Maar als dat gaat door van het ene uiterste in het andere te vervallen, dan verliest het voor mij alle geloofwaardigheid en relevantie. Ik wordt er zelfs een beetje kwaad om.
Want dan gaat het niet meer over de realiteit, maar om het 'discussieren om de discussie'. En daar is een hond niet mee geholpen.
Ik vind een hond opvoeden door middel van pijn en angst net zo erg als een hond geen enkel houvast bieden door teveel van de hond af te laten hangen door hem veel te negeren en nergens op aan te spreken. Een hond kán het niet allemaal zelf bedenken, die wil dat je hem hélpt. Door aan te geven wat wel, maar ook ook wat niét goed is. Een hond wil het sámen doen. En dat betekent ook dat je hem moet uitleggen van de hoed en de rand, en het niet ergens in het luchtledige moet laten hangen. Want dat is net zo gemeen als hem een trap geven vind ik.
Ik kan echt heel triest worden van honden die geen idee hebben van wat er precies van ze verwacht wordt. Wat de oorzaak daarvan ook maar is.
Verder maakt het ook nogal wat uit of je een hond vanaf 8 weken hebt, of dat je een volwassen hond hebt die al een paar jeugddetentie akkevietjes achter de rug heeft vanwege een totaal verpeste opvoeding. Daar gaat het hele verhaal ook aan voorbij.
Met andere woorden, zoals gewoonlijk ligt de waarheid ergens in het midden. En ergens in de buurt van het midden kun je heel interessant over hondengedrag praten, aan de beide uiteinden gaat het nergens over
