Och wat weet ik het nog goed. Begin van de zomer '98 Ik was 10 toen we op een zondagmiddag bij oma zaten en mijn vader ineens zei dat een hond misschien toch wel leuk is. En ja, als er een vakantie naar Schotland gepland staat, is het eigenlijk wel heel logisch dat er een Border Collie gaat komen.
Zo gezegd, zo besloten en zo gedaan. De zaterdageditie van het ED erbij gepakt en zo kwamen we uit bij een 'fokker' in Loosbroek. En daat zat jij, als het rustigste pupje een beetje bij de rest vandaan. Al die drukte hoefde van jou niet zo.
En wat bleek jij toch de meest perfecte border collie voor ons gezin te zijn. Je was liever lui dan moe, schapen vond je eng, katten moesten kapot en andere honden waren maar raar, in het begin zelfs eng en later snauwde je ze allemaal af.
Totdat ik voor Shibby koos. Shibby vond je leuk, knap en in al die jaren heb ik je vaak zat zien proberen Shibje te verleiden tot spel. Jij, Leia, die niet van andere honden houdt, vindt Shib het einde.
En toen ik weer thuis kwam wonen en Shib dus mee nam, leefde je helemaal op. Je rende achter balletjes aan en kreeg weer een prachtig lijntje.
De laatste jaren werd je duidelijk ouder. Het ging allemaal in een nog lagere versnelling. Je begon steeds minder te horen, maar volgens mij vond je dat stiekem wel handig.
Het laatste jaar werd je achterhand ook steeds zwakker, maar toch kon je je nog goed redden en leek je het allemaal wel best te vinden op je oude dag.
Met je 14e verjaardag afgelopen augustus liet je zien dat je ondanks alles nog steeds de geweldige Leia bent. Die nog steeds achter balletjes en stokjes aanging, alleen maar omdat Shib er bij was. Goed dat ik je de sloot uit moest tillen, omdat je niet meer omhoog kwam vergeten we maar even. De lol die je nog even had was het driedubbeldwars waard.
Maar op je 14e nog een epileptische aanval krijgen, is gewoon teveel van het goede.
Ik had het je heel graag willen besparen. De gedachte dat je god mag weten hoelang 's nachts in je eentje door de kamer hebt geschoven op je voorpootjes, helemaal onder je eigen ontlasting.
Toen mijn vader 's ochtends beneden kwam, hij je zag en je hem niet meer herkende, was het duidelijk. Je was op....
Toen ik het hoorde gisterochtend, ben ik uit bed gevlogen en met Shib als een gek naar je toe gereden in de praktijk in Asten.
Reageren deed je daar eigenlijk al niet meer, maar gelukkig luste je de 20 koekjes die ik bij had nog wel, het koste je moeite maar och wat was het nog lekker.
Je bent mijn meisje, mijn truttebel, mijn knuffelprinsesje, mijn kroelkippetje, mijn eerste hond. Je bent GEWELDIG
Het is goed zo.
, heel veel sterkte.