Het is bijna te bizar voor woorden en ontzettend zwaar, maar gisteren hebben wij afscheid genomen van alle drie de dieren van mijn ouders, waar ik (gedeeltelijk) mee opgegroeid ben: Yourie (labrador van bijna 14), Lara (‘koelboxhond’ van 9) en Tommie (kat van ruim 17).
Yourie had artrose en kon eigenlijk niet meer opstaan, had geen pijn, maar was zwaar gefrustreerd want hij wilde nog zo graag. Lara had pancreatitis en is een paar maanden geleden plotseling helemaal blind geworden. Omdat Lara niet zonder Yourie kan en haar enige lol in het leven nog maar leek te bestaan uit het vinden van iets eetbaars, hebben wij het pijnlijke besluit genomen om ze samen te laten gaan. Tot overmaat van ramp is Tommie een paar weken geleden aangevallen door een of ander dier en dat werd niet beter. Gisteren ging het zelfs ineens weer veel slechter (toeval?) dus daarom hebben wij haar ook laten gaan.
Hoe bizar, maar tegelijkertijd heeft het ook iets moois dat het hechte roedeltje samen is gegaan.
Wat zal het stil zijn hier….
Lieve Yourie, wat was je een rotbeest tot je een jaar of 2 was! Wegrennen, zo hard mogelijk trekken aan de riem en mensen en dieren in je enthousiasme omver beuken waren je hobby’s. Wij konden nauwelijks geloven dat labradors opgeleid kunnen worden tot blindengeleidehond, als we jou als maatstaf moesten nemen. Maar wat was je later stabiel, makkelijk en betrouwbaar! Iedereen, mens en dier, was je beste vriend. Altijd enthousiast, met name als je mee mocht wandelen. Toen je 2 jaar geleden begon te sukkelen door de artrose waren we al bang dat we afscheid van je moesten nemen. Maar zowel je lichaam als je geest waren oersterk. Zondag ging het echt niet meer en we zagen dat je de moed had opgegeven. Gelukkig had je geen pijn. Veel plezier daar ergens met Lara en Tommie! Lieve Snoekjoek, we zullen je ontzettend missen!
Lieve Lara, je was onze enige echte ‘koelboxhond’. Als pup te vondeling gelegd in een koelbox, samen met je broertje en zusje, voor het dierenasiel. Wat was je klein! En zo klein als je was bepaalde je meteen dat Yourie absoluut niks te zeggen had. En dat is volgens mij de eerste en laatste keer geweest dat ik je ooit heb zien snauwen. Ook jij was een heel makkelijke en stabiele hond, ook zo’n allemansvriend. Zelfs de dierenarts die ‘dit soort kruisingen nooit echt vertrouwde’ werd je beste vriend. Wat was het moeilijk om jou ook te laten gaan, maar toen je op het moment van het laatste spuitje tegen Yourie aankroop, wisten we dat het goed was. Wat was je samen met Yourie een onafscheidelijk koppel. En nu zijn jullie gelukkig nog steeds samen! Geef Yourie en Tommie een dikke knuffel van ons. Dag liefie!
Lieve Tommie, een geval apart was je en in stijl ben je gegaan. Typisch dat je pap nog eens lekker hard in zijn vingers beet toen je het laatste spuitje kreeg. Wat was je nog fit totdat je 2 weken geleden bent aangevallen. Nog elke dag ving je minstens 1 konijn (tot groot geluk van Lara die dan de restjes op at) en de dierenarts had nog maar weinig oude katten gezien die zo’n prachtig gebit hadden. Ik heb geen idee wat er is gebeurd met je en vind het spijtig dat je waarschijnlijk toch pijn hebt geleden, al liet je niks merken. Ik zal je ‘gepraat’ missen en ik zal het missen dat je ’s nachts in bed tegen me aankroop, dan was je op je allerliefst. Doei Eimmotje!
Wat moet dit onmogelijk zwaar zijn.
Heel veel sterkte met dit enorme verlies 
