Mooie lieve kerel... ik mis je verschrikkelijk...
Hoe moet ik je moeder uitleggen dat je er niet meer bent, jij die zij ruim 8,5 jaar geleden het leven heeft gegeven...
Hoe moet ik je zoon uitleggen dat je er niet meer bent, die kanjer die jij gemaakt hebt...
Je was nog zo jong... al was je lichaam door alle voorgaande ellende al wel jaren in zijn reservetijd....
Het hoort niet, moeder die haar zoon overleeft, het mag niet en het kan niet... en toch is het gebeurd.
Ik wil je nog niet missen, mijn maatje, het mannetje dat ik geboren heb zien worden bij mijn eigen meisje...
Het is stil als ik thuiskom, jij bent er niet die de hele buurt laat weten dat ik er weer ben...
Het is stil in de auto, een lege kennel... geen vrolijke snuit voor het raam...
Wat moeten we zonder jou mannetje?!
Ooit zien we elkaar weer ventje... dat weet ik zeker!
Wij zijn een kanjer kwijt, de hemel is een grote ster rijker...!
. 
