Een nestje met Bente, er mocht een pup blijven. Maar welke?
Jij verkocht jezelf. Als pup van 7 weken lag je 's morgens in de mand bij je moeder, je kon al uit de kist klauteren. Teentjes die over de rand kwamen, dus de rest van je lichaam gooide je er gewoon overheen.
Ondernemend, ondeugend, gevoelig, actief en altijd willen werken. Iedereen werd altijd met veel enthousiasme door jou begroet.
Vijftien jaar en bijna 8 maanden heb jij mijn hondje mogen zijn. Wat hebben wij, mijn ouders, broer, Ewout en ik van jou genoten.
Een week geleden ging je nog met me mee naar de hondentraining, niet wetend dat dat je laatste keer zou zijn. Wat straalde je nog om wat met me te doen. De training zelf aangepast aan een oudje als jou. Wat inlopen en kleine trucjes, je wilde zo graag.
Zondag op maandag kreeg je 4 epileptische aanvallen binnen 24 uur, de afgelopen maanden had je af en toe een aanval, maar dit waren er steeds 2 binnen 24 uur. Je algehele conditie werd langzaamaan minder. Lopen kon je niet meer zo ver, mee was snel te veel voor je. Onrust kwam bij jou steeds vaker voor. En na die aanvallen wist ik, het is nu tijd om jou te laten gaan. Wat zou er anders nog volgen? Met een lijdensweg mocht jouw leven niet eindigen.
De dag dat we besloten hadden om je te laten gaan apporteerde je nog een bal, de dag dat we je lieten gaan rende je nog achter een bal aan. En natuurlijk, de dogtreat trapper van Nina Ottosson was je favoriete speeltje. Wat heb je de laatste 1,5 jaar van je leven daar veel plezier aan beleefd!
En een foto van de laatste dag:
Rust zacht lieve Beet, je bent een hondje die door mij nooit vergeten wordt
.
.jpg)
