Mijn meest geliefde, mijn eeuwige puppy, mijn meisje.
Je bent dood. En ik heb verkozen dat je sterven moest.
Het kon niet meer. Je was zo boos. Zo slim. Zo sterk.
Alles hebben we voor je gedaan, en aan het eind van rit was het niet genoeg.
Je hebt geleefd zoals je wilde, rennend als de wind.
Je bent gegaan zoals je was, vechtend.
Je hebt ons achterlaten, treurend en rouwend.
Kayltje is ingeslapen omdat ze gewoonweg niet meer handelbaar was.
Voor ons wel, maar niet voor de maatschappij, niet voor onze omgeving.
Ze nam geen genoegen meer met haar leven als een erfhond, en bleef ontsnappen uit haar zeer degelijk omheinde veld.
Gezien haar hond- en mensagressie was het niet langer verantwoordt.
Afgelopen maandag was de ergste dag van mijn leven. De medicatie om onder zeil te raken werkte niet.
Het eerste spuitje moest met muilkorf, want de DA was erg bang voor haar. Kayltje gilde van woede. Gelukkig ging ze na dit spuitje vrijwel gelijk onder zeil.
Bij het tweede spuitje moest ze bijgespoten worden, omdat één dosis niet genoeg was.
Niet wat ik voor haar, of ons gewild had. Maar wel zó ontzettend hoe ze was.
Lieve Kayltje,
Ik zal je missen, Hans zal je missen, de kinderen zullen je missen. In ons kleine wereldje was je onmisbaar geworden.
Dank je voor alle liefde, alle kussen. Dank je voor alles wat je me geleerd hebt. Dank je voor jou.
We zullen je om ontelbaar veel redenen nooit vergeten.
Ik post hier (bijna) niet, maar lees wel heel veel. Dit leek me de geschikte plek om deze speciale hond te herdenken. Bedankt voor het lezen...
