Ik ben hier helemaal verbijsterd over, omdat iedereen wel heel enthousiast reageerde toen wij foto's doormailden zodra we hem opgehaald hadden.
Hiervoor hebben wij bijna 13 jaar een hond gehad en deze kon heel goed alleen thuisblijven. Ik had hier dus nog nooit bij stilgestaan dat er nog zoveel aversie tegen honden is, erg bijzonder en pijnlijk om te ervaren trouwens, want ik voel mijzelf echt beledigd. Scoob moet het gewoon nog leren om alleen thuis te zijn en dat duurt een paar maanden, jammer dan.
Hebben meer mensen deze ervaring en hoe gaan jullie hiermee om? Vooropgesteld natuurlijk dat het een ieder zijn recht is geen hond in huis te willen hebben.
Ons wereldje wordt wel heel erg klein zo en dat is erg pijnlijk, maar het is jammer voor de anderen denk ik dan. Ik zeg maar gewoon tegen iedereen, kom maar gezellig bij ons dan, maar dat gebeurt ook lang niet altijd.
We hebben zelfs een vriendin die spontaan allergisch is, nooit eerder iets over gehoord.

En dan hebben we het nu nog maar over een pup, nog niet eens een volwassen hond.
Ik ben bijna geneigd om te zeggen, het wordt tijd voor nieuwe vrienden

Graag hoor ik de ervaringen van anderen.
Alvast bedankt.