Hoe je de Westminster show wint

[MonaToetje]

How To Win the Westminster Dog Show
Step 1: Find a poodle. Step 2: Get a big-money backer.

For his new book, Show Dog: The Charmed Life and Trying Times of a Near-Perfect Purebred, Josh Dean spent more than a year following Jack, a champion Australian Shepherd. What follows is an excerpt from the book, adapted from a chapter on the world of show-dog backers. Also see our Magnum Photos gallery on dog shows.
If you spend a few weekends attending dog shows, you’ll pick up some surprising kibbles of knowledge along the way. You’ll learn, for instance, that any white dog is likely to be covered in powdered chalk. Or that certain breeds—bulldogs, for one—are incapable of reproducing without human intervention. You’ll also discover that the exorbitant expenses required to put a successful show dog on the road aren’t paid by the dogs’ owners. Yes, all the top dogs have backers, sometimes several of them.
If show-dog investors were our solar system, Ron Scott would be one of the larger planets—at least Saturn, if not Jupiter. Scott will tell you that the white hot sun that scorches all earth is Victor Malzoni, a Sao Paolo-based construction magnate who backs six or seven dogs a year in the United States, plus handfuls more in Europe and Brazil. “He’s a very wealthy man whose passion happens to be dogs,” Scott told me, while finishing up breakfast at his home in Pennsylvania. “He has a Gulfstream big enough to fly back and forth from Sao Paolo to New York City.”
Advertisement

Scott, a retired entrepreneur—he sold his forklift company in 2007—lives a bit more modestly than Malzoni but is no less passionate about dogs. The 68-year-old, who backs dogs along with his “partner in all things,” former professional handler Debbie Burke, is the former chairman of the Harrisburg Dog Show and a 30-plus-year participant in shows. His greatest legacy, though, is his partnership with Japanese poodle maestro Kaz Hosaka. For the past 15 years, Scott has served as the backer to Hosaka’s top dog—or dogs—paying not only handling and travel fees but also for the hundreds of pages of advertisements that promote them.
Competition in poodles is especially fierce. “There is nothing that takes more work or money than poodles,” famed former handler Pat Hastings told me. “The average owner simply cannot compete against professionals when it comes to scissoring and coat care. People have real lives.” I don’t know if this is the main reason the breed has become a magnet for wealthy backers, or if poodles just have cachet. Probably, both things are true. As is this: Poodles win more dog shows than any other breed. That’s what attracted Ron Scott.
Scott’s background was in Yorkshire Terriers, a breed he fell into through his ex-wife. One dog turned into a breeding and showing hobby that very quickly consumed both of them. Scott came to love the competition, and especially winning, but soon winning breed ribbons wasn’t enough. He wanted Groups, and then Bests in Show. And he found that it was very difficult to win Best in Show with Yorkshire Terriers.
If Scott wanted to compete for titles, the choice seemed rather obvious. “Poodles do very well,” he explained. “There are probably more Bests in Show in one weekend by poodles than all the Flat-Coated Retrievers would have in an entire year. And you could say that about a lot of breeds. It’s just the way it is.”
Scott didn’t tiptoe into the poodle waters—he cannon-balled. In the late 1990s, he threw his money behind a new arrival from Japan: a toy poodle named Spirit, handled by the master Kaz Hosaka. “I loved his ability to transform a dog into something so beautiful and train it so well,” Scott says. “I had the best of all possible worlds—a really good dog and a person to make that dog the best it could be.” Spirit didn’t disappoint. He won 25 Bests in Show as well as Best of Variety at the 1998 and 1999 National Poodle Specialty shows.
Spirit’s success got Scott hooked on poodles, leading him to comb the world for the absolute best stock. Scott won Westminster, in 2002, with a Miniature Poodle named Spice Girl that Hosaka bred. Their standard poodle Justin was the No. 1 non-sporting dog in America in 2005, and then the two men discovered Vikki, “this little Toy Poodle bitch at Smash Kennels in Japan.” Vikki went on to be the No. 1 dog in America, all-breed, in 2007, and then the top toy poodle of all-time, with 108 Bests in Show. “She was just an extraordinary little animal to watch,” Scott says.
Scott had found his poodle source. “Our deal is simple,” he explains. The proprietors of Smash Kennels, a mother-son team in Fuji City, Japan, offer Scott first pick of every litter and send the dogs off to America to be campaigned by Hosaka. Scott pays nothing for a dog, but picks up all the expenses, and then returns it home to be bred once retired. By charging nothing for a dog that comes back to them a year or two later, the breeders have, in essence, shorted the dog like a stock. And while Scott pays nothing for the dog, he pays plenty to campaign it. This arrangement, he says, is ideal. “I get to pick the best dogs, show them, and send them back to be reintroduced to the breeding program, where hopefully a better one comes out. We’ve been doing that for 10 years.”
You can count on a top dog from Ron Scott every year, as dependable as the tides. But here’s the $100,000—actually, more like $800,000—question: What’s in this for Ron Scott?
I had a theory that people backed dogs for the same reason they owned racehorses—for the luster this association provides. Scott says that’s not the case. And he would know. He also owns racehorses. “Racehorses are much less personal, for one thing,” he said, and I think he means that you can’t cuddle up on the couch with a Thoroughbred. “The second thing is, racehorses make money. You do not make money by showing dogs. It’s nothing about making money. It’s all about spending money. You do it for other reasons.”
The most important reason for Ron Scott is that he loves the dogs. He and Debbie don’t have a pet anymore—their last house dog, a Lhasa Apso, passed away in 2009—and yet 25 to 30 weekends a year they travel by RV to visit Hosaka and the poodles at show grounds. “We carry them and pet them and play with them,” he said. So, there’s the cuddle factor.
There’s also the thrill of competition, and the addiction that comes with success. “My goal is pretty high every year,” he says. “My goal is to have the No. 1 poodle in the variety that I show”— whether that’s standard, miniature, or toy.
And to accomplish that goal, he spends a lot of money.
All told, Scott says the range of campaigning a dog over a year varies: “You’re dealing with $100,000 to half a million.” Some people, of course, campaign multiple dogs.
And even then, you don’t know.
“People have spent millions and millions to win the Garden and have never won. Lots of people,” Scott said. “The stars have to align. The year we had Vikki we won 69 Bests in Show but the judge we had was going to put the beagle up, and he did.” That beagle was Uno, the 2008 champion who is probably the most famous Westminster winner in history. So in retrospect there’s little shame in that loss. The year they did win, with Spice Girl, “that was the year the gods lined up well.” A Kerry blue terrier named Mick was “by far the No. 1 dog, almost unbeatable. And we beat him that day.” For Scott, that was the ultimate rush. “It’s all about winning,” he says. “Most people who show dogs or have racehorses or play golf or do whatever they do in sports, they do it to win.”
Once you have a conversation with Ron Scott, you start to wonder if a regular person, with a great dog, could ever have a chance at competing for show wins. Hastings, the handler and trainer who knows as much about dog shows as any human, could recall just a few recent dogs that did well despite lacking a wealthy backer. She remembered a Yorkie, owned by a family that wasn’t rich, and shown by their daughter, that won Westminster.
I looked it up. That was in 1978, when Higgins became the first and still only Yorkie to win at Madison Square Garden. Handled by Marlene Lutovsky, Higgins’s care was indeed a family affair. Marlene’s mother Barbara reported that she was the one who got up every morning at 5 a.m. “to clean his teeth, brush and oil his coat, change the wrappers and give him clean booties.”
If you have someone like Ron Scott behind you, it means that you don’t have to rise before dawn, let alone brush your dog’s teeth. But more important than that, having a backer allows potential champions to be trained by the best professional handlers and to be advertised in all the major show dog magazines—week in and week out, for however long it takes.
I asked Scott if he thought it was possible to win without having someone like him pay the bills. He thought about it for a second. His reply: “It would be very difficult.”
Adapted from Show Dog: The Charmed Life and Trying Times of a Near-Perfect Purebred, by Josh Dean, published by It Books/HarperCollins.
http://www.slate.com/articles/life/heav ... ingle.html

[Machie]

hahahaha ik dacht hetzelfde, Cleva

[sjaak-k]

Te veel tekst. Wat is er aan de hand?

[sbientje]

idd beetje tl;dr

[tekkel]

idd beetje tl;dr

me 2
life's too short

[renee-uk]

dat is toch niet te lezen zo zonder enige spatie of nieuwe alinea

[Ptje]

Ben ook na de eerste zin al afgehaakt haha.
Begrijpend Engels horen gaat nog nét maar begrijpen lezen dat gaat bij mij amper verder dan de zin Peter has a dog!

[Renske]

Inderdaad,
en eerst maar eens door een vertaalmachine:

Hoe te om de Hond van Westminster te winnen toon Stap 1: Vind een poedel. Stap 2: Krijg een groot-geldsteun. Voor zijn nieuw boek, toon Hond: Het gecharmeerde Leven en de Benarde tijden van een Vrijwel volmaakt Rasdier, Josh Dean brachten een meer dan jaar na Jack, een kampioens Australische Herder door. Wat volgt is een uittreksel van het boek, dat van een hoofdstuk op de wereld van show-hond steunen wordt aangepast. Zie ook onze galerij van de Foto's van de Anderhalve liter fles op hond toont. Als u besteedt toont een paar weekends die hond bijwonen, zult u wat het verrassen verbrokkelt van kennis langs de manier opnemen. U zult, bijvoorbeeld leren, dat om het even welke witte hond waarschijnlijk in gepoederd krijt zal worden behandeld. Of dat bepaalde ras-buldoggen, voor onbekwaam één-zijn om zonder menselijke interventie te reproduceren. U zult ontdekken ook dat de exorbitant uitgaven die worden vereist om een succesvolle showhond op de weg te zetten niet door de eigenaars van de honden worden betaald. Ja, hebben alle hoogste honden steunen, soms verscheidene van hen. Als de show-hond investeerders ons zonnestelsel waren, zou Ron Scott één van groter planeet-bij minste Saturnus, als niet Jupiter zijn. Scott zal u vertellen dat de witte hete zon die al aarde schroeit Kampioen Malzoni, een Sao op Paolo-Gebaseerde bouwmagnaat is die zes of zeven honden een jaar in de Verenigde Staten, plus handvol meer in Europa en Brazilië steunt. „Hij is een zeer rijke man de van wie hartstocht honden gebeurt te zijn,“ Scott vertelde me, terwijl omhoog het beëindigen van ontbijt bij zijn huis in Pennsylvania. „Hij heeft een Gulfstream grote genoeg om afwisselend van Sao Paolo aan de Stad van New York te vliegen.“ Reclame Scott, teruggetrokken verkocht ondernemer-hij meer bescheiden zijn vorkheftruckbedrijf in het 2007 leven een beetje dan Malzoni maar is geen minder hartstochtelijk over honden. De 68 éénjarigen, die honden samen met zijn „partner in alle dingen steunt,“ vroegere professionele manager Debbie Burke, is de vroegere voorzitter van de Hond van Harrisburg tonen en een 30 plus-jaardeelnemer in toont. Zijn grootste erfenis, niettemin, is zijn vennootschap met Japanse poedelmaëstro's Kaz Hosaka. In de afgelopen 15 jaar, heeft Scott als steun aan de bovenkant hond-of hond-betalende van Hosaka niet alleen behandeling en reiskosten maar ook voor honderden pagina's van reclame gediend die hen bevorderen. De concurrentie in poedels is vooral woest. „Er zijn niets die meer werk of geld dan poedels neemt,“ beroemd vroeger managerKlopje Hastings vertelde me. De „gemiddelde eigenaar kan niet eenvoudig met beroeps concurreren wanneer het over het scissoring komt en bedekt zorg met een laag. De mensen hebben het echte leven.“ Ik weet of is dit de belangrijkste reden het ras een magneet voor rijke steunen is geworden, of geen of hebben de poedels enkel cachet. Waarschijnlijk, zijn beide dingen waar. Zoals dit is: De poedels winnen meer hond toont dan een ander ras. Dat is wat Ron Scott aantrok. Achtergrond van Scott was in Yorkshire Terriers, een ras hij in door zijn ex-vrouw viel. Één hond omgezet in een kwekende en tonende hobby dat zeer snel verbruikt beiden. Scott kwam om van de concurrentie, en vooral het winnen te houden, maar spoedig was ras dat linten het wint niet genoeg. Hij wilde Groepen, en dan toont Bests in. En hij vond dat het zeer moeilijk was om Beste in Show met Yorkshire Terriers te winnen. Als Scott voor titels wilde concurreren, scheen de keus eerder duidelijk. De „poedels doen zeer goed,“ hij verklaarde. „Er zijn waarschijnlijk meer Bests in Show in één weekend door poedels dan alle vlak-Met een laag bedekte Retrievers in een volledig jaar zouden hebben. En u kon dat over heel wat rassen zeggen. Het is enkel de manier het.“ is Scott niet tiptoe in de poedel diehij kanon-balled. In de recente jaren '90, wierp hij zijn geld achter een nieuwe aankomst van Japan: een stuk speelgoed poedel genoemd Geest, die door hoofdKaz Hosaka wordt behandeld. „ik hield van zijn capaciteit om een hond om te zetten in zo mooi iets en het op te leiden zo goed,“ Scott zegt. „Ik had het beste van al mogelijk een wereld-werkelijk goede hond en een persoon om tot die hond het beste te maken het zou kunnen zijn.“ De geest stelde niet teleur. Hij won 25 Bests in toont evenals Beste van Verscheidenheid bij 1998 en Specialiteit van de Poedel van 1999 toont de Nationale. Succes van de geest kreeg Scott die op poedels wordt vastgehaakt, die hem ertoe brengen om de wereld voor de absolute beste voorraad te kammen. Scott won Westminster, in 2002, met een MiniatuurPoedel genoemd het Meisje van het Kruid dat Hosaka kweekte. Hun standaardpoedel Justin was Nr 1 nietsportieve hond in Amerika in 2005, en toen ontdekten de twee mensen Vikki, „dit kleine wijfje van de Poedel van het Stuk speelgoed bij de Kennels van de Ineenstorting in Japan.“ Vikki ging de hond van Nr 1 in Amerika, alle-ras, in 2007 zijn, en toen toont de hoogste stuk speelgoed poedel van van alle tijden, met 108 Bests in. „Zij was enkel een buitengewoon klein dier om te letten op,“ Scott zegt. Scott had zijn poedelbron gevonden. „Onze overeenkomst is eenvoudig,“ hij verklaart. De eigenaars van de Kennels van de Ineenstorting, een moeder-zoon team in Fuji Stad, Japan, de eerste oogst van aanbiedingsScott van elke draagstoel en verzenden de honden naar Amerika dat door Hosaka moet worden een campagne gevoerd. Scott betaalt niets voor een hond, maar neemt alle uitgaven op, en keert het terug dan te kweken huis zodra teruggetrokken. Door niets voor een hond te laden die terug aan hen een recenter jaar komt of twee, hebben de kwekers, in wezen, shorted de hond zoals een voorraad. En terwijl Scott niets voor de hond betaalt, betaalt hij overvloed om een campagne te voeren het. Deze regeling, zegt hij, is ideaal. „Ik krijg om de beste honden te plukken, hen te tonen, en hen te verzenden terug naar word opnieuw geïntroduceerdn aan het het fokkenprogramma, waar hopelijk betere uit komt. Wij hebben dat 10 jaar.“ gedaan U kunt op een hoogste hond van Ron Scott tellen elk jaar, zo betrouwbaar zoals de getijden. Maar is hier $100.000-eigenlijk, meer als $800.000-vraag: Wat is in dit voor Ron Scott? Ik had een theorie dat de mensen honden om de zelfde reden steunden die zij renpaard-voor de glans hebben bezeten deze vereniging verstrekt. Scott zegt die niet het geval is. En hij zou het weten. Hij bezit ook renpaarden. De „renpaarden zijn veel minder persoonlijk, voor één ding,“ hij zei, en ik denk hij bedoelt dat u niet omhoog op de laag met een Volbloed kunt knuffelen. Het „tweede ding is, maken de renpaarden geld. U maakt geen geld door honden te tonen. Het is niets over het maken van geld. Het is allen over zakgeld. U doet het om andere redenen.“ De belangrijkste reden voor Ron Scott is dat hij van de honden houdt. Hij en Debbie hebben geen huisdier meer-hun laatste huishond, een Lhasa Apso, in 2009 verdween en nog 25 tot 30 weekends een jaar dat zij door rv hebben gereist Hosaka te bezoeken en de poedels bij tonen gronden. „Wij dragen hen en huisdier hen en spelen met hen,“ hij zei. Zo, is er de knuffelfactor. Er zijn ook de trilling van de concurrentie, en de verslaving die met succes komt. „Mijn doel is vrij hoog elk jaar,“ hij zegt. „Mijn doel is de poedel van Nr 1 in de verscheidenheid te hebben die ik“ toon - of dat standaard is, miniatuur, of stuk speelgoed. En om dat doel te verwezenlijken, besteedt hij heel wat geld. Verteld iedereen, Scott zegt de waaier van het een campagne voeren een hond over een jaar vari�ërt: „U behandelt $100.000 tot een half miljoen.“ Sommige mensen, natuurlijk, voeren veelvoudige honden een campagne. En zelfs toen, weet u niet het. De „mensen hebben miljoenen en miljoenen besteed om de Tuin te winnen en nooit gewonnen. Veel mensen,“ bovengenoemde Scott. De „sterren moeten zich richten. Het jaar hadden wij Vikki wij 69 Bests in wonnen tonen maar de rechter die wij ging de brak opzetten hebben gehad, en hij.“ Die brak was Uno, de kampioen van 2008 die waarschijnlijk de beroemdste winnaar van Westminster in geschiedenis is. Zo in terugblik is er weinig schande in dat verlies. Het jaar dat zij, met het Meisje van het Kruid wonnen, „dat was het jaar de goden goed opstelden.“ Een blauwe terriër van Kerry genoemd Mick was „veruit Nr 1 bijna onverslaanbare hond. En wij slaan hem dat dag.“ Voor Scott, die de uiteindelijke stormloop was. „Het is allen over het winnen,“ hij zegt. De „meeste mensen die honden tonen of renpaarden hebben of golf spelen of doen wat zij in sporten doen, doen zij het winnen.“ Zodra u een gesprek met Ron Scott hebt, begint u om benieuwd te zijn of kon een regelmatige persoon, met een grote hond, een kans bij het concurreren voor ooit hebben tonen wint. Hastings, de manager en de trainer die als veel over hond kent tonen aangezien om het even welke mens, enkel aan een paar recente honden kon herinneren die goed ondanks het niet hebben van een rijke steun deden. Zij herinnerde een Yorkie, die door een familie wordt bezeten die niet rijk was, en getoond door hun dochter, die Westminster won. Ik keek omhoog het. Dat was in 1978, toen Higgins de eerste en nog slechts Yorkie werd om in Madison Square Garden te winnen. Behandeld door Marlene Lutovsky, Higgins's was de zorg inderdaad een familiezaak. Moeder Barbara van Marlene rapporteerde dat zij de persoon was die omhoog elke ochtend bij 5 a.m. „ertoe bracht om zijn tanden, borstel schoon te maken en zijn laag te olien, de omslagen te veranderen en hem schone buiten te geven.“ Als u iemand als Ron Scott achter u hebt, betekent het dat u niet vóór dageraad, laat staan borstel moet toenemen de tanden van uw hond. Maar belangrijker dan dat, laat het hebben van een steun potentiële kampioenen toe om door de beste professionele managers worden opgeleid en in al belangrijkste tijdschrift-week van de showhond binnen en week uit, voor hoe worden geadverteerd lang het duurt. Ik vroeg Scott als hij dacht het mogelijk om zonder het hebben van iemand als hem was te winnen betaalt de rekeningen. Hij dacht over het voor een seconde. Zijn antwoord: „Het zou.“ zeer moeilijk zijn Aangepast van toon Hond: Het gecharmeerde Leven en de Benarde tijden van een Vrijwel volmaakt Rasdier, door Josh Dean, die door het wordt gepubliceerd boeken/HarperCollins.

[sbientje]

Het wordt er niet beter op

[MonaToetje]

Waar het verhaal op neerkomt is dat de grootste show winnaars in de VS een sponsor of meerdere sponsors hebben die vaak honderdduizenden dollars uitgeven om een hond te promoten.

Ik mag hopen dat het hier nooit zo ver komt.

[Rosita Compagner]

en de winnaar van dit jaar? Jawel, een Pekingees

[Machie]

en de winnaar van dit jaar? Jawel, een Pekingees

echt?
Ik heb ze gezien maandag met de keuring. Ik weet niet hoor, maar zoiets kan je toch eigenlijk geen hond meer noemen?

[sbientje]

vind het net lopende moffen (en dan geen duitsers, maar van die armwarmers)

[Machie]

vind het net lopende moffen (en dan geen duitsers, maar van die armwarmers)

Ik opgeklopte cavia's

[Machie]

maar de peek kan wel draven

[Machie]

maar de peek kan wel draven

Noem het maar draven. Even doorspoelen naar 1:20 want voor die tijd staat die vent alleen maar te kammen.
draf

Ahh gossiepossie..
Het is net zo'n bart smit hondje met afstandsbediening en batterijen die bijna leeg zijn...

[sbientje]

mijn bartsmithondje kon altijd een salto dat zie ik deze niet doen hahah

[kipo]

schrijf ik hem volgend jaar in, hij loopt ook bijna hetzelfde...

[sirene]

Volgens mij doen ze het erom ja.
Die meneer gaat op dat filmpje van Nanna iig wel normaal met zijn hondje om. Hij pakt hem/haar ? lief op en loopt niet te sjorren.
Ik keek gisteren een filmpje van de Chinese cresteds en dat was om je te schamen. Honden aan kop en kont opgepakt (bijna allemaal!) ruw neergezet en in vorm gekneed. Kokhalzend en stikkend aan de showlijn. Prachtig hoor!

[Machie]

Ik heb gisteren en eergisteren via die online stream gekeken naar deze show. Ik heb me vooral bij de spaniels en retrievers verbaast hoe afschuwelijk die geshowd werden. Aan de wangen trekken en aan de staarten. En blijkbaar hoeft een groot deel van de honden ook niet met de voorpootjes aan de grond te lopen...

Sirene, toevallig heb ik de chinese cresterds ook gezien op deze show. Ook dat ging niet echt vriendelijk nee.

Al vond ik het wel gaaf te zien dat er zoveel publiek was

[sirene]

Zit nu het BIS filmpje te kijken. Die teckel ze zijn haar poten vergeten. Dat beest is toch gewoon te dik ook ?
Dat die Peek heeft gewonnen snap ik echt niet. Van al die honden die er liepen voor de BIS show keuring. Een paar die zoveel plezier uitstralen en een prachtig gangwerk hebben...en dan nemen ze dat arme beest. Hij kijkt steeds naar zijn baas, moet ik nog ver ?

[Rosita Compagner]

Zouden ze het er om doen?

'Ze' maken wel statemens volgens mij, ja. Ook hier hoor, wanneer je met uitgestreken gezicht een Mastino de groep kunt laten winnen dan ben je best een beetje raar. In deze huidige tijd.

[Machie]

Zit nu het BIS filmpje te kijken. Die teckel ze zijn haar poten vergeten. Dat beest is toch gewoon te dik ook ?
Dat die Peek heeft gewonnen snap ik echt niet. Van al die honden die er liepen voor de BIS show keuring. Een paar die zoveel plezier uitstralen en een prachtig gangwerk hebben...en dan nemen ze dat arme beest. Hij kijkt steeds naar zijn baas, moet ik nog ver ?

Die setter, die liep super

[Machie]

http://www.westminsterkennelclub.org/vi ... Show/2012/

daar de bis te zien

[Machie]

Die setter, die liep super

Ik vond het een lelijk beest, raar getrimd en zonder body.
De enige die ik te hachelen vond was de dalmaat. En de kerry was ook mooi, maar ik moet dat ras niet dus die laat ik buiten beschouwing

Ik heb het over hoe ie liep!
Die manier van trimmen vind ik vreselijk

[Melanie 74]

Waarom worden ze allemaal zo opgehangen??
Dat snap ik echt niet, ik ben toch blij dat mijn ras daar niet erkend is eigenlijk hahahaha net zo min als in Engeland.

[MonaToetje]

Zit nu het BIS filmpje te kijken. Die teckel ze zijn haar poten vergeten. Dat beest is toch gewoon te dik ook ?
Dat die Peek heeft gewonnen snap ik echt niet. Van al die honden die er liepen voor de BIS show keuring. Een paar die zoveel plezier uitstralen en een prachtig gangwerk hebben...en dan nemen ze dat arme beest. Hij kijkt steeds naar zijn baas, moet ik nog ver ?

Ik heb zojuist het filmpje bekeken en ik kan er met de pet niet bij dat die Peek gewonnen heeft.
Zelfs de commentatoren maakten er opmerking over dat de Dobermann door haar eigenaar wordt voorgebracht en dat het voor de verandering het fijn zou zijn als een keer een fokker/eigenaar zou winnen ipv een professionele handler . Dat juist zij deze sport in stand houden.
Buiten dat vind ik dat de Doberman en de Ierse setter zich geweldig showden . Ik had echt de tranen in mijn ogen van de Dobermann . Ik vind dat zij ( of de Ierse setter )had moeten winnen en niet dat gedrocht van een Pekinees, die ik overigens ook steeds naar lucht zag happen en niet mooi liep.

[bouvierpoedel]

Dit zielige geval was trouwens beste teef bij de Mastini


En dit gedrocht (met koelingselementen op zijn lichaam omdat ie anders dood omdondert) kreeg een 'award of merit'
Eigenaar hád natuurlijk de ring uitgetrapt moeten worden met de woorden "ga eerst maar eens wat fatsoenlijks fokken"

Oh die eerste dat meen je niet.

[sirene]

Oh, je hebt tegenwoordig ook honden zonder ogen en neusgaten ?
Als ze nu mastini zonder mond fokten waren we nog van het kwijl af

[blacky]

Ik zou zeggen: doe zo voort, doe zo voort.
De AKC heeft de laatste 15 jaar het aantal inschrijvingen in hun stamboek met meer dan 70% zien kelderen en het gaat steeds harder achteruit.
Uiteindelijk lost het hele probleem zichzelf dus op

Tja het is niet voor niets dus dat de amerikaanse cotonclub dus niet bij de akc wil.

Overigens draaft een peek niet maar hij rolt. HIj heeft zoals ze dat noemen een rollend gangwerk.