Woopy ging de laatste maanden dementeren, stond s'avonds uren maar te staan en te staren. Of stond snachts om niks te gillen in de woonkamer. Hij wist niet meer waarom je hem uitliet, deed dan niks om het vervolgens 2 tellen later in huis te doen.
Woopy hebben we zijn rust gegeven. 14 jaar een leven wat eigenlijk altijd angst bestond. Wat er in de 8 maanden in Roemenië gebeurd is zullen we nooit weten maar veel goeds zal het niet geweest zijn. Woopy was overal bang voor. Bang om vreemde deuren door te moeten, bang om over vloeren te lopen, bang om opgesloten te zijn, bang voor autorijden, bang voor vreemde mensen en ga zo maar door.
Woopy was gelukkig als hij op zijn plekje onder de eettafel kon liggen of kon rennen bij vrienden van ons op de boerderij. Hij kon niet los omdat hij dan dood gemoederd rond ging zwerven. Op de boerderij was alles omheind en kon hij racen met zijn honden vriendjes aldaar.
Woopy sprak de hondentaal als geen ander. Aan Woopy kon ik direct zien wat voor vlees ik in de kuip had. Hij heeft menig opvanghond en eigen hond hier helpen opvoeden.
Hij begreep als geen ander de emotionele buien van onze pleegzoon, liep dan naar pleegzoon toe en legde zijn kop in zijn handen. Zo stond hij dan net zo lang tot pleegzoon was gekalmeerd. Zo bijzonder.
Woopy was er vanaf het begin bij. Toen Frank en ik elkaar net kenden. Heeft de verhuizingen, de kinderen , alles meegemaakt.
Dat is even slikken.
Maar het is goed zo.
Geniet maar van je rust nu ventje. Bedankt dat je er was.
en jullie zullen hem erg gaan missen.
