Zodra het leven lijden wordt, vind ik dat mensen er gerust zelf voor mogen kiezen om te gaan.
Mijn moeder heeft 4,5 jaar lopen vechten tegen longkanker en hoewel ze beresterk was, zag ik haar in al die jaren tijd afglijden naar een schim van wat ze geweest was.
Op het allerlaatst ging ze naar een hospice., waar ze een week lang vertroeteld werd tot aan het moment dat ze stierf.
Iedere keer ging de dosis morfine omhoog.
Mijn lieve, sterke moeder heeft de laatste paar dagen in haar leven moeten happen naar zuurstof, lag continu te reutelen en rochelen van benauwdheid terwijl de slijmdraden uit haar mond gewassen werden met een vochtig wattenstaafje, droogde uit omdat ze niet meer kon eten en drinken.
ik heb lopen brullen van het janken toen ze met alle laatste kracht die ze nog in haar had haar hand bewoog om de verpleegster weg te duwen toen ze haar onderbroek verschoonde.
Mijn moeder lag in haar eigen urine.
Ondanks de zeer, zeer goede zorgen van het personeel daar (engelen zijn het, anders kan ik het niet omschrijven) Had ik heel graag gezien dat die laatste fase haar bespaard was gebleven. Ik had graag gezien dat ze er meteen een spuit bij hadden gezet.
Pffffff...


Wat de dieren betreft:
ieder beest hier wat bij ons blijft, krijgt van mij de belofte dat ik alles in mijn macht zal doen om ze een goed leven te geven en te beschermen tegen alles wat kwaad is.
Ze horen bij mij, ik zorg voor ze.
Daar hoort een dierwaardig bestaan en afscheid ook bij.
Aiko is nog maar een pubertje, maar als ie ondragelijke pijn zou krijgen, of iedere dag in zijn eigen pis en poep wakker zou worden of diep ongelukkig zou zijn door ziekte, hak ik de knoop door, hoe moeilijk het ook zou zijn.
En ik zorg voor hem, tot het einde.