Ik heb je uit pure medelijden meegenomen,het enige wat je daar deed was kruipen en onzeker overkomen.
Als je aangeraakt werd verkrampte je helemaal,dat vond je doodeng.
Wij hebben veel meegemaakt met je soms tot de irritatie grens toe,ohw wat kon jij drammen.
Het eerste jaar hebben wij je tanden laten schoonmaken want er was geen tand meer alleen tandsteen.
En je oren waren zo smerig,en zo diep in de gehoorgang gepropt dat we echt weken nodig hebben gehad om het schoon te krijgen.
Je nachtelijke geschreeuw,dat ging door merg en been en waarom ....we zullen het nooit weten.
Je kon heel goed alleen zijn,maar alleen op werktijden op andere tijden schreeuwde,blafte,jankte en gilde jij de hele buurt bij elkaar.
Soms al je moest ontlasten dan gilde je het uit van de pijn,om daarna weer naar binnen te stormen en over te gaan op de orde van de dag.
Daarnaast kreeg je hartfalen en viel je soms gewoon neer.
Je beet de visite altijd in de kuiten als ze te druk waren,terwijl je zelf ook erg druk was.
En toch was je echt een lieve hond met een flink boekwerk aan omgang regels.
Maar god wat mis ik dat nu,ik mis het rennen en racen achter Bros aan vlak voor jullie eten kregen.
Het schrokken van het eten om te kijken of een ander niet nog wat over had.
Het draaien en geluiden maken als ik wakker werd.
Boris ik mis je meer als ik ooit had kunnen denken!
De eerste foto we hadden je net opgehaald.
Met je vriendje Bros jullie hebben samen veel streken uit gehaald (en elke avond rond 8 uur ruzie maken om een kluif)
De favoriete dagindeling samen op de bank.
Respekt voor alles wat je voor dit hondje hebt over gehad.
TARAK
