Afgelopen zaterdag nog zoveel plezier samen gehad bij de hondenplons, steeds gillen dat hij het water in wilde
ineens was hij zondag ziek, erg ziek, volgens de dienstdoende da spierpijn, dus spuitjes erin en ja maandag was hij redelijk opgeknapt, heeft nog wat gewandeld en at weer
maar helaas in de nacht van maandag op dinsdag werd hij weer erg ziek, op disndag naar een andere da want hij had inmiddels ook over de 40 graden koorts. Bloedonderzoek wees niet echt iets uit, dus een antibiotica, prednison / pijnstillers en pillen om rustig te blijven mee. Ook kreeg hij 2 spuiten, een stevige pijnstiller en iets om de koorts te verlagen, maar helaas de koorts deed stijgen maar door de pijnstillers was hij comfortabel, weer gebeld en de afspraak was om woensdagmiddag te komen voor een echo. Woensdagochtend was het duidelijk voor ons dat we die echo niet gingen doen, dus gebeld of een da kon komen om hem te laten inslapen, die zou tegen 14 uur komen. Tegen 12 uur begon hij ineens te gillen vd pijn, dus gebeld en er is een da gelijk in de auto gesprongen.
Dinsdag is ons roedeltje bezig geweest om hem de hele dag te poetsen, woensdag deed alleen Lanci dat. Toen de da kwam zijn ze allemaal uit hun eigen rondom Joepie en ons gaan liggen, dat was hun manier van afscheid nemen.
Joepie
Klein wit dondertje wat we op 8 september 1998 naar huis hebben gehaald, geen stamboom, gewoon van een advertentie uit de telegraaf
Wat een stout hondje was het, heel slim, zo slim dat hij als hij met Paul alleen was altijd wat deed pikken en dan voor hem weg rende, wetende dat Paul hem niet zou kunnen pakken
Joepie die vele hondjes heeft opgevoed
Joepie die een paar heel erg ziek is geweest, maar er steeds sterk uitkwam
Joepie ons zeehondje als hij water zag
Joepie die deed "zingen" als het eten klaar gemaakt werd
Joepie die met ons half europa gezien heeft en zich overal direct aanpaste, zolang wij er maar bij waren
Joepie die de laatste jaren vele harten veroverde
Joepie die nooit problemen gaf, die nooit gevochten heeft
Wat missen we onze kleine blonde, niet meer wakker worden van getrippel op de bank, geen gezang meer, geen kleine blonde man meer die lekker tegen je aan kruipt, niet meer een blnd hoofdje zien als je de berg weer oploopt omdat hij niet mee door kwam maar op ons deed wachten.
Twee weken geleden hebben we 10 kilometer gewandeld, van die 10 heeft hij er 8 gelopen, stronteigenwijs en op pure wilskracht.
dag lieve Joepie, we missen je enorm, de tranen stoppen niet, wie moet nu bij baasje op de schoot hangen? Dag lieverd bedankt voor die 16 geweldige jaren
(datum van overlijden klopt niet)
