
en dan is het vandaag een jaar geleden dat mijn jan ingeslapen werd.
een jaar waarin geen dag voorbij is gegaan dat ik niet aan hem gedacht heb.
een jaar waarin ik hem elke dag weer zo verschrikkelijk gemist heb.
een jaar waarin de tijd nog steeds de wond niet geheeld heeft.
maar ook een jaar waarin ik dankbaar was dat hij bijna 10 jaar bij me mocht zijn.
en als al dit verdriet en gemis de prijs is die ik daarvoor moet betalen, dan nog had ik geen seconde van die jaren willen missen.
mijn grote vriend is nog steeds mijn schaduw, ook al is ie niet meer lijfelijk aanwezig.