Raskenmerken en ontkenning

[Muk]

Ik vermoed dat ik een setter uit showlijnen beter zou opvoeden dan gemiddeld. De meeste eigenaren die een setter als huishond hebben vinden dat het gedrag bij het ras hoort, dus accepteren ze dat de hond regelmatig de benen neemt. Ik weet wel zeker dat setters uit werklijnen makkelijker te trainen zijn. Mijn huidige setter heeft maar weinig sturing nodig. Ze weet van nature al wat ze moet doen. Dat is een talent waar ze mee geboren is en dat talent ontbreekt bij de setters uit showlijnen.

Geloof ik niet zo in, sorry.
Als je een hond uit een showlijn zo zou opvoeden als een werklijn hond én er ook mee gaat werken, heb je in mijn ogen een hond die net zo goed luistert, alleen iets minder drive om te werken heeft. En als je een werklijn hond net zo opvoedt als een hond uit een showlijn én er verder niet mee werkt, dan krijg je een hond die net zo slecht luistert en wegblijft met wat extra energie die de hond op een vervelende manier kwijt zal raken.
Dat talent is in mijn ogen de drive om te werken. En die heeft een showlijn minder, gewoon omdat daar niet op is geselecteerd bij het fokken.

[sTefaniA]

Ik wist op voorhand al dat een stafford/pit kruising vaak hondagressief is/word. En eigenlijk past dat helemaal niet bij me en dat weet ik. Maar toch ben ik als een baksteen gevallen voor Diesel, die grommend in zijn hok zat en totaal anders was dan wat ik eigenlijk zocht. Dat viel dan ook serieus tegen de eerste maanden.

Je weet vaak niet wat iets inhoud tot je het zelf meemaakt. En juist daarom ben ik nu veel te kritisch geworden. Als ik bijvoorbeeld ergens lees dat een ras actief is en veel beweging nodig heeft, dan durf ik daar al niet meer aan te beginnen omdat Diesel al zo hyper is. Stel je voor dat Diesel eigenlijk maar gemiddeld actief is maar dat ik dat als heel actief ervaar. Diesel is, ook omdat het mijn eerste hond is, zowat mijn norm geworden. Wat een ander al heel erg vervelend vind kan ik misschien normaal vinden en omgekeerd.

Dus zelfs al ontken je een raseigenschap niet, het kan toch nog heel anders uitpakken dan dat je verwacht had. En dan kan je nog zo goed voorbereid zijn...

[Muk]

Ik wist op voorhand al dat een stafford/pit kruising vaak hondagressief is/word. En eigenlijk past dat helemaal niet bij me en dat weet ik. Maar toch ben ik als een baksteen gevallen voor Diesel, die grommend in zijn hok zat en totaal anders was dan wat ik eigenlijk zocht. Dat viel dan ook serieus tegen de eerste maanden.

Je weet vaak niet wat iets inhoud tot je het zelf meemaakt. En juist daarom ben ik nu veel te kritisch geworden. Als ik bijvoorbeeld ergens lees dat een ras actief is en veel beweging nodig heeft, dan durf ik daar al niet meer aan te beginnen omdat Diesel al zo hyper is. Stel je voor dat Diesel eigenlijk maar gemiddeld actief is maar dat ik dat als heel actief ervaar. Diesel is, ook omdat het mijn eerste hond is, zowat mijn norm geworden. Wat een ander al heel erg vervelend vind kan ik misschien normaal vinden en omgekeerd.

Dus zelfs al ontken je een raseigenschap niet, het kan toch nog heel anders uitpakken dan dat je verwacht had. En dan kan je nog zo goed voorbereid zijn...

Dat is absoluut waar. En dat kun je ook alleen maar ervaren als je een hond hebt (ongeacht het ras). Je kan je niet op alles voorbereiden. Maar inlezen en vooral bij fokkers en hondeneigenaren kijken en ermee praten helpt al wel ter voorbereiding. Dat wil niet zeggen dat je op alles bent voorbereid, maar dat is toch niet mogelijk.

[mijke]

Na het lezen van dit topic vraag ik me af of het goed kennen van de raseigenschappen echt zo veel invloed heeft op hoe goed het gaat tussen jou en jouw hond. En wel vanwege het volgende (even hardop nadenken wat ik nu doe dus):

Als je heel veel leest over een ras dan ga je bepaalde dingen verwachten en daar naar handelen, wat positief maar ook negatief kan uitpakken. Van beide zijn in dit topic al voorbeelden langs gekomen. Bijvoorbeeld de eigenwijze teckel die een stuk beter ging luisteren dan verwacht, wat wellicht kwam doordat ze dus extra duidelijke en consequente baasjes zijn geworden. Maar ook degene die zijn hond bij voorbaat niet los aan de lijn doet zodat de hond er inderdaad vandoor gaat als ie eens wel los kan, omdat ie nooit geleerd heeft bij de baas te blijven.

Als je helemaal niks van een ras weet voor je er aan begint kan dat op dezelfde manier positief en negatief uitpakken. Positief doordat je er relaxter in staat omdat je niet overal bepaald rastypisch 'probleemgedrag' in ziet en er geen selfsulfilling prophecy van maakt. Negatief doordat je bepaald gedrag niet verwacht en dus niet op tijd de signalen herkent.

Wat misschien wel belangrijker is dan weten wat je kunt verwachten van een ras, is hoe goed je kijkt naar het gedrag van je eigen hond en hoe je daar op inspeelt. En daarvoor heb je vooral algemene kennis nodig van hondengedrag en lichaamstaal. Als je goed kijkt naar je hond, hem juist weet te lezen en daar op een adequate manier mee omgaat dan komt het in theorie altijd goed, ongeacht of dat gedrag wel of niet rastypisch is.

Maargoed, dat is natuurlijk niet zomaar iets. Om dat goed te kunnen heb je inzicht, kennis en/of ervaring nodig. Je moet in staat zijn goed te observeren. Niet iedereen kan dat. Bovendien heb je zelf ook bepaalde karaktereigenschappen, waardoor je in de ene situatie veel beter adequaat kunt handelen dan in de andere situatie. Daar komen denk ik de raskenmerken van pas: als je een ras uitzoekt dat beter past bij wat jij zelf wel en niet zou willen of kunnen, dan is de kans groter dat je een hondje krijgt dat bij jou past.

Dat is niet zaligmakend, want het is geen garantie dat je exact de hond krijgt die je wilt of die je verwacht, maar het maakt het wel waarschijnlijker. Alleen weet je dat pas als je het hondje eenmaal hebt. En sommige dingen blijken in de praktijk toch anders te zijn dan je je voorgesteld had. Daarom zul je toch altijd in eerste instantie naar de hond zelf moeten blijven kijken en jouw handelen moeten baseren op zijn gedrag.

Eigenlijk is dat precies wat mensen doen die een bastaardje nemen, of een onwaarschijnlijke kruising. Dan weet je ook niet exact wat je kunt verwachten, al heb je misschien wel vermoedens. En dus voed je je hond veel meer op op basis van het karakter van de hond, in plaats van op raseigenschappen.

Wanneer zou het vaker fout gaan, als mensen precies denken te weten wat ze in huis halen, of als ze juist geen idee hebben wat er allemaal in hun hondje zit?

Mijn gok is dat het elkaar niet zo veel uitmaakt. Dat er in beide gevallen gemiddeld genomen net zo veel mensen zijn die uiteindelijk niet goed met hun hondje om blijken te kunnen gaan, en net zo veel mensen die zich wel op een adequate manier aan kunnen passen!

[Minhie]

Overigens on topic: ik wist waar ik aan begon met de malamute (dacht ik), ik had alles gelezen en was er op bedacht, maar erover lezen of er daadwerkelijk wat mee moeten doen omdat het inderdaad waarheid blijkt te zijn twee verschillende dingen.
Ja je weet dat ze slopen, maar wat ga je eraan doen? Hoe los je het praktisch op? wat doe je als ze de buurt trakteren op een huilconcert, of als je je hond niet meer ziet nadat deze zijn neus achterna is gerend? Nu pas weet ik wat het is om aan een malamute te beginnen, uitleggen aan een ander blijft moeilijk. Mensen die mij tegenkomen met mijn honden zullen namelijk denken dat het meevalt, ze zijn immers best aaibaar, stuurbaar etc. Het is een beetje als autorijden. Als je meerijdt lijkt het niet moeilijk, maar zit je zelf de eerste keer op de bestuurdersstoel is en schakelen en pedalen bedienen en sturen ineens stukken gecompliceerder dan je dacht!

Hier ben ik het wel mee eens.
Maar ik denk dat als je het van te voren weet, je wel meer bereid bent om het op te lossen. Je gaat er meer over nadenken. Als je dit allemaal niet weet, en het allemaal op je bord komt, is het misschien wat teveel, een te grote verrassing.

[ranetje]

Na het lezen van dit topic vraag ik me af of het goed kennen van de raseigenschappen echt zo veel invloed heeft op hoe goed het gaat tussen jou en jouw hond. En wel vanwege het volgende (even hardop nadenken wat ik nu doe dus):

Als je heel veel leest over een ras dan ga je bepaalde dingen verwachten en daar naar handelen, wat positief maar ook negatief kan uitpakken. Van beide zijn in dit topic al voorbeelden langs gekomen. Bijvoorbeeld de eigenwijze teckel die een stuk beter ging luisteren dan verwacht, wat wellicht kwam doordat ze dus extra duidelijke en consequente baasjes zijn geworden. Maar ook degene die zijn hond bij voorbaat niet los aan de lijn doet zodat de hond er inderdaad vandoor gaat als ie eens wel los kan, omdat ie nooit geleerd heeft bij de baas te blijven.

Als je helemaal niks van een ras weet voor je er aan begint kan dat op dezelfde manier positief en negatief uitpakken. Positief doordat je er relaxter in staat omdat je niet overal bepaald rastypisch 'probleemgedrag' in ziet en er geen selfsulfilling prophecy van maakt. Negatief doordat je bepaald gedrag niet verwacht en dus niet op tijd de signalen herkent.

Wat misschien wel belangrijker is dan weten wat je kunt verwachten van een ras, is hoe goed je kijkt naar het gedrag van je eigen hond en hoe je daar op inspeelt. En daarvoor heb je vooral algemene kennis nodig van hondengedrag en lichaamstaal. Als je goed kijkt naar je hond, hem juist weet te lezen en daar op een adequate manier mee omgaat dan komt het in theorie altijd goed, ongeacht of dat gedrag wel of niet rastypisch is.

Maargoed, dat is natuurlijk niet zomaar iets. Om dat goed te kunnen heb je inzicht, kennis en/of ervaring nodig. Je moet in staat zijn goed te observeren. Niet iedereen kan dat. Bovendien heb je zelf ook bepaalde karaktereigenschappen, waardoor je in de ene situatie veel beter adequaat kunt handelen dan in de andere situatie. Daar komen denk ik de raskenmerken van pas: als je een ras uitzoekt dat beter past bij wat jij zelf wel en niet zou willen of kunnen, dan is de kans groter dat je een hondje krijgt dat bij jou past.

Dat is niet zaligmakend, want het is geen garantie dat je exact de hond krijgt die je wilt of die je verwacht, maar het maakt het wel waarschijnlijker. Alleen weet je dat pas als je het hondje eenmaal hebt. En sommige dingen blijken in de praktijk toch anders te zijn dan je je voorgesteld had. Daarom zul je toch altijd in eerste instantie naar de hond zelf moeten blijven kijken en jouw handelen moeten baseren op zijn gedrag.

Eigenlijk is dat precies wat mensen doen die een bastaardje nemen, of een onwaarschijnlijke kruising. Dan weet je ook niet exact wat je kunt verwachten, al heb je misschien wel vermoedens. En dus voed je je hond veel meer op op basis van het karakter van de hond, in plaats van op raseigenschappen.

Wanneer zou het vaker fout gaan, als mensen precies denken te weten wat ze in huis halen, of als ze juist geen idee hebben wat er allemaal in hun hondje zit?

Mijn gok is dat het elkaar niet zo veel uitmaakt. Dat er in beide gevallen gemiddeld genomen net zo veel mensen zijn die uiteindelijk niet goed met hun hondje om blijken te kunnen gaan, en net zo veel mensen die zich wel op een adequate manier aan kunnen passen!

Leuke filosofie
Uiteraard heb je in elk ras ook nog te maken met individuele karaktertrekjes.

Ik mis alleen de baas een beetje.
Enige zelfkennis over wat je prettig vondt bij een hond en wat je zeker weten niet leuk vindt of niet aan kan lijkt me wel belangrijk?

[Selene]

Na het lezen van dit topic vraag ik me af of het goed kennen van de raseigenschappen echt zo veel invloed heeft op hoe goed het gaat tussen jou en jouw hond. En wel vanwege het volgende (even hardop nadenken wat ik nu doe dus):

Als je heel veel leest over een ras dan ga je bepaalde dingen verwachten en daar naar handelen, wat positief maar ook negatief kan uitpakken. Van beide zijn in dit topic al voorbeelden langs gekomen. Bijvoorbeeld de eigenwijze teckel die een stuk beter ging luisteren dan verwacht, wat wellicht kwam doordat ze dus extra duidelijke en consequente baasjes zijn geworden. Maar ook degene die zijn hond bij voorbaat niet los aan de lijn doet zodat de hond er inderdaad vandoor gaat als ie eens wel los kan, omdat ie nooit geleerd heeft bij de baas te blijven.

Als je helemaal niks van een ras weet voor je er aan begint kan dat op dezelfde manier positief en negatief uitpakken. Positief doordat je er relaxter in staat omdat je niet overal bepaald rastypisch 'probleemgedrag' in ziet en er geen selfsulfilling prophecy van maakt. Negatief doordat je bepaald gedrag niet verwacht en dus niet op tijd de signalen herkent.

Wat misschien wel belangrijker is dan weten wat je kunt verwachten van een ras, is hoe goed je kijkt naar het gedrag van je eigen hond en hoe je daar op inspeelt. En daarvoor heb je vooral algemene kennis nodig van hondengedrag en lichaamstaal. Als je goed kijkt naar je hond, hem juist weet te lezen en daar op een adequate manier mee omgaat dan komt het in theorie altijd goed, ongeacht of dat gedrag wel of niet rastypisch is.

Maargoed, dat is natuurlijk niet zomaar iets. Om dat goed te kunnen heb je inzicht, kennis en/of ervaring nodig. Je moet in staat zijn goed te observeren. Niet iedereen kan dat. Bovendien heb je zelf ook bepaalde karaktereigenschappen, waardoor je in de ene situatie veel beter adequaat kunt handelen dan in de andere situatie. Daar komen denk ik de raskenmerken van pas: als je een ras uitzoekt dat beter past bij wat jij zelf wel en niet zou willen of kunnen, dan is de kans groter dat je een hondje krijgt dat bij jou past.

Dat is niet zaligmakend, want het is geen garantie dat je exact de hond krijgt die je wilt of die je verwacht, maar het maakt het wel waarschijnlijker. Alleen weet je dat pas als je het hondje eenmaal hebt. En sommige dingen blijken in de praktijk toch anders te zijn dan je je voorgesteld had. Daarom zul je toch altijd in eerste instantie naar de hond zelf moeten blijven kijken en jouw handelen moeten baseren op zijn gedrag.

Eigenlijk is dat precies wat mensen doen die een bastaardje nemen, of een onwaarschijnlijke kruising. Dan weet je ook niet exact wat je kunt verwachten, al heb je misschien wel vermoedens. En dus voed je je hond veel meer op op basis van het karakter van de hond, in plaats van op raseigenschappen.

Wanneer zou het vaker fout gaan, als mensen precies denken te weten wat ze in huis halen, of als ze juist geen idee hebben wat er allemaal in hun hondje zit?

Mijn gok is dat het elkaar niet zo veel uitmaakt. Dat er in beide gevallen gemiddeld genomen net zo veel mensen zijn die uiteindelijk niet goed met hun hondje om blijken te kunnen gaan, en net zo veel mensen die zich wel op een adequate manier aan kunnen passen!

Leuke filosofie
Uiteraard heb je in elk ras ook nog te maken met individuele karaktertrekjes.

Ik mis alleen de baas een beetje.
Enige zelfkennis over wat je prettig vondt bij een hond en wat je zeker weten niet leuk vindt of niet aan kan lijkt me wel belangrijk?

Eens!

[mijke]

Na het lezen van dit topic vraag ik me af of het goed kennen van de raseigenschappen echt zo veel invloed heeft op hoe goed het gaat tussen jou en jouw hond. En wel vanwege het volgende (even hardop nadenken wat ik nu doe dus):

Als je heel veel leest over een ras dan ga je bepaalde dingen verwachten en daar naar handelen, wat positief maar ook negatief kan uitpakken. Van beide zijn in dit topic al voorbeelden langs gekomen. Bijvoorbeeld de eigenwijze teckel die een stuk beter ging luisteren dan verwacht, wat wellicht kwam doordat ze dus extra duidelijke en consequente baasjes zijn geworden. Maar ook degene die zijn hond bij voorbaat niet los aan de lijn doet zodat de hond er inderdaad vandoor gaat als ie eens wel los kan, omdat ie nooit geleerd heeft bij de baas te blijven.

Als je helemaal niks van een ras weet voor je er aan begint kan dat op dezelfde manier positief en negatief uitpakken. Positief doordat je er relaxter in staat omdat je niet overal bepaald rastypisch 'probleemgedrag' in ziet en er geen selfsulfilling prophecy van maakt. Negatief doordat je bepaald gedrag niet verwacht en dus niet op tijd de signalen herkent.

Wat misschien wel belangrijker is dan weten wat je kunt verwachten van een ras, is hoe goed je kijkt naar het gedrag van je eigen hond en hoe je daar op inspeelt. En daarvoor heb je vooral algemene kennis nodig van hondengedrag en lichaamstaal. Als je goed kijkt naar je hond, hem juist weet te lezen en daar op een adequate manier mee omgaat dan komt het in theorie altijd goed, ongeacht of dat gedrag wel of niet rastypisch is.

Maargoed, dat is natuurlijk niet zomaar iets. Om dat goed te kunnen heb je inzicht, kennis en/of ervaring nodig. Je moet in staat zijn goed te observeren. Niet iedereen kan dat. Bovendien heb je zelf ook bepaalde karaktereigenschappen, waardoor je in de ene situatie veel beter adequaat kunt handelen dan in de andere situatie. Daar komen denk ik de raskenmerken van pas: als je een ras uitzoekt dat beter past bij wat jij zelf wel en niet zou willen of kunnen, dan is de kans groter dat je een hondje krijgt dat bij jou past.

Dat is niet zaligmakend, want het is geen garantie dat je exact de hond krijgt die je wilt of die je verwacht, maar het maakt het wel waarschijnlijker. Alleen weet je dat pas als je het hondje eenmaal hebt. En sommige dingen blijken in de praktijk toch anders te zijn dan je je voorgesteld had. Daarom zul je toch altijd in eerste instantie naar de hond zelf moeten blijven kijken en jouw handelen moeten baseren op zijn gedrag.

Eigenlijk is dat precies wat mensen doen die een bastaardje nemen, of een onwaarschijnlijke kruising. Dan weet je ook niet exact wat je kunt verwachten, al heb je misschien wel vermoedens. En dus voed je je hond veel meer op op basis van het karakter van de hond, in plaats van op raseigenschappen.

Wanneer zou het vaker fout gaan, als mensen precies denken te weten wat ze in huis halen, of als ze juist geen idee hebben wat er allemaal in hun hondje zit?

Mijn gok is dat het elkaar niet zo veel uitmaakt. Dat er in beide gevallen gemiddeld genomen net zo veel mensen zijn die uiteindelijk niet goed met hun hondje om blijken te kunnen gaan, en net zo veel mensen die zich wel op een adequate manier aan kunnen passen!

Leuke filosofie
Uiteraard heb je in elk ras ook nog te maken met individuele karaktertrekjes.

Ik mis alleen de baas een beetje.
Enige zelfkennis over wat je prettig vondt bij een hond en wat je zeker weten niet leuk vindt of niet aan kan lijkt me wel belangrijk?

Had ik rekening mee gehouden hoor! Zie dikgedrukte stuk

[Elmo/maureen]

Mijn moeder had dit weekend een pareltje 'alles heeft met opvoeding te maken' We hadden het over een stafford die mijn oom en tante wilden aanschaffen.

Over mijn eigen ras, ben ik naar vreemde mensen niet zo positief over de dalmaat. Mensen kijken vaak naar het mooi gevlekte uiterlijk, en hebben eigenlijk niet door wat het ras inhoud.

[Selene]

Mijn moeder had dit weekend een pareltje 'alles heeft met opvoeding te maken' We hadden het over een stafford die mijn oom en tante wilden aanschaffen.

Over mijn eigen ras, ben ik naar vreemde mensen niet zo positief over de dalmaat. Mensen kijken vaak naar het mooi gevlekte uiterlijk, en hebben eigenlijk niet door wat het ras inhoud.

Wat vertel jij ze dan?

[ranetje]

Na het lezen van dit topic vraag ik me af of het goed kennen van de raseigenschappen echt zo veel invloed heeft op hoe goed het gaat tussen jou en jouw hond. En wel vanwege het volgende (even hardop nadenken wat ik nu doe dus):

Als je heel veel leest over een ras dan ga je bepaalde dingen verwachten en daar naar handelen, wat positief maar ook negatief kan uitpakken. Van beide zijn in dit topic al voorbeelden langs gekomen. Bijvoorbeeld de eigenwijze teckel die een stuk beter ging luisteren dan verwacht, wat wellicht kwam doordat ze dus extra duidelijke en consequente baasjes zijn geworden. Maar ook degene die zijn hond bij voorbaat niet los aan de lijn doet zodat de hond er inderdaad vandoor gaat als ie eens wel los kan, omdat ie nooit geleerd heeft bij de baas te blijven.

Als je helemaal niks van een ras weet voor je er aan begint kan dat op dezelfde manier positief en negatief uitpakken. Positief doordat je er relaxter in staat omdat je niet overal bepaald rastypisch 'probleemgedrag' in ziet en er geen selfsulfilling prophecy van maakt. Negatief doordat je bepaald gedrag niet verwacht en dus niet op tijd de signalen herkent.

Wat misschien wel belangrijker is dan weten wat je kunt verwachten van een ras, is hoe goed je kijkt naar het gedrag van je eigen hond en hoe je daar op inspeelt. En daarvoor heb je vooral algemene kennis nodig van hondengedrag en lichaamstaal. Als je goed kijkt naar je hond, hem juist weet te lezen en daar op een adequate manier mee omgaat dan komt het in theorie altijd goed, ongeacht of dat gedrag wel of niet rastypisch is.

Maargoed, dat is natuurlijk niet zomaar iets. Om dat goed te kunnen heb je inzicht, kennis en/of ervaring nodig. Je moet in staat zijn goed te observeren. Niet iedereen kan dat. Bovendien heb je zelf ook bepaalde karaktereigenschappen, waardoor je in de ene situatie veel beter adequaat kunt handelen dan in de andere situatie. Daar komen denk ik de raskenmerken van pas: als je een ras uitzoekt dat beter past bij wat jij zelf wel en niet zou willen of kunnen, dan is de kans groter dat je een hondje krijgt dat bij jou past.

Dat is niet zaligmakend, want het is geen garantie dat je exact de hond krijgt die je wilt of die je verwacht, maar het maakt het wel waarschijnlijker. Alleen weet je dat pas als je het hondje eenmaal hebt. En sommige dingen blijken in de praktijk toch anders te zijn dan je je voorgesteld had. Daarom zul je toch altijd in eerste instantie naar de hond zelf moeten blijven kijken en jouw handelen moeten baseren op zijn gedrag.

Eigenlijk is dat precies wat mensen doen die een bastaardje nemen, of een onwaarschijnlijke kruising. Dan weet je ook niet exact wat je kunt verwachten, al heb je misschien wel vermoedens. En dus voed je je hond veel meer op op basis van het karakter van de hond, in plaats van op raseigenschappen.

Wanneer zou het vaker fout gaan, als mensen precies denken te weten wat ze in huis halen, of als ze juist geen idee hebben wat er allemaal in hun hondje zit?

Mijn gok is dat het elkaar niet zo veel uitmaakt. Dat er in beide gevallen gemiddeld genomen net zo veel mensen zijn die uiteindelijk niet goed met hun hondje om blijken te kunnen gaan, en net zo veel mensen die zich wel op een adequate manier aan kunnen passen!

Leuke filosofie
Uiteraard heb je in elk ras ook nog te maken met individuele karaktertrekjes.

Ik mis alleen de baas een beetje.
Enige zelfkennis over wat je prettig vindt bij een hond en wat je zeker weten niet leuk vindt of niet aan kan lijkt me wel belangrijk?

Had ik rekening mee gehouden hoor! Zie dikgedrukte stuk

Daar zeg je wat nodig is.
Of iemand ook weet of hij dat kan is een tweede

[mijke]

Daar zeg je wat nodig is.
Of iemand ook weet of hij dat kan is een tweede

Hahaha ja, dat is waar! Maarja, zelfkennis is sowieso een bijzonder concept waar je wel je hele leven over kunt discussieren, dus ik dacht laat ik dat maar even buiten beschouwing laten

[Supernova]

Ik begrijp dat hele je moet er geen self fulfilling prophecy van maken niet hoor
Natuurlijk hoef je je stafford/akita pupje niet angstvallig weg te houden van honden, maar het lijkt mij wel heel verstandig dat je weet wat je kunt verwachten als je pupje ouder wordt. En dat je het dus ook herkent als je hond niet meer aan het spelen is maar zijn krachten aan het uitproberen is. Ik zie best vaak jonge honden van bepaalde rassen die volgens de baas o zo leuk aan het spelen zijn. Jaa het gaat wel wat ruw hoor, maar Rambo bedoeld het gezellig! En ik zie dan gewoon een hond die andere honden aan het lastig vallen is, over de grenzen van die honden heen gaat en veel te ruw bezig is. En een jaar later grijpt Rambo echt een hond en dan weet baas niet hoe hij Rambo los moet krijgen. Als je zo'n krachtig ras hebt ben je het in mijn ogen gewoon verplicht om te weten wat je doet en wat je kan verwachten van je hond. Helaas is het vaak zo dat mensen pas beseffen dat hun hond niet vriendelijk is als de hond daadwerkelijk een andere hond gegrepen heeft. Dat is gewoon niet nodig, en als mensen die raskenmerken niet zouden ontkennen zou het ook niet gebeuren. Gewoon niet zo'n type hond nemen als je graag wil dat je hond lekker speelt met de honden in het park. Ja je kan mazzel hebben, maar het is ook gewoon mazzel als jouw stafford wel hondsociaal is. Dat komt niet omdat jij als baas een goede hondentrainer bent oid. Ik vind het daarom ook wat vreemd als mensen trots melden dat hun stafford/pitbull/aanverwant ras leuk is naar andere honden, alsof het hun verdienste is.

[Elmo/maureen]

Mijn moeder had dit weekend een pareltje 'alles heeft met opvoeding te maken' We hadden het over een stafford die mijn oom en tante wilden aanschaffen.

Over mijn eigen ras, ben ik naar vreemde mensen niet zo positief over de dalmaat. Mensen kijken vaak naar het mooi gevlekte uiterlijk, en hebben eigenlijk niet door wat het ras inhoud.

Wat vertel jij ze dan?

dat het niet alleen om het mooie plaatje gaat, dat het een hond is die behoorlijk wat beweging nodig heeft. Behoorlijk sterk is (waar mensen heel erg op verkijken), dat ze best wel eigenwijs zijn, er jachtdrift in kan zitten. Dat de meeste reuen macho's/patsers zijn. Ze vaak het type '1 vinger geven maar pakken de hele hand' zijn. De middelvinger word ook vaak opgestoken. Daar tegenover staat natuurlijk wel dat het ontzettende schoothonden zijn, dikke kroeldozen en clowns zijn.

Meestal zijn de mensen dan allang afgehaakt, als ik het bovenste stuk vertel.

[Jaap*]

Mijn moeder had dit weekend een pareltje 'alles heeft met opvoeding te maken' We hadden het over een stafford die mijn oom en tante wilden aanschaffen.

Over mijn eigen ras, ben ik naar vreemde mensen niet zo positief over de dalmaat. Mensen kijken vaak naar het mooi gevlekte uiterlijk, en hebben eigenlijk niet door wat het ras inhoud.

Wat vertel jij ze dan?

dat het niet alleen om het mooie plaatje gaat, dat het een hond is die behoorlijk wat beweging nodig heeft. Behoorlijk sterk is (waar mensen heel erg op verkijken), dat ze best wel eigenwijs zijn, er jachtdrift in kan zitten. Dat de meeste reuen macho's/patsers zijn. Ze vaak het type '1 vinger geven maar pakken de hele hand' zijn. De middelvinger word ook vaak opgestoken. Daar tegenover staat natuurlijk wel dat het ontzettende schoothonden zijn, dikke kroeldozen en clowns zijn.

Je moeder zit er niet helemáál naast natuurlijk

[Ptje]

ja meestal heb je ook het "lassie effect" zo ook bij dalmatiers en commisaris Rex.
Mensen zien dat op tv , willen ook zo'n hond en zijn vervolgens verbaasd dat hun hond niet aan hun verwachtingspatroon voldoet.

[Ennath]

Mijn buurvrouw (van het Boshuis) heeft nu twintig jaar Dalmaten.
Met dit gedeelte is ze het helemaal eens:

Daar tegenover staat natuurlijk wel dat het ontzettende schoothonden zijn, dikke kroeldozen en clowns zijn.

Maar dit andere gedeelte ontkent ze volkomen:

Behoorlijk sterk is (waar mensen heel erg op verkijken), dat ze best wel eigenwijs zijn, er jachtdrift in kan zitten. Dat de meeste reuen macho's/patsers zijn. Ze vaak het type '1 vinger geven maar pakken de hele hand' zijn.

Vooral haar reu is duis een verschrikkelijke hond om als buurhond te hebben, hij loopt de hele dag buiten reageert op alles en probeert ons regelmatig door het hek heen te grijpen.
Dát lukt niet, en hij maakt mij ook niet gek. Maar partner heeft gezworen dat hij hem doodslaat als hij door het hek heen komt.

[Selene]

Mijn moeder had dit weekend een pareltje 'alles heeft met opvoeding te maken' We hadden het over een stafford die mijn oom en tante wilden aanschaffen.

Over mijn eigen ras, ben ik naar vreemde mensen niet zo positief over de dalmaat. Mensen kijken vaak naar het mooi gevlekte uiterlijk, en hebben eigenlijk niet door wat het ras inhoud.

Wat vertel jij ze dan?

dat het niet alleen om het mooie plaatje gaat, dat het een hond is die behoorlijk wat beweging nodig heeft. Behoorlijk sterk is (waar mensen heel erg op verkijken), dat ze best wel eigenwijs zijn, er jachtdrift in kan zitten. Dat de meeste reuen macho's/patsers zijn. Ze vaak het type '1 vinger geven maar pakken de hele hand' zijn. De middelvinger word ook vaak opgestoken. Daar tegenover staat natuurlijk wel dat het ontzettende schoothonden zijn, dikke kroeldozen en clowns zijn.

Meestal zijn de mensen dan allang afgehaakt, als ik het bovenste stuk vertel.

Hahahahahaha, goeie omschrijving verder!
Ik heb er geen last van heel veel mensen (incl hondenbezitters) zijn bang voor duitsers.

[Elmo/maureen]

Mijn buurvrouw (van het Boshuis) heeft nu twintig jaar Dalmaten.
Met dit gedeelte is ze het helemaal eens:

Daar tegenover staat natuurlijk wel dat het ontzettende schoothonden zijn, dikke kroeldozen en clowns zijn.

Maar dit andere gedeelte ontkent ze volkomen:

Behoorlijk sterk is (waar mensen heel erg op verkijken), dat ze best wel eigenwijs zijn, er jachtdrift in kan zitten. Dat de meeste reuen macho's/patsers zijn. Ze vaak het type '1 vinger geven maar pakken de hele hand' zijn.

Vooral haar reu is duis een verschrikkelijke hond om als buurhond te hebben, hij loopt de hele dag buiten reageert op alles en probeert ons regelmatig door het hek heen te grijpen.
Dát lukt niet, en hij maakt mij ook niet gek. Maar partner heeft gezworen dat hij hem doodslaat als hij door het hek heen komt.

fijn zo'n buurvrouw

en dan zit ik niet zo lang in de dalmaten maar weet wel precies hoe Elmo is en hoe ik hem moet aanpakken

@jaap ze kan er niks aan doen

[Renske]

Toen bij ons thuis de eerste hond kwam was er ook alleen naar het uiterlijk gekeken. Mijn moeder vond het kooikerhondje er zo leuk uitzien en als ze ooit een hond wilde, dan wilde ze zo eentje, dit was ergens eind jaren '70. Het duurde nog tot '92 voordat ze aan een hond wilde beginnen.
Onze eerste hond, een kooiker, dus echt op het uiterlijk uitgezocht. Wél een goede fokker, die ons behoorlijk door de 'mangel' haalde of het wel bij ons paste, heb ik achteraf het idee. Bij ons werd een super makkelijk kooikerhondje geplaatst, misschien wel de makkelijkste en braafste die er ooit geweest is. Oftewel, een vrij saaie hond .

Een kooiker, zoals net als bijv. bij de toller en de stabij, mensen kiezen voor het uiterlijk. Ik kraak het kooikerhondje ook heel vaak af en geef duidelijk het karakter aan. Vaak twijfelen mensen tussen een cavelier en een kooiker.

[BellaDonna]

Ik kom nogal eens mensen tegen die bij mijn chihuahua meteen 'Aaaah, wat schattig! roepen'. Gelukkig laat Donna dan altijd meteen zien dat ze helemaal niet schattig, maar macho en stoer is. Door keihard rondjes te rennen, door de modder te slippen en al grommend in de staart van Bella te gaan hangen en vooral niet te luisteren
Ook kwam ik eens iemand tegen die riep: "oh, een chihuahua, die wil ik ook, in een mooi Burberry tasje!" Tja, zoek je dan tasvulling of een hond
Die heb ik uitgelegd wat voor een beest de chihuahua kan zijn, maar meestal onthoud ik me van commentaar. Een Chi kan idd heel schattig zijn (is Donna thuis ook wel hoor )

[Lief]

Ik begrijp dat hele je moet er geen self fulfilling prophecy van maken niet hoor
Natuurlijk hoef je je stafford/akita pupje niet angstvallig weg te houden van ...

Ik bedoel dat er mensen zijn die dat laatste wel degelijk zullen doen, wetende dat ze met een mogelijk hondaggressieve hond lopen. Of een hummeltje van een husky angstvallig aan het lijntje houden omdat ze weglopen! Of je terriër van een paar weken oud op de rug gooien omdat hij de baas begint te spelen.
Je moet het niet ontkennen, maar wel in proportie zien. En je hoeft ook niet de uitwassen ervan te accepteren omdat dat soort honden dat nu eenmaal doet. Je stafford hoeft niet te spelen met alle honden op het veldje, maar je moet wel gewoon op straat een andere hond kunnen passeren zonder dat deze direct aangevallen wordt.

[MonaToetje]

Wat is dat toch bij sommige mensen dat ze een raskenmerk van hun hond ontkennen, ze nemen een rashond met specifieke eigenschappen en verwachten dan dat zij het gedrag er wel uit krijgen.
Mensen met een DH die menen dat hun hond zo gezellig speelt terwijl die op dat moment gewoon zijn punt aan het maken is, staat te batsen omdat de andere hond niet doet wat hij wil.
Verwachten dat de hond eeuwig hondsociaal zal zijn want ze hebben zo goed gesocialiseerd
Ik koop toch ook geen jachthond met het idee dat ik het jagen er wel uit krijg of een berghond met de verwachting dat ik er een gedrilde DH van kan maken?

Is het de ontkenning dat jouw ras mindere eigenschappen heeft waardoor je hem af en toe achter het behang kan plakken?
Verwachten mensen nu oprecht dat het hen niet zal overkomen?
Het zijn echt niet alleen mensen die ik tegen kom in het bos, ook mensen die op diverse fora zitten lijken de raseigenschappen te ontkennen.

Wat is dat toch?
Uitleg welkom

Ik denk dat er juist een boel mensen zijn die raskenmerken overdrijven, die er een soort wet van meden en perzen van maken. "Het is een teckel, die kan dus nooit los, want jachthond", of "het is een stafford, die kan nooit met andere staffords spelen als ie volwassen is, want vechthond". Zoals alles is het niet zo zwart wit. De kans is groter, ja. Gaat het in 100% van de gevallen op? Nee. Het is voor veel mensen alleen schijnbaar nogal lastig om die nuance te zien. Als je zegt dat iets niet per se zo hoeft te zijn, dan lezen mensen op een of andere manier alleen dat je zegt dat iets uberhaupt niet zo is. En dat is toch echt een behoorlijk verschil. Dat je ergens rekening mee moet houden, of dat iets waarschijnlijk is, dat lijkt mij de juiste manier om met raseigenschappen om te gaan. Maar zeggen dat het sowieso wel, of sowieso niet zo zal zijn, dat lijkt me gewoon niet kloppen.

Gelukkig kom ik zowel overdrijving als ontkenning in het echt eigenlijk niet tegen. Daar kijk je gewoon naar de hond en hoe die zich op dat moment gedraagt. Soms zie je dingen die typisch voor het ras zijn, soms zie je juist dingen die atypisch zijn. En meestal zie je gewoon universeel hondengedrag. Tenzij je dat niet wilt zien, natuurlijk.

Het is gewoon een feit dat de meeste Staffords ( uitzonderingen daargelaten ) niet met andere honden overweg kunnen. Daar zijn ze immers op gefokt, en die eigenschap heb je er niet 1-2-3 uitgefokt . Als je met een Staffordfokker praat is dat ook meestal het eerste wat hij je zal vertellen. Het gaat ook vaak jaren goed tot op die ene dag .
Ik vind het eerlijk gezegt gevaarlijk worden als mensen deze eigenschappen ontkennen ,en net doen alsof hun poelewoep een lief Labje is dat met alle honden overweg kan.
Overigens waren mijn eerste honden Staffords. Ik vind het een prachtig ras met een schitterend karakter VOOR MENSEN...maar ik zou er geen meer willen hebben , niet nadat ik in 2001 mijn allerliefste Biesta naar de dierenarts heb moeten brengen om haar in te laten slapen, nadat ze door mijn Amstaff reu en teef was aangevallen . Dat is ook altijd goed gegaan , tot die bewuste dag dus.
Een andere kennis van me - Amstaff fokker sinds ongeveer 1985 - heeft een keer zijn teven van een andere teef af moeten trekken , met als resultaat dat bij 1 teefje een poot geamputeerd moest worden .En zo ken ik nog meer verhalen van Staff fokkers die regelmatig honden uit elkaar moestren trekken , omdat ze weer eens op elkaar geklapt waren. Vaak waren dat ook honden die voorheen perfect met elkaar overweg konden.
Ondanks dat ik altijd een zwak zal blijven houden voor dit ras , ben ik toch blij dat ik met mijn Bostonnetjes gewoon relaxed over straat kan wandelen, en ze op een veldje los kan laten zonder dat ik me er zorgen om hoef te maken of dat ze de andere honden op het veld heel laten.

[mijke]

Dat sluit toch aan bij wat ik zeg? Ik vind net als iedereen hier dat ontkenning van raseigenschappen niet verstandig is. Daarbij vind ik wel dat je moet inzien dat niet alle honden van een bepaald ras alle rastypische eigenschappen zullen bezitten. En dat een hond bovendien ook nog zijn eigen karakter heeft. Plus dat je als baas ook best wel invloed hebt. Raskenmerken is dus gewoon een van de dingen waar je rekening mee moet houden. En niet het enige.

[MonaToetje]

Dat sluit toch aan bij wat ik zeg? Ik vind net als iedereen hier dat ontkenning van raseigenschappen niet verstandig is. Daarbij vind ik wel dat je moet inzien dat niet alle honden van een bepaald ras alle rastypische eigenschappen zullen bezitten. En dat een hond bovendien ook nog zijn eigen karakter heeft. Plus dat je als baas ook best wel invloed hebt. Raskenmerken is dus gewoon een van de dingen waar je rekening mee moet houden. En niet het enige.

Met een Stafford dien je daar ontzettend veel rekening mee te houden. Daarom snap ik ook niet waarom sommige eigenaren denken dat ze het er met een beetje socialisatie en opvoeden uit krijgen. Hondsagressie zit in het ras!
Maar zo snap ik sowieso niet waarom mensen die bijvoorbeeld een hond willen die sociaal is naar andere honden , voor dit type honden gaan.

[dagmar88]

Dat sluit toch aan bij wat ik zeg? Ik vind net als iedereen hier dat ontkenning van raseigenschappen niet verstandig is. Daarbij vind ik wel dat je moet inzien dat niet alle honden van een bepaald ras alle rastypische eigenschappen zullen bezitten. En dat een hond bovendien ook nog zijn eigen karakter heeft. Plus dat je als baas ook best wel invloed hebt. Raskenmerken is dus gewoon een van de dingen waar je rekening mee moet houden. En niet het enige.

Met een Stafford dien je daar ontzettend veel rekening mee te houden. Daarom snap ik ook niet waarom sommige eigenaren denken dat ze het er met een beetje socialisatie en opvoeden uit krijgen. Hondsagressie zit in het ras!
Maar zo snap ik sowieso niet waarom mensen die bijvoorbeeld een hond willen die sociaal is naar andere honden , voor dit type honden gaan.

Als je voor een pup gaat is die basis, karaktereigenschappen waar het ras generaties lang op gefokt is, die de boventoon voeren, juist wel waar je vooral rekening mee dient te houden.
Als ik een hond wil die gezellig op het veldje los kan en genoeg heeft aan een flinke wandeling, dan neem ik geen stafford.

Daar komt jouw mening waarschijnlijk ook vandaan. Je wilt graag denken dat je veel invloed hebt op het karakter van een wat was het, HH x staf?

De drive, de wil om lichamelijke grenzen te verleggen gecombineerd met enorm uithoudingsvermogen, ga je er niet even uit opvoeden.
Zelfde geldt voor de hond agressie.
Wat denk je nu werkelijk dat jij voor invloed hebt op die kern?
Begeleiden, ja, karakter aanpassen door je opvoeding

[Judith]

Dat sluit toch aan bij wat ik zeg? Ik vind net als iedereen hier dat ontkenning van raseigenschappen niet verstandig is. Daarbij vind ik wel dat je moet inzien dat niet alle honden van een bepaald ras alle rastypische eigenschappen zullen bezitten. En dat een hond bovendien ook nog zijn eigen karakter heeft. Plus dat je als baas ook best wel invloed hebt. Raskenmerken is dus gewoon een van de dingen waar je rekening mee moet houden. En niet het enige.

Met een Stafford dien je daar ontzettend veel rekening mee te houden. Daarom snap ik ook niet waarom sommige eigenaren denken dat ze het er met een beetje socialisatie en opvoeden uit krijgen. Hondsagressie zit in het ras!
Maar zo snap ik sowieso niet waarom mensen die bijvoorbeeld een hond willen die sociaal is naar andere honden , voor dit type honden gaan.

Als je voor een pup gaat is die basis, karaktereigenschappen waar het ras generaties lang op gefokt is, die de boventoon voeren, juist wel waar je vooral rekening mee dient te houden.
Als ik een hond wil die gezellig op het veldje los kan en genoeg heeft aan een flinke wandeling, dan neem ik geen stafford.

Daar komt jouw mening waarschijnlijk ook vandaan. Je wilt graag denken dat je veel invloed hebt op het karakter van een wat was het, HH x staf?

De drive, de wil om lichamelijke grenzen te verleggen gecombineerd met enorm uithoudingsvermogen, ga je er niet even uit opvoeden.
Zelfde geldt voor de hond agressie.
Wat denk je nu werkelijk dat jij voor invloed hebt op die kern?
Begeleiden, ja, karakter aanpassen door je opvoeding

Ik ben het volledig met jullie eens.
Maar ik denk dat jullie ook iedere keer als ik wat schrijf over Diesel dat jullie denken. Klets maar raak, het is wachten tot het fout gaat of niet?
Ik vraag me dat serieus af, dat ik dus een beetje het zelfde over kom als de ontkennende staffeigenaren...

[dagmar88]

Ik ben het volledig met jullie eens.
Maar ik denk dat jullie ook iedere keer als ik wat schrijf over Diesel dat jullie denken. Klets maar raak, het is wachten tot het fout gaat of niet?
Ik vraag me dat serieus af, dat ik dus een beetje het zelfde over kom als de ontkennende staffeigenaren...

D'r zit toch werkelijk niets in Diesel? Niet verkeerd bedoeld hoor, maar als ik het zo hoor is hij op andere punten ook absoluut niet rastypisch.
En alsnog houd je er rekening mee, prima toch?

[Judith]

Ik ben het volledig met jullie eens.
Maar ik denk dat jullie ook iedere keer als ik wat schrijf over Diesel dat jullie denken. Klets maar raak, het is wachten tot het fout gaat of niet?
Ik vraag me dat serieus af, dat ik dus een beetje het zelfde over kom als de ontkennende staffeigenaren...

D'r zit toch werkelijk niets in Diesel? Niet verkeerd bedoeld hoor, maar als ik het zo hoor is hij op andere punten ook absoluut niet rastypisch.
En alsnog houd je er rekening mee, prima toch?

Nee, qua temperament is het net een vloerkleedje
En ja ondanks alles houd ik er wel rekening mee.
Zoals ik altijd zeg, het is en blijft een staff. Ook al hangt er een andere staff in je oor, je blijft gewoon zitten, en kijkt naar de baas om je te helpen dat die staff je oor los laat.... Of dat er zonder aanleiding een RR reu even 2 gaten in je rug maakt. En dan er de volgende dag pas achter komen...

[Valerie]

Ik heb Diesel gezien en ik denk niet dat je uit je nek kletst hoor hij is gewoon zoals hij is. Zo was Tyra ook. Het zijn echt niet allemaal krengen
Kiyoshi is ook een knuffelbeer. Er zit ook een kans in dat hij zo blijft. Hij kan ook loslopen. Veel familieleden van hem zijn ook zo. Hij is kwa karakter 100% Akita zonder agressie.