Ze was 13,5 en al een tijdje een beetje aan het kwakkelen. Vorige week toen we daar aten heb ik nog even geknuffeld, ik ben wel blij dat ik haar toen nog even heb gezien.
Samba kwam op tweede kerstdag 1998 bij ons, de laatst overgebleven pup uit het nest. Ze was al verkocht, maar die mensen hadden haar weer teruggebracht omdat ze het toch niet zo'n goed idee vonden. Toen we daar kwamen raasde ze als een dolle door het huis, onvoorstelbaar blij en vrolijk. Op dat moment werd Samba als naam gekozen, die paste perfect.
Niemand van ons had enige ervaring met honden, behalve dan wat in de boekjes stond. De hele bieb heb ik leeggetrokken, want het was allemaal zo gaaf en spannend. Het was wat dat betreft een heerlijke eerste hond, onvoorstelbaar goedaardig en echt een gezinsdiertje. Goed, ze had wat extreme voerscharrelneigingen, vooral op 1 januari was het een hele opgave om met haar te wandelen. Vuurwerk, hoezee! Of je lette even niet op en bij thuiskomst bleek ze al uren een rottende meeuwenkop mee te dragen in haar smoel, heel geniepig en stil.
Mijn oudste broer was de enige die echt geen hond hoefde, hij vond het prima dat ze kwam op voorwaarde dat hij zich niet met de verzorging hoefde te bemoeien. Prima, dan bleven er nog vier mensen over. Maar ook hij is 's ochtends een keer slapend naast Samba onder de trap aangetroffen, toen hij had geslaapwandeld.
Een paar jaar geleden heeft ze nog een paar keer hier gelogeerd, en dat was ontzettend leuk met Hades erbij. Maar goed, aan alles komt een einde... Dag Sammetje, Sambabollie, pup.
Heel veel sterkte met het verlies 
