In laten slapen - hoe doe je dat?

[MirandaH]

Misschien een beetje vreemde topictitel, maar ik sta binnenkort voor de moeilijke stap om een hond te laten inslapen. 'Een hond' dekt de lading niet, want er zijn bijna geen woorden voor om te beschrijven hoe bijzonder Tessa is en hoeveel ik van haar houd.

Maar voor ik in een soort 'In Memoriam' verval, dan mijn vraag:

Ik heb een roedel van vier honden. En twee kinderen, van 2 en 4. Jaren geleden heb ik wel eens gezegd dat de oudste er van mij wel bij mag zijn. Maar nu het zo dichtbij komt heb ik toch besloten van niet. Ik heb er zoveel verdriet van, dan wil ik gewoon even niet bezig zijn met 'moeder zijn'. Dus dat is al besloten. Nu denk ik erover of de oudste Tessa nog te laten zien als ze overleden is. Of dat dat toch tè is. Kan ik het aan een vierjarige vragen of hij dat wil of niet, of overziet hij dat niet? Wat zijn jullie ervaringen?

De andere drie honden, zullen waarschijnlijk wel in de kamer zijn. Hoe hebben jullie dat gedaan? En hoe hebben jullie het ervaren?

Even een aanvulling: hier komt ook een DA aan huis en we willen haar ook in onze tuin begraven.

[M@scha]

bij ons kwam de DA aan huis. Sam was er gewoon bij, maar was het NIET eens met het feit dat de DA lola zoveel aandacht gaf. aangezien mijn man het niet zo nodig vindt "erbovenop" te zitten ben ik bij lola gaan zitten en heeft hij sam bij zich genomen.

toen het voorbij was heeft de DA Sam nog wat aandacht gegeven en toen zij weg was hebben we lola nog een half uurtje ofzo in haar mandje laten liggen. Sam is 2x gaan snuffelen om vervolgens te besluiten dat het etenstijd was.

Toen hebben wij lola begraven in het, de dag ervoor gegraven, grafje in onze tuin.

met kinderen hebben wij geen ervaring.

de oudste neef (toen 3) kwam een paar dagen later binnen, vroeg waar lola was. wij hebben verteld dat ze ziek was en nu naar de hemel is en toen was het ok. nu heel soms meldt hij dat wij toch nog een hondje hadden? verder eigenlijk niks

[blacky]

Wij hebben onze kinderen er niet bij gelaten. Soms gaat het inslapen niet zoals wij het graag zouden willen en krijgen ze bijvoorbeeld stuiptrekkingen enz. je weet dit nooit van te voren. Wij hebben de kinderen afscheidt laten nemen voordat we naar de DA gingen ik wilde perse niet dat het thuis ging gebeuren. Even lekker knuffelen en uitzwaaien. Ze wisten ook dat Blacky niet terug zou komen. Voor ons heeft dit het beste gewerkt.

Het in de tuin begraven zou niet mijn idee zijn ik zou daar teveel moeite mee hebben. Hier was het na het inslapen gewoon klaar. Wel veel verdriet maar Blacky was echt weg. Wel had ik een mooie studio foto van hem die ik op een kastje heb gezet met zijn riempje er overheen.

[blondie]

Allereerst goed dat je er over na denkt, en hoe verdrietig ook dat je het een beetje kunt voorbereiden. Ik kon dat met mijn eerste hond ook.
Hier ook kwam de da in huis. Van tevoren wisten bepaalde mensen het, en diegenen wilden of mijn hond nog even zien, of kwamen om mij een hart onder de riem te steken. Het ging allemaal heel gemoedelijk, ook voor de hond die ik moest laten gaan.
Toen de dierenarts kwam waren er een paar mensen die er bij wilden zijn en blijven. Ze zaten wel wat op de achtergrond en ik was met mijn duo bezig, laatste samenzijn. Mijn hond kwam zelf bij me liggen op een kleedje dat ik had neergelegd, en de andere hond ging zelf op een bepaald moment weg van ons om bij de andere mensen te gaan zitten.
De dierenarts was heel rustig en legde uit wat ze ging doen, de hond was niet gespannen en leek het ook over zich heen te laten komen.
De andere hond in huis kwam op een bepaald moment er weer bij, maar ineens was het moment dat ze wegliep. Dat was ook het moment waarop de dierenarts constateerde dat hij er niet meer was.
Heel veel verdrietige momenten maar wel heel mooi. Bluf kwam later nog wel 1x snuffelen. Maar toen was het voor haar klaar.
De mensen die het aan konden en erbij wilden zijn vonden het heel emotioneel, maar waren blij dat ze er waren.
Jij kent je eigen kinderen en jezelf het best, dus daarop moet je beslissen of je ze erbij laat of niet.
Ikzelf was redelijk sterk voor mijn hond en op de momenten dat de rust er moest zijn en blijven kon ik dat ook, nauwelijks zo het leek emotie.
Zelf heb ik wel foto's laten maken. En ik ben er nog wel blij mee, je ziet ook gewoon de rust op die momenten.

Belangrijk is ook wel om na te denken wat je doet nadat je je hond in hebt laten slapen. Neemt de dierenarts de hond mee, moet hij opgehaald worden of rij je zelf de hond naar zijn laatste plekje toe.

Het lijkt een beetje ongevoelig hoe ik het zo tik, maar het zijn best dingen om van tevoren in je hoofd goed te weten wat je wilt.
Heel veel sterkte in ieder geval!

[Floortje]

Met kinderen ook geen ervaring. Maar het hangt heel erg van het kind af natuurlijk.
Je hebt ze erbij die het met 4 jaar prima aankunnen, maar ook gevallen van 17 die er nachtmerries aan overhouden.

Wat betreft een roedel wel een beetje ervaring, niet met in laten slapen, maar wel met de begrafenis.
De hond van mijn toenmalige huisgenoot was aangereden, moest opgenomen worden bij de DA en 's avonds laat kregen we het nare telefoontje….
We hebben hem diezelfde nacht in de tuin begraven met 6 volwassenen en 5 honden.

Het leek net of de honden het snapten, of in ieder geval konden ruiken. Ze reageerden ook allemaal op hun eigen manier. De 1 even ruiken en gelijk weer weg, de ander er de hele tijd bij staan, likken. Of misschien dachten we dat alleen maar omdat we zo overmand waren van emoties.
Ach het was in ieder geval fijn ze erbij te hebben.

Edit: En natuurlijk heel veel sterkte de komende tijd

[Daisy@]

Over kinderen en hond inslapen kan ik je geen advies geven.
Maar de combi met andere honden wel. Wij hebben al de keren de ingeslapen hond mee naar huis genomen en de andere honden laten ruiken.
Naar mijn idee werkt dat goed. Ze merken, ruiken en voelen dat het anders is. Vaak pakken ze hun leven net zo hard weer op hoor. Alleen de 1 na laatste keer bij mij niet, hond miste zijn maatje ernstig ondanks dat hij 'afscheid' had genomen.

[Anja]

Max is thuis ingeslapen en de andere honden waren erbij. Mica is een keer bij hem komen snuffelen toen hij dood was en ging toen weer wat anders doen en Jop was helemaal niet geïnteresseerd.

Kleine kinderen heb ik niet meer, maar mijn kleine neefje die gek was op Max, hebben we verteld dat hij nu een sterretje was. En dat was goed.
Hij heeft nog een paar keer s'avonds met mijn broer naar de sterren gekeken en Max aangewezen


Ik zou kleine kinderen niet bij het inslapen zelf willen hebben, maar alleen afscheid laten nemen als hij al dood is ( als ze dat niet eng vinden, maar dat weet jij het best) en dan laten helpen een mooi graf te maken.

[cornelia]

Ik heb "geen verstand" van kinderen maar ik zou ze er niet bij laten. Vnl. ivm die al eerdere genoemde kans op "stuipen". Enfin, maakt op mij altijd al vreselijke indruk. Ik zou er denk ik wel voor kiezen om te zeggen wat er aan de hand is en dan een soort ritueel gebeuren maken rondom afscheid. Mooi opbaren, tekening maken die ze mee kunnen geven in zijn grafje dat soort dingen. Kaarsje branden in de kerk (ik ben absoluut niet katholiek maar was van de week in Scherpenheuvel en heb daar voor al onze honden en katten nog een paar kaarsjes opgestoken, gewoon baad het niet dan schaad het niet)

Vwb andere honden. Ze zijn nooit bij het daadwerkelijk overlijden geweest maar wel vaak vooraf (bij ziekbed b.v. en daarna)
Bij ons waren er geen uitzonderingen, zodra collega hondje of poes dood was, was het ook klaar en ging men over tot de orde van de dag. Bij ziekbed bleef men langer aandachtig en verzorgend. Maar daarna was dood gewoon dood.


Heel veel sterkte.

[kooi]

In april 2006 moest ik mijn 13-jarige bernersennenhond laten inslapen.
Een hond die bijzonder veel voor mij betekend heeft en die een rustig afscheid verdiende met daarbij mijn volle steun en aandacht.
Mijn kinderen waren 9 en 6 en ik wist dat als zij erbij zouden zijn, ik heel erg voor hun welzijn zou moeten gaan. Ik kon dat niet splitsen, ook niet voor mezelf.
Zij was mijn hond.
Ik heb ze verteld wat er zou gaan gebeuren en de twee dagen ervoor volop in de gelegenheid gesteld om afscheid te nemen. Ook mochten ze komen als het achter de rug was. Het leek me goed om hen de ingeslapen hond te laten zien zodat ze daar geen nare ideeën over zouden hebben en zouden beseffen dat ze echt was overleden.
Ik wilde ook de ruimte voor mijn deel van dat afscheid, zonder wat voor afleiding dan ook.
En zo is het gegaan.
Kinderen gingen met mijn moeder mee en kwamen na afloop en nadat mijn eerste uitingen van verdriet waren afgenomen. Ze zijn er lang boos over geweest en verwijten mij dit nog weleens. Ik voel me echter geheel niet schuldig, ik mocht hierin 'egoïstisch'zijn, in haar en mijn belang.
Zodoende is dat afscheid een hele mooie ervaring voor mij geworden als ik erop terugkijk, het heeft me rust gegeven.
Scheelt wel dat dit een mooie dood was, het dier wat ervoor moest inslapen stierf onder gruwelijke omstandigheden. daar wil je geen jonge kinderen bij hebben en zelf hoop ik dat ook nooit meer mee te hoeven maken.
Maar je kunt het niet altijd voorspellen.
Mijn advies: ga voor jezelf en je dierbare dier, soms mag een ouder dat!

[gyanty]

Bas is zelf thuis gegaan. Winnie heeft daar nog wel aan gesnuffeld, maar deed er verder niet zo veel mee. Ze heeft later wel moeite gehad dat haar gids er niet meer was.

Winnie hebben we thuis in laten slapen. Ze werd onrustig, maar er kwam geen einde aan, dus de natuur een handje geholpen. Was nog moeilijk om met spoed een dierenarts thuis te krijgen. Dat ging uiteindelijk best gemoedelijk, al duurde het nog best lang voor ze echt weg was.

Met de katten wel ervaring dat ze beginnen te krijsen en gedesoriënteerd raakte. Dus idd geen kind erbij. Of ze hem daarna nog willen zien, hangt niet alleen van het kind af, maar ook hoe goed jij er mee om kan gaan. Kan je het redelijk luchtig brengen dan zal het kind er ook redelijk luchtig mee om kunnen gaan.

[maitestar]

Frencey hebben we afgelopen november in laten slapen.
Mijn jongste van toen 2 was met het inslapen er niet bij, maar later heb ik haar er wel bij gehaald. Ze moeten toch zien dat er echt 'niks meer is'.
Mijn oudste van 11 was wel in de kamer, maar die wou het inslaapmoment niet zien.
De honden hebben we apart gehouden, ook hun kwamen er achteraf pas bij.

De jongste is ook mee geweest met Frencey naar het crematorium brengen. Veel met haar gepraat en uitgelegd en tot aan vandaag mist ze Frencey nog steeds. Maar ze weet ook heel goed te vertellen dat ze ziek was en dat ze nu als sterretje bij Kylie is.
Wij gebruiken trouwens wel echt de term dood. Voor sommigen klinkt het wat hard in de oren als Caitlin zegt dat haar zusje of haar hond dood is. Maar voor haar is er duidelijkheid, ondanks dat ze net 3 is.

[Mit]

Tsuki hebben we bij de DA laten inslapen, alleen wij 2 erbij.
Quasar, de hond die mijn man al had, is ingeslapen bij de DA. Wij waren er uiteraard bij maar ook de ex van mijn man was erbij. Hij had met haar samen destijds de keus gemaakt voor Quasar en voor hem was het belangrijk dat op deze manier af te sluiten.
Van tevoren zijn ze nog samen een paar keer gaan wandelen met Quasar, zodat zij ook afscheid kon nemen.

Ik vond het wel mooi het zo te doen. Zij zijn na zijn inslapen even samen alleen bij hem geweest en vervolgens ben ik even alleen bij hem geweest.

Ik wil maar zeggen: doe het zoals goed voelt, er zijn geen regels voor.

[Eilfy]

Zelf geen kinderen maar wel (door studie psychologie & gewerkt te hebben met jonge kinderen) gemerkt dat als zoiets gebeurde, de meeste kinderen het heel fijn vinden als er wel een soort van afscheid is. In jouw geval met jouw band met Tessa zou ik dit ook niet doen bij het inslapen zelf maar als alles achter de rug is en jij er aan toe bent ze Tessa nog wel laten zien en benoemen wat het is (met de woorden die voor jouw kids het beste te begrijpen zijn). Ook het afscheidsritueel van begraven en het grafje mooie maken zou ik ze bij laten zijn en daar waar mogelijk laten helpen.

[ranetje]

Mijn vorige honden zijn met spoed bij de DA ingeslapen.
Daar was verder niemand bij behalve ik.
Geen kinderen er bij.
Bij het inslapen zelf lijkt me dat, zoals anderen ook al zeggen, vanwege eventuele stuipen niet echt handig.
Je hebt het druk genoeg met jezelf en met je hondje op zo'n moment.
Samen met de kinderen daarna afscheid nemen kan zeker
Samen in de tuin begraven kan een mooi ritueel zijn.

Rana is thuis ingeslapen.
Ita is er van begin tot eind bij geweest en heeft dicht tegen me aan gezeten.

Heel veel sterkte met de beslissing die je moet maken.
Altijd rot

[sbientje]

ik denk ook dat je de kinderen best erbij kan betrekken. Op die leeftijd vinden ze dood vaak ook niet eng ofzo, en ik denk dat het in principe wel fijn voor ze is te zien dat de hond er niet meer is. Tenzij je denkt dat ze erg overstuur gaan zijn, dan zou ik het neit doen. Inderdaad laten helpen met het grafje dichtgooien, of mooie steentjes erop leggen ofzo. Mooie kei laten verven, kan allemaal..

Sterkte trouwens, het is neit niks

[Sanne!!]

Ik werk zelf bij een dierenkliniek en ik zie vaker mensen die dan besluiten voor het kind dat ze er niet bij mogen zijn....
Ga jij maar even in de wachtkamer zitten. En vervolgens probeert het kind op alle mogelijke manieren er toch naar te kijken. Bij ons zit een spleet in de deur en menig kind kijkt er toch stiekem doorheen.
Dan denk ik vraag gewoon aan het kind zelf wat hij wil.

Schijnt ook beter te zijn om te zeggen dat de hond overleden is dan te zeggen dat hij slaapt want dan schijnen ze problemen te kunnen krijgen met zelf slapen.

Ondanks dit alles.

Ontzettend veel sterkte.

[Rami]

Ik zou kiezen voor thuis in laten slapen met alle kinderen er bij. De vertrouwde omgeving maakt het minder 'eng' (als het al eng gevonden wordt door de kinderen, mijn ervaring is dat dat best mee kan vallen). Hopelijk heb je een fijne dierenarts die gewoon op zijn of haar knietjes bij het slaapplekje van Tessa gaat zitten en haar daar rustig in slaap brengt.
Laat haar, als ze eenmaal gestorven is, gewoon nog even liggen zodat iedereen afscheid kan nemen. Als je alles rustig en liefdevol doet en zonder al te veel gedoe en stress, komt het vast goed.
Sterkte!

[dagmar88]

Denk dat je zelf het beste in kunt schatten wat voor jouw kinderen het fijnst is.
Wij werden er wel bij betrokken (ook bij het spuitje zelf) en dat was prettig, maar ook "goed" om mee te maken, wat dood zijn is en dat het er bij hoort.
Ook zodat zo'n groot onderdeel van het gezin niet opeens weg was
Hond werd na afloop in in een mooi kistje gelegd, we hebben hem geaaid en er bloemetjes bij gelegd, foto's gemaakt die we vaak terug bekeken hebben.
En als moeder mag je ook gerust (heel) verdrietig zijn...

[Floortje]

Ik ben vanwege mijn werk vaak bij het euthaniseren van dieren geweest (ik werk op een kinderboerderij) en dat gaat niet altijd zonder slag of stoot. Meestal gaat het rustig, maar heb ook wel eens meegemaakt dat een dier heftige stuipen had. Dat kan voor een kind traumatisch zijn.

Er schiet me ook iets te binnen:
Ik heb eens op een programma op tv gezien (dierenkliniek ofzo) dat een gezin met kinderen erbij een kat liet inslapen.
Een meisje van een jaar of 3 en een jongen van rond de 8. De ouders en DA hadden goed uitgelegd wat er ging gebeuren: "Poekie is al heel oud en ziek, hij krijgt nu 2 spuitjes, van de eerste gaat hij rustig slapen en dan krijgt hij nog een spuitje waardoor hij niet meer wakker wordt".
Het jongetje was in tranen, het meisje was rustiger.
De kat kreeg het eerste spuitje en tilde z'n kopje nog even op.
Het meisje drukte hem toen stevig tegen de tafel "Nee! Je moet slapen!"

Heftig, treurig, grappig en mooi tegelijk.
Je kunt als ouder nog zo voorzichtig zijn, maar kinderen reageren vaak erg puur.

Wat wij ook zeggen hier ook op een forum,
jij kent je kinderen het beste en kan daarom ook het beste beslissen wat de beste manier is.

[Feather__]

Ik ga even voor mezelf praten. Toen ik klein was hadden we katten en die gingen ook dood. Heel pijnlijk maar mijn moeder heeft me nooit 'buiten gesloten' hiervan. De dag ervoor nam ik afscheid, kroelen en snoepjes geven. Een konijn van me heeft inderdaad een keer stuipen gehad, ik was toen 'in paniek' dat hij niet echt dood was. Toen heeft de dierenarts mij zijn hart laten horen door de stethoscoop. (konijntje was nog jong maar had z'n rug gebroken tijdens een gekke bui in zijn kooi.'
'Hoor je nog een hartje?'
-stilte-
'Nee.. Geen hart.'
'Omdat het konijntje nu dood is. Nu heeft het konijntje geen pijn meer.'
'Oké!' en toen ging ik het konijntje nog even aaien en het was klaar.

Het hoeft echt niet zo moeilijk te zijn voor een kindje als je er goed mee omgaat, zoals mijn dierenarts bijv. deed.
Wil je zelf niet dat je kinderen er bij zijn dan is dat je goed recht maar doe het niet als je denkt dat je kind het niet wil, zoals iemand hierboven al zei, vraag het aan je kind.

Oh, en sterkte

[monky555]

Amy is thuis ingeslapen en daar was DL (net geen 2) gewoon bij. Ik had haar in de kinderstoel voor de tv gezet. Ze hoefde er van mij niet met haar neus bovenop te zitten, dat dan weer niet. Ze heeft uitgebreid afscheid genomen van Amy en is ook mee geweest naar het crematorium.
Een maand daarvoor was mijn moeder overleden en ook daar was ze (bijna overal) bij.
2 maanden na Amy is Rio ingeslapen. Dat was (helaas) niet thuis, maar hij is daarna wel mee terug gegaan. De volgende dag werdt hij opgehaald.
Ik vond het juist heel fijn dat ze overal bij was. Ze maakte alles een beetje goed juist. Een fijne afleiding. En zij heeft er geen trauma's van hoor, ze vond ook niks eng of raar ofzo.

[GrethavW]

Bij Clay was het spoed en midden in de nacht, daar zijn mijn kinderen niet bij geweest.

Maar bij Sam heb ik ze gevraagd of ze er wel of niet bij wilden zijn. Wel nadat ik uitvoerig uitgelegd hoe het in z'n werk gaat en wat er kan gebeuren (inclusief stuipen).
De oudste wilde er niet bij zijn, de jongste en middelste wel.
De jongste was wel iets ouder dan jouw oudste, maar ook een kind van 4 kun je prima uitleggen wat er gaat gebeuren.
Het was ook hun hond, ze wisten niet beter dan dat hij er altijd was. Sam was er al voordat zij geboren waren.

Ja, ik moest dus ook me tegelijkertijd bezig houden met de hond en mijn zoons. Maar dat kan ook en daar ben ik moeder voor, net zo goed als baasje van de hond.
Dat gaat echt vanzelf. De kinderen snappen heel goed dat mama verdrietig is, want dat zijn zij ook.

Mijn jongste zoon vond het moment erg moeilijk en mist Sam nog altijd heel erg, maar toen ik hem vroeg of hij er dan bij Bandit niet bij wil zijn als het zover is, was het een volmondig "jawel".

[nathalie]

Ik ben vroeger ook gewoon overal bij geweest. En ja, dat was heftig. Maar ook goed. En mijn moeder heeft ook gewoon verdriet gehad ervan en dat ook laten zien.

[MirandaH]

Bedankt voor het delen van jullie ervaringen. Mijn emoties zitten nogal hoog, dus hier en daar ook wel een brok in mijn keel. Zoals ik in mijn openingspost al schreef, ik wil ze er niet bij hebben. Ik denk dat mijn dochter van 2 het beter zou kunnen handelen dan mijn zoontje van 4. We bereiden hem al een tijdje voor dat als je oud en ziek bent, je uiteindelijk dood gaat. We hebben het gehad over de hondenhemel, daar is ook Bo, de hond van opa en oma.

Maar toen ik hem vroeg of hij haar nog wil zien als ze ineens dood is, toen merkte ik uit zijn antwoord dat hij het niet begreep, want vol tranen zei hij dat hij haar altijd nog wilde zien. En daarna zei hij dat ik altijd bij hem moest blijven. Mijn zoontje is erg gevoelig en legt soms verbanden die ik niet altijd aan zie komen. Ik vind het fijn om te lezen dat meer van jullie zeggen ze er wel bij te betrekken, is het niet bij het inslapen dan wel bij het begraven. Ik herinner me nu dat we dat bij onze hamsters vroeger ook wel deden. En mijn zusje gaf nog de tip om eens wat aangereden wild of zo te zoeken en dan over het dood zijn even te praten. Dat hebben we in het verleden wel gedaan, maar nu even iets bewuster.

En ja misschien ben ik egoistisch als ik ze buitensluit van het inslapen. Als mijn zoon een jaar of 8 zou zijn zou ik het overwegen, maar nu wil ik niet om hen hoeven denken. Ik wil er alleen voor Tessa even zijn en voor niemand anders. Even nog mijn onverdeelde aandacht. Voor het aller, allerlaatst.

[Pino2012]

Je kunt ze toch na het inslapen rustig afscheid laten nemen. Dan kan hij ook zien dat hij er niet meer is. De dood is al ontastbaar en haast iets magisch. Dat is voor kinderen gewoon moeilijk te bevatten. Bij het inslapen erbij zijn kan ook wel echt te heftig zijn met die stuipen. Dan kan een kind er ook weer bang van worden. Samen verdriet hebben en afscheid nemen kan ook na het inslapen.

Veel sterkte gewenst de komende tijd.

[Wolfsblut]

Onze kinderen waren niet meer zo heel klein. Ze zijn er altijd bij geweest, bij alle honden. Samen met het hele gezin.
Daarna werden ze in de tuin begraven. Het waren altijd drama's met veel gehuil, de eerste weken was het hele gezin helemaal uit hun doen.

[Marie-Josée]

Je kunt dat het beste zelf inschatten.Jonge kinderen bij het inslapen laten zijn kan ook verkeerd uitpakken, ik hoorde van kindjes die daarna zelf niet meer durfden te gaan slapen of panisch werden van injecties. Afscheid nemen erna is een ander verhaal. Dat hoort erbij. Zo hebben wij dat altijd gedaan. Even aaien en voelen, samen begraven met een ritueeltje.
De andere hond liet ik er wel bij omdat die de dierenarts vertrouwde, anders kan dat ook nog een probleem zijn. Je wil geen onnodige drama's, het is al zwaar genoeg. Heel veel sterkte!

[Nerazi]

Ik ben vroeger ook altijd overal bij geweest. Op mijn 11e hebben we onze bullterrier in moeten laten slapen waarmee ik ben opgegroeid. Ik heb haar zelfs nog van de DA naar de auto gedragen en haar op schoot gehouden toen ze overleden was.

Ik denk dat je zelf het beste kunt inschatte wat jouw kinderen kunnen handelen. En wat jij zelf het prettigst vindt.
Je kunt het niet fout doen. Heel veel sterkte!

[cornelia]

Het gaat denk ik met name om het moment van overlijden zelf. Je kunt niet goed voorspellen hoe iets sterft. Als ze zo wegglijden dan is dat voor ons goed maar als er stuipen zijn is het moeilijk op dat moment een kind uit te leggen dat de hond daar niets van merkt. Ik weet nog dat een kind van een kennis (en dat was al een tiener) helemaal overstuur was omdat de hond "plaste" en hij had nog nooit in zijn mand geplast en hij plaste van angst etc. Over dat detail was vooraf b.v. niet gesproken. Ik zou dan ook zo met mijn hond en mezelf bezig zijn dat ik mogelijk ook geen aandacht zou hebben voor wat er om me heen verder nog zou gebeuren.

Het begrip dood is voor kinderen denk ik wel, net als voor honden en katten in eerste instantie een heel nuchter iets. De emotionele lading krijgen ze ahw "aangeleerd". Niks mis mee maar feitelijk is dat zo.
Ik zal nooit verhaaltje vergeten wat ik ooit gelezen heb over een moeder en kind die op het strand een dode meeuw vonden. Moeder had zoiets van "OK dus nu gaan we het over de dood hebben". En ja, kind wou er van alles over weten. Nadat moeder zo goed mogelijk had verteld hoe en wat, was het kind verdrietig. Na enkele minuten van stilte klaarde zijn gezicht echter op en begon tot en zekere gene van moeder, met de dode meeuw te voetballen. "De meeuw" was er immers niet meer.
Ze hebben hem echter toch nog begraven geloof ik maar het illustreert hoe nuchter kinder vaak nog zijn en wat wij ondertussen "verloren" hebben.

[Sulluna]

Ik weet niet of je je oudste al een beetje hebt uitgelegd over de dood, of dat zij bijvoorbeeld al een keer een mens heeft mee gemaakt die overleden is? ( opa of oma oid)

Ik weet nog dat mijn zus een konijn had ( overigens misschien niet echt te vergelijken met een hond, maar hun konijn was altijd binnen en liep altijd los.. Is 14 jaar geworden) en toen heeft ze ( toen het konijn ouder werd) het boek Ritta Teckentrup - Boom vol herinneringen voorgelezen. Een echt kinderboek waar in kindertaal de dood wordt uitgelegd. Toen het konijn werd ingeslapen hebben ze het konijn mee terug genomen in een doosje naar huis en samen met haar dochtertje begraven.

Haar dochtertje vertelde mij toen; "Tante, hij was ziek en nu is hij dood. Want als dieren ziek worden gaan zij slapen en worden niet meer wakker". Eigenlijk als of het heel normaal was. Zal heus per kind verschillen maar ik vond het wel een mooie oplossing..