Wat jij voor ons betekent hebt kan ik niet in woorden omschrijven, en ook niet in stilstaande foto's. Dat moet in bewegende beelden. Dit gaat de allerlangst durende in memoriam worden ooit, maar ik maak er linkjes van zodat een ander zelf kan klikken en filmpjes kan kijken. Ikzelf ga denk ik heel vaak dit topic openen.
We wilden niet, kónden niet, dúrfden geen hond meer te nemen. Maar we waren ook verhuisd naar een huis, met het oog op de hond (Boy toen). Qua huis, qua tuin, qua omgeving. Toch na maanden de stoute schoenen aangetrokken en op 3 augustus 2000 (mijn 33e verjaardag, en de eerste hier in dit huis) werd jij geboren. En wat voor verjaardagskado was jij! Het begon met het bedenken van je naam. Het werd een thema-nestje, thema Summer. Daar hoefden we niet lang over na te denken, en we waren amper Dieren uit of we waren het er over eens. Everlasting Summer.
Maar dat was een letter teveel volgens de RvB, dus hebben we daar maar Eternal van gemaakt. Zelfde betekenis.
Het eerste weekend hebben we je ongeveer opgesloten in ons huis, en onze armen. Ik wilde je helemaal niet blootstellen aan de grote boze buitenwereld met snelle auto's. En toch moest dat. En ik voel het nog, lief. Middenin het bos, ver weg van zelfs wandelpaadjes, deed ik de lijn af. En als je amper een meter van me vandaag ging lokte ik je weer bij me. En wat deed je dat goed. Eigenlijk heel snel al gaf je ons het vertrouwen terug dat wij best honden konden hebben en in leven konden houden. De poema's brachten net toen een nummer uit. "Zij maakt het verschil", en oooo wat klopte ieder woord. Wat in potlood stond geschetst kan in kleur worden ingetekend....
Je moeder was een wandelhond, en wij hoopten dat jij dat ook zou zijn. En dat was je. Meis, wat hebben we een kilometers gelopen. Wat een heerlijke kilometers. Dit is een filmpje van een tweedaagse wandeling rond Leuvenem. Ik denk dat je hier pas een jaar was ofzo. Volgens de geleerden veel te vroeg en te ver, maar volgens ons kon dat. Je deed geen rare sprongen, we maakten gewoon kilometers.
En toen kwam er een keutel bij, toen je 2 was. Een halfzusje. Jullie hadden dezelfde moeder. En vanaf dag 1 ontpopte jij je als haar oppermutter. En de fokster had Miep uitgekozen, ook omdat ze ons kende en jou kende. En wat een match. Vanaf dag 1 waren jullie een twee-eenheid. Jij hebt haar volledig opgevoed. Zo'n prachtig stel. Waar jij ging, ging zij. En ook heel regelmatig keek je ons aan, zo van 'heb ik dit weer???'. Maar je vond het veel te leuk.
Miep moest dus ook mee op de wandelingen, toen ze net anderhalf jaar was hebben we zelfs een week een deel van het Pieterpad gelopen. Vonden wij leuk, vond jij leuk, dus huppelkut had niets te willen. En ze was je schaduw.
Thuiskomen was thuiskomen. Een feestje. Miep kreeg dan de portemonnee in haar bek van de thuiskomer, jij de sleutels. En die bewaakte je. Als we eindelijk thuis kwamen mochten we niet meer weg. Ging je bovenop de sleutels liggen.
Vorig jaar zomer. Zo heel erg jullie. Het liefste wat je wilde. Met de hele roedel erop uit. Tot vorig jaar nog lange wandelingen. Rusten wilde je alleen maar op een terrasje. Maar de 20 km vorig jaar zonder een koffiekopje onderweg, was toen eigenlijk ook al teveel.
Afgelopen januari heb ik hier een topic geopend, omdat je ineens in 1 nacht een soort opgezet teennageltje had. Dat was geen opgezet teennageltje, dat was een tumor. Op een rotplek voor een wandelhondje. En op jouw leeftijd, met jouw grootste liefhebberij, konden wij maar 1 beslissing nemen.
Slaap zacht, lief. Dankjewel dat wij je baasje mochten zijn.
Lieve grote allerbeste Saar 
De goeiste. Dag Saar, dag meisje. Ik heb je een hele tijd niet gezien, maar je bent nog steeds heel dichtbij. Je hebt een heerlijk Saarleven gehad met alle liefde die een hond maar wensen kan. Ik weet zeker dat je geen seconde een ander leven had gewild. Dag lief wijffie 
