Wel is ze wat onzeker nog. Maar na een reis uit Turkije en toen weer naar hier vanuit het asiel geven we dat maar wat tijd. De eerste dag liep ze me buiten zo voor de voeten dat ik bijna over haar struikelde. Meer dan 3 meter uit de buurt ging ze niet. We zijn een week verder en vanochtend op de hei rende ze vrolijk rond ook zonder dat er andere honden in het zicht waren om mee te spelen, ze maakte herten sprongen en speelbuigingen. Te leuk. Ze verliest me nog steeds niet uit het oog en komt telkens als ik haar roep. Een mirakel in mijn ogen want Luna was van de middelvinger.
Heuvels zijn op om te staan en te zitten en uit te zien over heur koninkrijk. Ze gooit nog net geen pootje boven haar wenkbrauwen. Met andere honden valt er geen onvertogen woord.
In huis is ze rustig, ze ligt heerlijk in haar maand en slaapt. Ze loopt me niet de ganse dag achterna en niet ieder geluid van buiten is meer een reden om alert te worden (en dat is fijn want ik woon aan een vrij drukke straat). Ze is al een uurtje alleen geweest inmiddels en ook dat gaat super.
Mensen die zomaar binnenkomen (de buurvrouw kwam hier altijd gewoon met de sleutel binnen) zijn niet oke. Ze blaft en gromt en komt op mij op dat moment angstig over. Hetzelfde gebeurde met het voeten-incident (staat in Gedrag). Tot ik weet hoe ik adequaat moet reageren voorkomen we die situaties dus maar even.
Volgende week gaan we naar onze eerste les op de hondenschool en komt de trainer een paar dagen later bij ons thuis langs om me te leren wat ik het beste kan doen.
We leren elkaar dus langzaam wat beter kennen, maar wat ben ik al dol op haar. Ik vind het angst gedrag echt ingewikkeld maar dat komt vooral omdat ik het niet ken, en het vooral niet erger wil maken door het 'verkeerd' op te lossen. Iz is verder een super lief en zachtaardig hondje dus ik heb er vooral vertrouwen in dat we er wel gaan komen met zijn tweetjes. En het is pas een week. Waar hebben we het over?
fijn toch zo'n lieverd.