kruising.

kortom de herder leefde helemaal op door de pup en we hebben 6 jaar 2 grote honden gehad wat niemand had voor zien
hij is 18 jaar oud geworden en een heerlijk leven samen met "" de pup""

[senna03]

Milo vond andere hondjes altijd helemaal geweldig, maar momenteel vindt hij er niks aan. Ik denk dat ik voorlopig maar even afwacht hoe Milo zich "hersteld". Zijn geluk staat voorop. Ik denk dat hij momenteel een drukke pup echt niet zou trekken.

[Neeltje]

Dan zou ik het niet doen als je denkt dat hij het niet trekt. Laat hem lekker van zijn oude dag genieten, dan kun je straks als hij zijn leven geleefd heeft, je helemaal inzetten voor je nieuwe hond.

[twinkeltje]

Ruby was ook helemaal terug getrokken en super zielig toen Happy overleed, ze kon ook echt niet meer alleen zijn.
Toen hebben we Blacky die toen al 4 was erbij genomen bij de date gelijk zag ik al dat ze op fleurde.
De meeste honden wennen wel alleen maar sommige echt niet en ik denk dat je dat het beste zelf kan zien omdat je je eigen hond het beste kent

[crutz]

Bakkie wordt dit jaar 13 en is echt een ouwetje maar ik zou er zó een pup bij zetten.
En nee, die mag dan niet met Bakkie spelen, die moet met mij spelen. De ouwetjes moeten wat uit de wind gehouden worden.
Maar dat kan ook prima met jong grut er bij hoor. Zolang jij de boel maar in goede banen leidt.
En wie weet hoe leuk ze het vinden. Ik zie Bakkie tenminste vaak genoeg lachen om Pirke

Vorige week is er hier een reutje vertrokken naar een huisje waar de andere hond bijna 15 was (kruising Dober Mechel) en idd de baad houdt de oudere gewoon uit de wind. Er zijn regels en 1 daarvan is t ouwetje niet pesten.

[pioenroos]

Toen mijn eerste teckel overleed had mijn tweede teckel daar erg veel moeite mee. Had ik niet verwacht, ik dacht dat het een fabeltje was dat honden verdriet konden hebben.
Maar hij werd lusteloos en wilde nog maar nauwelijks eten. Na een paar weken tobben heb ik een kat van mijn moeder te leen genomen, dat hielp met het eten. Het actieve gemiauw om eten van de kat op vaste tijden stimuleerde hem.
Helaas was een pup/jonge hond erbij voor hem ook niet ideaal, maar dat was het ook niet toen hij jonger was dus dat was meer karakter dan leeftijd. Uiteindelijk is hij naar mijn moeder gegaan. Daar was hij opgegroeid en ze was bijna altijd thuis. Plus, hij was samen met katten wat hem goed beviel. Die routine maakte dat hij uiteindelijk nog een prima aantal jaren heeft gehad.

Als je hond dus goed met puppen/jonge honden kan zou ik zeker overwegen er weer eentje bij te nemen. Zeker als je het ouwetje ook zijn rust kan bieden wanneer hij daar behoefte aan heeft.

Sterkte met het gemis van Senna

[Valerie]

Heel veel sterkte met het verlies

Misschien is een volwassen hond wat minder ingrijpend?



http://animalaidfoundationuk.weebly.com/dommel.html

[twinkeltje]

O die ruwharige witte nouja creame kleur zou ik zo nemen

[twinkeltje]

O hij heet ook nog dommel

[gyanty]

Sterkte met het verlies van je oude maatje!

Winnie was 15 toen pas overleed (ook 15). Winnie deden we echt geen plezier met een pup erbij. Tja die wenste als echte collie natuurlijk wel als koningin behandelt te worden. Ze miste Bas wel degelijk, maar vond haar eigen ritme wel. Ze leefde nog 1,5 jaar. En ze heeft overigens wel onze Kay nog helpen opvoeden, maar goed Winnie woonde bij mijn ouders en zat dus niet continue bij ons (wel regelmatig). Mano (van mijn zus) is ook zeer kenmerkend in zijn puptijd geweest en ook Mano was een jaar of 12 denk ik. En dat was wel hele grote liefde hoor. Mano werd wel weer speels van Kay
(heb niet echt een duidelijke foto van pup Kay en oma Winnie:


Wel van heel veel van met opa Mano




Ik vind overigens niet alleen of je de oudere hond er een plezier mee doet (ik denk in veel gevallen ook niet namelijk), maar ook of je de pup er wel zo'n plezier mee doet (vind ik in veel gevallen ook niet), maar nog belangrijker: ik doe mezelf er eigenlijk ook geen plezier mee. Ik wil jong hondje niet continue moeten hoeven begrenzen omdat een oudje het niet aan kan. Ik vind het ook niet praktisch. Oud hondje heeft meer dan gemiddelde zorg nodig en speciale behoeftes, maar dat geld net zo goed voor een pupje. En toch stroken die vaak niet zo makkelijk met elkaar, waardoor het uiteindelijk best wel eens een intensieve bedoening kan worden. De oudjes die kenmerkend in Kay's puptijd zijn geweest, zijn heel belangrijk geweest. Zo is Kay dol op oude Schotse Collie teefjes en op Duitse Herders geworden Maar ik had het niet 24/7 willen hebben

[Thomas]

je hond kun je nooit vervangen, maar wel eren. Eer je hond door de kennis die je hebt opgedaan, te gebruiken bij het leven van andere honden.

[twinkeltje]

Nee vervangen niet maar het kan wel veel troost bieden of afleiding van je verdriet.
Na Happy moest ik er echt niet aan denken ze was mijn eerste hondje van toen ik alleen kwam te staan met mijn kinderen ik heb veel verdriet met haar gedeeld maar toch toen ik eigenlijk voor Ruby een hondje had genomen we zouden er toch wel gek op worden, toen was ik de zelfde dag nog om hij is ook best apart en aandoenlijk maar dan vergeet je alsnog je verloren hondje niet maar het verzacht wel.
Maar dat is natuurlijk ook voor iedereen weer anders, ik hoop dat het lukt een juiste beslissing te maken.
Wat juist voor jullie is.