Vandaag heb ik Meesie, mijn kleine meisje, laten gaan. Ze was oud en op met haar 16 jaar en bijna 9 maanden, en het was tijd om afscheid te nemen. De dierenarts heeft haar hier thuis, op mijn schoot en met veel respect laten inslapen.
Ze was de kleine, maar stabiele factor, in de roedel.
Toen ik haar kreeg was ze net 2 jaar oud en liep op 3 poten. Haar achterpoot kon ze niet goed belasten omdat ze ooit gevallen was, haar kniebanden had gescheurd en de vorige eigenaren daar niks aan hadden laten doen. Dat was inmiddels gaan arthrotiseren en aan de kwaal zelf kon niks worden gedaan. Ze kreeg van mij verschillende medicijnen maar het hielp allemaal niks. Totdat ik haar van de brokken afhaalde en vers, zelf samengesteld voer ging geven. Langzaam begon ze de poot te belasten en uiteindelijk liep ze, tot de dag van vandaag, op 4 poten rond te springen zonder nog een enkel medicijn.
Haar leven was wel een beetje te vergelijken met dat van een kat: ze had er 9 en heeft ze ook allemaal opgebruikt:
-We liepen een keer lekker te wandelen in het veld toen ineens een grote schaduw vanuit de lucht zichtbaar werd. De roofvogel had het duidelijk op haar voorzien en het is dat ik er schreeuwend op af rende en de vogel aftaaide, anders had ze wellicht een lekker hapje geworden.
-Zo is ze ook een keer met een vreselijke storm een stuk door de lucht gevlogen en kwam een paar meter verder weer neer.
-Tot twee keer toe heeft ze ergens slakkenkorrels weten te bemachtigen en opgegeten, waarna ze bij de dierenarts verplicht moest overgeven.
-Toen er pupjes waren heeft ze een pluche beest van hun gevonden en daar een achterpoot van opgegeten. Niemand heeft dat gemerkt totdat ze een paar weken laten plotseling ging braken. Braaksel wat stonk naar ontlasting, en ze raakte razendsnel in shock. Binnen 5 minuten was ik bij de dierenarts die haar te slecht vond voor een operatie (zo snel werd ze dus slechter) en haar op hoop van zegen een spuit tegen shock gaf en een spuit om de darmen in werking te zetten. Ik nam haar mee naar huis en legde haar onder een warmtelamp wat de dierenarts ook zou doen. Wonder boven wonder liet ze ineens een harde wind en spoot ze het pluche onderdeel tegen de muur aan. Na een korte periode van herstel had ze dat ook weer overleefd.
-In het bos is ze een keer door een Dobermann van de vloer geplukt die geen goede bedoelingen had. Hij liet haar gelukkig los toen ik boos schreeuwend en slaand op hem af kwam. Meesie had even tijd nodig om van de schrik te bekomen maar liep toen maar gewoon verder.
-Mijn vorige buren vonden het nodig om vergif in mijn tuin te gooien omdat ze dachten dat ik een melding had gemaakt bij de dierenbescherming om hun honden in beslag te laten nemen. Tja, als “dierenliefhebbers” neem je dan zo’n wraakactie natuurlijk. Maar ook dit heeft ze overleefd.
-Een jaar geleden werd ze heel onstabiel en bleek haar lever niet meer optimaal te werken. Ze was zo onstabiel dat ze aan het infuus moest. Eén keer 1 dag en één keer 2 dagen. Nadat ik in de boeken ben gedoken om een goed leversparend dieet voor haar samen te stellen heeft ze het daar nog meer dan een jaar uitstekend op gedaan.
Maar ze had natuurlijk ook leuke en grappige dingen in haar leventje:
Zo was ze een uitstekend puppyopvoeder, en de pups hadden groot ontzag voor haar. Ook als ze later nog eens op bezoek kwamen dachten ze: “O shit, daar is dat kleine witte ding weer” en maakten ze zich snel uit de voeten.
Ook de volwassen 5 Cattle Dogs hadden respect voor haar. Ze was dan wel klein van formaat maar groot van geest, straalde gezag uit en duldde geen tegenspraak.
Ze kon uren mee wandelen in het bos en dat was wel eens opletten, want ook al luisterde ze uitstekend, soms liep ze ongemerkt haar neus achterna. Zo liepen we een keer het vaste rondje om de vijver tot ik ontdekte dat ik laat was en een andere route nam. Geen Meesie te zien aan het eind. Toen ik haar vond had ze haar vaste rondje gelopen en op haar gemakkie liep ze te kuieren. Toen ze me zag leek ze te denken: “Wat doe jij nou hier?”.
Op diezelfde manier werd ik een keer opgebeld door de assistente van de huisarts hier achter. Of ik haar even kwam halen want ze was daar naar binnen gelopen en zat nu gezellig op schoot.
Haar vlees kreeg ze meestal buiten en vaak liepen de kippen ook los. Dat ging helemaal prima totdat één van de kippen op het idee kwam om haar vlees af te willen pakken. Ik dacht dat ze ontplofte, zo boos werd ze! De kip moest rennen, ook al was die twee keer zo groot als Mees.
En tot slot was ze mijn vaste bijrijder, bleef ook keurig op de rechterstoel liggen op een lux schapenvachtje. Ook dat zal ik enorm gaan missen.
Dit laatste vertelde ik mijn dierenarts vandaag en toen hij haar meenam om de dingen verder te regelen, vond hij dat ze naast hem op de bijrijdersstoel moest liggen. Dat was haar functie in de auto en dat wilde hij uit respect ook nu nog voor haar doen. Zo lief en zo respectvol! En dat deed me zo goed.
Meesie wordt, net als alle andere dieren die haar hier voorgingen, gecremeerd.
Ik ga mijn kleine Inimini, mijn vechtertje ontzettend missen… Rust zacht Meesie.
Dit is de foto die eigenlijk het beste bij haar karaktertje paste:
