Een Bordeaux Dog van 8 jaar. Tjee, op je oude dag nog in een asiel belanden. We vonden het zo sneu.
Keer op keer keken we op dierenasiels.com in de hoop dat je al herplaatst was.
Maar nee, waarom werd er nou niemand verliefd op dat lachende bekkie op de foto?
Na veel wikken en wegen wisten we het: “Riva zit gewoon op ons te wachten!”
Op 2 juni 2011 gingen wij richting Ede. We namen Borg en Mohan mee om kennis te maken.
Borg was niet dolenthousiast, maar vol goede moed namen we je mee naar huis, waar je je al snel erg thuis ging voelen.
Binnen een paar weken was het of je hier al jaren woonde.
Met Borg ben je geen dikke vrienden geworden. Dat leverde hem een paar keer een ritje naar de dierenarts op,
want je liet de kaas niet van je brood eten.
Toen hij in oktober overleed keerde de rust terug in huis.
Kort daarop begon jij met je gezondheid te sukkelen.
Eind november gingen we naar de dierenarts. Je hijgde veel en was snel moe.
De dierenarts dacht aan een baarmoederontsteking en er werd een echo genomen.
Er kwam uit dat je een lekkende hartklep had en een mogelijk goedaardig gezwel in je lever.
Niks vreemds voor een oude hond vond de dierenarts die de echo afnam.
De winter kwam en vol goede moed gingen we het nieuwe jaar in.
Het werd kouder en kouder. Buiten leek je last te hebben van de kou.
Je zuchtte en steunde en je wilde snel weer terug naar huis naar je warme mand.
We dachten dat je last had van je artrose en we hoopten voor jou dat de temperatuur snel zou stijgen.
Een paar dagen na het verdwijnen van de sneeuw en het ijs ging het mis.
Je kwam nauwelijks meer tot aan het eind van de straat. Je hijgde en wankelde.
Met de grootste moeite wisten we het huis te bereiken, waar je voor de huisdeur door je poten zakte.
In blinde paniek belde ik het baasje, dat hij snel thuis moest komen.
Onderweg naar de dierenarts was je benauwd. Je voelde ook zo koud aan. We dachten je toen al kwijt te raken.
De dierenarts keek zorgelijk en zei dit keer niks geruststellend. We moesten maar eens een ECG laten maken.
Drie dagen laten konden we terecht in Ridderkerk. Er werd niet alleen een ECG afgenomen, maar ook een echo gemaakt en ook een röntgenfoto genomen.
De uitslag was niet goed. Je leed aan hartfalen. Zo ernstig dat de stress van het onderzoek je bijna fataal werd.
Met wat hartmedicatie wisten ze je weer op de been te krijgen.
Je kreeg medicatie mee naar huis. Wat de prognose zou zijn…dat konden ze niet voorspellen, maar het zou een kwestie van weken worden.
Helaas ging je snel achteruit. Je kon geen wandelingen meer aan.
Je had vlagen van extreme benauwdheid en een bezoek aan de dierenarts voor nacontrole werd je wederom bijna fataal.
Die avond hebben we de zwaarste beslissing in het leven van een hond genomen.
We zouden je nog een paar mooie dagen geven.
Met de extra medicatie leefde je zelfs een beetje op.
Op woensdag 29 februari kwam de dierenarts bij ons thuis.
Het ging heel vredig, omringd door ons, Mohan en de katten. Suss likte even aan je oor toen je insliep.
We hebben maar 9 maanden van je mogen genieten, maar voor ons voelt het als 9 jaar.
Dag lieve Riva! Bedankt voor de liefde die je gaf en groet onze vrienden aan het eind van de Regenboogbrug.
Het is zo leeg in huis zonder jou…
Dikke kus van je baasjes Fred, Charlotte, Kevin en Jordy
TARAK
... Heel veel sterkte ... 
