Ik heb eigenlijk nooit een oude hond gehad. Geen sukkeltje. Toen we Saar vorig jaar lieten inslapen was ze 13 jaar en 3 maanden, en het was goed dat we haar lieten inslapen op dat moment, maar ze was beslist nog geen sukkeltje.
En nu is Miep "liever lui dan moe" inmiddels 12,5. En die schroomt er niet voor om in huis te plassen als ze moet. Heeft ze altijd gehad hoor, ook buiten. "Als ik moet dan moet ik gewoon!".
Vandaag ben ik vrij, sinds maanden weer eens een dagje. Ik ben aan het tutten, heen en weer aan het lopen. Vanochtend boodschappen gedaan en het ding hoorde me niet eens thuiskomen. Maar lekker laten slapen.
En net werd ze ineens wakker. Kreun, steun. Blij dat ze mijn stem hoorde, klauterde van haar vetbedje af en wilde even lekker in de kamer piesen. "Neeeee Miep, kom! Naar buiten!"
Oké, jezus, als jij dat graag wil ga ik wel even naar buiten. Plasje doen in de tuin, en ik gewoon weer net als bij een pup heel enthousiast doen. Het is zo'n blij ei. En heerlijk ding
