Als de dag van gisteren weet ik nog dat we je voor het eerst zagen. November 2010 in het asiel, dat lachende zwarte koppie alsof je wilde zeggen "hè, hè, daar zijn jullie dan!". We moesten 2 lange weken wachten voordat we je mee mochten nemen, eerst wilden ze je misvormde achterpootje goed beoordelen.
Op 26 november was het dan eindelijk zo ver en mochten we je meenemen. Wat was je anders dan Joy*! Altijd vrolijk, altijd alert, altijd in voor een knuffel of een gekke streek. Wat hebben we veel met je gedaan, gehoorzaamheidscursussen, speuren, Jachttraining, lange wandelingen, vakanties. Alles als we maar lol hadden samen. Je was ook gek op kinderen en je leerde snel met de katten omgaan. Andere honden ging maar zozo, maar kleine echte reutjes vond je geweldig.
In december 2013 kregen we te horen dat de heup van je goede poot absoluut niet goed meer was. In januari werd je ziek je kreeg enorme pijnaanvallen door je hele lijf, een oorzaak werd ondanks vele onderzoeken niet gevonden. Bij de allerheftigste pijnaanval hebben we toen snel besloten je een hele hoge dosis prednison te gaan geven. Wachten op een afspraak bij een specialist wilden we niet meer, je moest op dat moment geholpen worden.
Je hebt tot 1 juni prednison gehad en je knapte weer op, maar de oude werd je niet meer. Wandelingen van maximaal 6 kilometer als je een goede dag had, vroeger liepen we er rustig 15. Na het stoppen met de prednison ging je heel moeilijk lopen door je slechte achterhand en we zijn je continue pijnstilling gaan geven.
Helaas begon je weer klachten te krijgen die erop duiden dat je weer richting een pijnaanval ging en eind juli moesten we weer starten met de prednison. Twee weken later bleek je een enorme alvleesklier- en leverontsteking te hebben en moesten we stoppen met de prednison. In eerste instantie ging het zo slecht niet met je maar na een week kreeg je buikpijn, stopte met eten en kreeg diarree. Toen zijn we gestart met de Tramadol en het ging weer wat beter gelukkig.
Helaas kreeg je op 21 augustus weer een zware pijnaanval dwars door de hoge dosering Tramadol heen.... We hebben toen meteen besloten dat het genoeg moest zijn, je hebt een dik half jaar gevochten als een leeuwin en we vonden dat je het niet verdiende om nu weer dit traject in te gaan. Je was nog niet eens helemaal opgeknapt van de laatste keer.
Maar meisje wat missen we je vreselijk! Alles is leeg, alles is anders. Jij maakte ons leven, soms een beetje teveel
maar dat hadden we graag voor je over. Wat hadden we je graag langer dan die 3,5 jaar gehad. We hebben zo ontiegelijk van je genoten!! Dag lieve zwarte pretbek, tot ooit!
. 
