Nog geen vier maanden na het overlijden van Izzy heb ik gisteravond Juda moeten laten gaan.
Zijn buikpijn gisteren bleek een probleem te zijn met o.a. de lever, de echo zag er niet goed uit.
In een flits knalde razendsnel een optelsom van kleine dingen van de laatste weken door mijn hoofd.
En wist ik dat ik moest kiezen voor hem.
Ik had ons samen nog wat tijd kunnen geven, maar dan wel met inleveren van kwaliteit.
Het o zo lieve mannetje was moe, heel moe.
Mijn eerste hond.
Mijn maatje in alles.
Onvoorstelbaar lief, trouw en aanhankelijk, geduldig, ballorig, eigenzinnig, baggeraar eerste klas.
Gewoon een geweldige hond
En net als Izzy heeft hij tot op de laatste dag intens genoten van zijn leven.
En ik van hem.
Carpe Diem.
Pluk de dag.
Na de zo plotselinge dood van Izzy hebben we dat volop gedaan.
Met hart en ziel en verschrikkelijk veel liefde.
Zoveel liefde als maar kon.
Dag allerliefst mannetje…
Dag vent…
Wat ga ik je enorm missen
heel veel sterkte!
.jpg)
