en daar zit ik dan, te perplex om het allemaal te kunnen bevatten.
van alles had ik verwacht: dat je heupen het op zouden geven of je rug, maar niet dat het abces in je kaak een bottumor zou blijken te zijn.
wat hebben we samen een hoop meegemaakt.
jouw lichamelijke ellende toen je jong was en waarvan ik dacht dat dat het einde voor je zou zijn maar die jou er toch niet onder kreeg.
pup jan die je binnen een paar minuten in je hart sloot en die je opgevoed hebt alsof het je eigen kind was; een geboren moeder was je en dat zonder dat je daar ooit ervaring in opgedaan had.
mijn pogingen om van jou een werkende dh te maken, ik moet lachen als ik daaraan denk want dat stukje rasbeschrijving had je echt niet gelezen.
ik heb een hoop van je geleerd, al was het alleen maar hoe het niet moet; wat een fouten heb ik met je gemaakt, maar wat een lastige hond kon je ook zijn.
je kwam aardig tot rust toen we in engeland gingen wonen en de eeuwige spanning tussen jou en cerva wegviel, dat heeft je een hoop goed gedaan al bleef je wel een hond met een handvat.
je was de liefste hond die je je maar bedenken kon voor mensen en zeker ook voor kinderen, maar meteen de ellendigste hond voor kleine hondjes en katten die je het liefst naar de andere wereld geholpen zou hebben.
een vat vol tegenstrijdigheden, dat was je.
minder lief ben je me daardoor nooit geweest, je was mijn meisje en je bleef mijn meisje door dik en dun, for better and for worse, zoals ze hier zeggen.
ik had me zo voorgenomen je op je laatste dag op aarde helemaal vol te voeren, groter vreetmonster dan jij moet er immers nog geboren worden, maar dat heeft helaas niet zo mogen zijn.
je mocht niet eten omdat je onder narcose moest en niemand, zelfs doemdenkerige ik niet, had erop gerekend dat je niet meer wakker zou worden.
het zal raar zijn zo zonder jou wijffie en we zullen je zo verschrikkelijk missen.
ik hoef er nooit meer aan te denken om je een vrij te geven als je op de mat in de achterkamer zit omdat er geklopt wordt en je anders blijft zitten....
nooit meer een wortel voor je bewaren omdat je die zo lekker vindt.....
nooit meer 's avonds die vervelende jas aan omdat het nog steeds koud is bij het laatste rondje.....
nooit meer tegen jan zeggen dat ie je met rust moet laten als je niet snel genoeg luisterde naar zijn zin....
nooit meer jullie tweetjes samen lepeltje aan lepeltje aan mijn voeten....
nooit meer je appeltje na het eten....
nooit meer......
zul je doen wat ik je in je oor fluisterde vanmiddag en geen kleine hondjes bijten daar bij de regenboogbrug?
heb je luca en cerva gevonden en zul je lief zijn voor cerva?
heb je ook gehoord dat ik je vertelde hoeveel ik van je hou?
ik weet eigenlijk niet goed wat ik zonder je moet, maar het zal vast wel wennen..... ooit.
dag meisje van me
Heel veel sterkte meisje 
