Het leuke van Bram en ik denk van franse bulletjes is dat hij een geheel eigenzinnig karakter had. Zo was het eens in 4 maanden een hel want dan moest meneer onder de douche wat vaak met 3 man nog niet te doen was.
Toen ik het huis uit ging en ik kwam bij m'n ouders aanlopen stond hij altijd al met z'n snuit tegen het glas gedrukt te blaffen om je vervolgens eens goed te begroeten. Hetzelfde als je weer weg ging.
Je kreeg donderdag last van epileptische aanvallen en in de nacht van donderdag op vrijdag ook nog een hersenbloeding. Dit deed me besluiten dat ik je moest helpen en hoe erg ik het ook vond, dat de enige manier was om je te laten gaan.
Bram het liefst zat je 24 uur per dag op m'n schoot. Helaas was afgelopen vrijdag de laatste keer toen ik je moest in laten slapen. Mis je verschrikkelijk en weet af en toe echt niet wat ik met mezelf aan moet. Ik troost mezelf met de gedachte dat ik je een hoop pijn en leed bespaart heb.
Dag lieve gekke grote vriend van me.....misschien tot ziens?
sterkte!
