Joep was al een poos niet in orde. Hij had een chronische luchtweginfectie en na een uitvoerig onderzoek en behandeling met prednison, liep hij ook nog hypothyroïdie op. Hij werd bijna van de ene dag op de andere blind. Hij had last van artrose aan zijn heupen. Maar ondanks dat alles was hij nog een tierige hond met plezier in het leven.
Gisteren kwam hij binnen met bloed aan zijn anus en toen ik het nader onderzocht bleek er een grote bult te zitten. Vanmiddag constateerde de DA dat hij tumoren had, in en rond de anus. Operatie was mogelijk, maar hij moest dan meteen gecastreerd worden, zou waarschijnlijk incontinent worden en de kans op terugkeer was groot. Ik wilde Joep dat niet aandoen en heb besloten hem te laten gaan. Met veel verdriet, maar een hart vol dierbare herinneringen en liefde.
Joep kwam bij Milo (mijn ex) en mij wonen toen hij nog een puppie was. Hij ontwikkelde zich tot een lieve, super sportieve en over het algemeen gehoorzame hond met een eigen karakter. Hij was dol op alles wat met bewegen te maken had: was stapel op agility, ging graag mee aan de fiets of naast de skates. De blik in zijn ogen, als hij bek-af thuis kwam en neerplofte, zal ik echt nooit vergeten: intense tevredenheid. Wij zeiden altijd dat als Joep een mens was geweest, dan was hij tri-atleet geworden. Hij was dol op de vrouwen, deed het erg goed op shows hoewel hij zelden eerste werd (vandaar zijn bijnaam Joep Zoetemelk: eeuwige tweede). Hij verwekte drie kinderen waarvan er 1 bij de geboorte overleed en twee geweldige honden zijn geworden. Hij was onze (harige) Harry, onze Joepsel, onze Joepdefloep. Na onze scheiding kwam hij bij mij wonen en kreeg gezelschap van Dadou, dochter van onze overleden teef Rumba en net als haar moeder een herplaatser. Niet dat een van beiden daar iets aan had: hij was inmiddels blind en kon of wilde niet meer spelen. Ook kwam Mittenz, de poes, in huis en dat vond hij zeer geslaagd. Hij was eigenwijs, sportief, aanhankelijk, afstandelijk naar vreemden, mooi en vooral verschrikkelijk lief en trouw.
Mijn woorden schieten tekort om te vertellen hoeveel Joep voor mij betekende. Hij was gewoon mijn menneke. Ondanks het feit dat hij zacht is ingeslapen, en ondanks dat ik weet dat ik de juiste beslissing heb genomen, is het gemis enorm.
Lieve Joep.....lieve herinnering.
Heel veel sterkte 
