malinois schreef:Sterkte meis en ik herken t zo gevoel zo.... ondanks dat ik nog 2 honden heb mis ik Xito nog steeds enorm en is t nog steeds akelig stil...
Pas toen ik zijn as weer thuis had, kon ik voor mijn gevoel beginnen te proberen met t een plekje te gaan geven. Ben ook erg blij met het ashangertje dan heb ik hem toch een klein beetje bij me elke dag voor mn gevoel.
Nogmaals veel sterke

Dank je wel
Ze houden bij het crematorium ook een beetje as apart uit de koker. Ik weet nog niet precies wat ik ermee ga doen, maar wel iets.
Maar het is ook goed, na de dramatische vreselijke manier waarop Moritz is overleden zag ik er enorm tegenop. Ik had alle spoednummers
en routes al een paar weken klaarliggen, zag ons midden in de nacht met een krijsende Kaya naar Utrecht rijden en dat soort dingen.
Maar niets van dat alles, natuurlijk was ze wat paniekerig gisterochtend toen haar achterpoten alle kanten opgingen, maar ik zat bij haar,
ze leunde tegen mij aan en werd dan weer kalm.
Ze is uitermate rustig overleden, eerst in slaap gevallen heel kalm en bij de definitieve spuit was ze volgens mij binnen 10 seconde weg.
De dierenarts die wegging om ons rustig afscheid te laten nemen en haar zo kalm behandelde. Hij had zelfs nog een biopt genomen uit haar buik om te zien of daar vocht inzat, niets heeft ze ervan gemerkt en ook de prik in de spier heeft hij zo kalm gezet dat ze er niets
van merkte.
Het is goed, ik heb er vrede mee, maar ik mis haar wel ontzettend natuurlijk

en haar as moet gewoon thuis zijn, dan zal ik weer
een stukje rust vinden denk ik.