Met pijn in mijn hart heb ik Kayla moeten laten gaan. 19-4-2014 Kreeg ze geheel onverwacht een epileptische aanval. De eerste hadden we niet in de gaten. We kwamen terug van stal en ze had in de bensh gepoept en geplast. We hadden haar opgetild en in de douche gezet. Ze bleef maar kreunen. Ze zakte steeds door haar achter poten heen. Het was gelijk de laatste keer dat ze mijn arm aflikte maar dit keer niet uit enthousiasme maar uit angst, een help me alsjeblieft kreet. Dit was niet goed. Direct de kliniek gebeld en zij dacht gelijk aan epilepsie. Alleen dacht ze dat Kayla het ergste al achter de rug had. Wat zat ze er ver naast! Kayla was nog bij en probeerde steeds te gaan staan. Dit was ook de laatste keer dat ik ooit haar staart zou zien kwispelen. De angst stond in haar ogen. Ze kreeg haar definitieve aanval. Ze begon te stuipen en toen wisten we zeker wat ze had. We hebben al het mogelijke voor haar gedaan om haar eruit te halen maar niks lukte. Medicatie niet, niks niet. Onze Kayla zat gevangen in haar lichaam, ze was of in aanval of tussendoor alleen nog maar bewusteloos. Zo hebben we 6 uur lang voor en met haar gevochten. Het mocht niet baten en het was genoeg. We moesten haar laten gaan. Haar hartje bleef echter zo sterk. Na 3 spuiten en dik 20 minuten stopte haar hartje pas met kloppen. Ik weet dat het de enige eerlijke keus was maar god wat doet het pijn! Het gemis is zo imens groot. Ik krijg de beelden van die avond niet uit mijn hoofd hoe hard ik het ook probeer. Ons meisje, onze domme doos zoals we haar liefkozend noemde.
Ze zal voor altijd een plekje in ons hart hebben en vergeten zullen we haar nooit. Ze was nog veel te jong. Ze had nog jaren bij ons moeten zijn! Ik weet dat het zal slijten aar sommige momenten gaat het gewoon even niet en vloeien de tranen rijkelijk. Dit meisje had alles tegen. Zo'n slechte start en dan zo aan haar einde komen. Ik bid alleen maar dat ze geen pijn heeft gehad. Het is niet eerlijk!!! Ze was net 3.
Meisje, je start was al zo oneerlijk. Niemand wilde voor je zorgen en diverse keren moest jij al van baasje wisselen voor je bij ons kwam. Wij sloten je in ons hart waar je voor altijd een plekje hebt veroverd. We hebben je vervloekt maar vooral zo vreselijk veel van je gehouden! De leegte die je achterlaat is niet te bevatten. Je was een apart hondje, uniek op je eigen manier. Geniet nu lekker van je rust en hopelijk ben je nu bevrijd van alles wat je in het leven hier op aarde tegen heeft gehouden!
Heel veel sterkte 
