Maar toen verkende ik het eerste parcours, de jumping. En ik vond hem toch wel errug moeilijk... En schoot dus spontaan gigantisch in de zenuwen... Ik was als 5e aan de beurt. Degene voor me was klaar, dus ik zet Cara alvast neer, riem af, laat haar alvast zitten en neem vast afstand. Zonder op de keurmeester te letten
. Normaal gesproken kijk ik dan voordat ik Cara laat gaan even of ik mocht starten. Maar Cara besloot dit keer niet te blijven zitten. Na het 2 keer op afstand hersteld te hebben ging ze vervolgens, nog steeds voor het startsein, al onder de eerste sprong door. Toen hadden we dus onze disk al te pakken... En vervolgens hebben we het rondje, wat ik zo pittig vond, natuurlijk foutloos gelopen 
Bij het VP was ik een stuk minder zenuwachtig, daar zat maar 1 echt pittig punt in, je moest voor of na de palen wisselen, en geen van beide plaatsen was handig. Ik had gekozen om het voor de palen te doen, maar blokkeerde Cara daarin, was even onduidelijk naar haar, waardoor zij ook twijfelde, onzeker werd, en alle snelheid verloor. Ik ben haar dus gaan aanmoedigen, wat hielp om haar weer tempo te laten krijgen, maar ik raakte de weg kwijt, wat ik net op tijd wist te herstellen om een fout parcours te voorkomen. De conclusie: 1 fout, ze vond het namelijk nodig om de breed als raakvlaktoestel te behandelen, waarom zou je ook springen
. Daarnaast ruim 5 seconden over de SPT heen.Vervolgens het spel. We houden het er maar op dat ze alle raakvlakken goed had
Mijn conclusies van de dag: het niveau kunnen we best aan, dus het is onzin om zo zenuwachtig te worden als een parcours er pittig uitziet. Daarnaast moet ik niet de optie kiezen die de makkelijkste/beste looplijn geeft, maar ik moet de optie kiezen waarmee ik Cara het beste kan steunen, ook al maakt dat het voor mij misschien soms iets lastiger.
Mijn knappe meisje:
