Na 14 jaar was je lichaam maar ook je geest op...
Ik zie je nog voor me als mini kleine pluizebol ging je over de vloer , je pootjes zag je nauwelijks...vandaar je naam Stoffer!!
Een echt Cairn, eigenwijs, en bloed fanatiek naar het zoeken van muizen....los kon je op veilige plekken prima, weglopen deed je nooit, maar luisteren ook niet
Je heb onze kids van baby groot zien worden, en ze hebben je geduld vaak op de proef gesteld, als ze je weer wilde aankleden of kammen....maar lelijk deed je nooit.
Een totaal onafhankelijk hondje was je , geheel op je zelf, en op zn tijd kwam je is om een knuffel beurt vragen...want op schoot zitten was niet zo jou ding, je wilde zelf bepalen wanneer je aangehaald werd en door wie....
Voor onze andere honden was je een fijne kameraad, duidelijk was je ook, geen geklooi, dat dulde je niet diep respect hadden ze voor je!
En gister toen ik je uitliet zakte je door je pootjes , heel even maar, en je stond verdwaast weer op, omdat je al een jaar achteruit ging(ach je word oud), en je buikje dat zo gespannen stond, je dementie.....vond ik het tijd om je te laten gaan...
Eenmaal onder narcose kon de dierenarts eens goed je buik voelen.....je lever helemaal vol gezwellen.....en waar het dan al niet uitegezaaid zou zijn....
mijn lieve Stoffer.....om je al het leed te besparen hebben we ervoor gekozen je vredig te laten inslapen
Wij zullen je nooit vergeten, mijn kleine blafkont...
We hebben van je gehouden en genoten....en voor altijd in ons hart.
