Ik zocht een Puli en via via wist iemand een wit exemplaartje van 1 jaar oud voor me.
Een Nederlandse fokker had een aantal pups meegenomen uit Hongarije en Darázs was
uitgezet met de bedoeling een nest met haar te fokken.
Maar op het adres waar ze zat ging het echt niet goed en de fokker vertelde me dat ik haar
voor niks mocht hebben en dat alle rechten en plichten ontbonden werden.
Ze werd dus helemaal van mij
Nadat er contact was geweest met het gezin waar ze zat werd ze ook dezelfde dag nog gebracht.
Stamboom, entboekje, mand, riem, eten en lekkers mee en zelfs een bos bloemen. Daarna
vertrokken ze met de noorderzon. Ik vond die procedure vreemd maar 10 minuten later wist ik wel waarom.
Wat had ik in hemelsnaam huis gehaald??
Een hondje wat krijste en blafte als een bezetene, niet aangeraakt wilde worden, van zich af hapte en echt een totaal ongeleid projectiel was.
Met de toenmalige kater en mijn toenmalige New Foundlander ging het overigens wel goed.
Veel wandelen en rennen naast de fiets deden wonderen en ze was al na een paar dagen niet meer van mijn
zijde te denken. Ze liep dus eingelijk ook altijd los. Ze deed het leuk in de behendigheid en de flyball,
heeft de UV (20 km. naast de fiets) probleemloos afgelegd en leek na afloop te vragen: "was dat nou alles"?
Omdat haar vacht niet naar behoren ging vilten en de andere honden tijdens spel de slierten van haar lijf rukten
besloot ik haar te knippen. Een vriendin van me is trimster en zij nam Darázs jarenlang onder handen.
Ze heeft er al haar geduld in moeten leggen en heel wat trukendozen open moeten maken want Dart wilde door niemand anders aangeraakt worden,
maar uiteindelijk is het haar gelukt en vond Darázs haar zelfs leuk!
In de jaren die volgden werd ze wat gezapiger, verstandiger leek wel. Ze vloog niet zomaar meer op een voor
haar veel te grote hond af. Witte herders waren favoriet, daar had ze echt een pesthekel aan. Ze kon nu rustig
gekroeld worden door vreemde mensen, liet de onderzoeken door de dierenarts over zich heen komen,
kon makkelijk uit logeren als dat nodig was.
Twee dagen voor haar dood zijn deze foto's gemaakt.
Toen mijn New Foundlander overleed liepen we vrijwel direct tegen Amy aan. Ze is meegegaan om Amy op
te halen en het klikte gelijk. Darázs heeft één voor één de Cattles binnen zien komen en heeft
dat met lede ogen aangezien, heeft gezien hoe dat virus zich uitbreidde als een olievlek.
Maar ze hield zich staande.
Ze heeft een heel groot deel van mijn leven meegemaakt. Soms turbulent en soms heel verdrietig.
Ze was een echt onderdeel van mij, zoals voor haar maar ooit één andere hond een echt onderdeel van mij was.
Ze was speciaal.
Haar laatste maaltijd. De Cattles bewaren een respectvolle afstand.
En langzaam werd ze ouder. Ze werd rustiger en uiteindelijk was ze gewoon een oud hondje met alle
symptomen die daarbij horen. Ze heeft de laatste tijd wel wat supplementen door haar vlees gehad maar
ze heeft nooit een enkel medicijn gehad en een half jaar geleden heb ik haar hart, lever en nieren nog
laten controleren. Volgens de dierenarts had ze waardes als die van een jonge hond.
Maar op een goed moment is de koek op. Ze begon in cirkeltjes te lopen, viel af en toe om, hoorde niks meer en zag nog maar weinig. Ze wist ook regelmatig niet meer wat ze deed en waar ze was.
Maar wanneer hak je de knoop door? Het sluipt erin en je groeit erin mee.
Ik werd wakker en ik wist: dit is het moment. Ze had het weekend misschien best door kunnen komen maar als er dan iets zou gebeuren
zou ik niet mijn eigen dierenarts hebben en hij wist precies hoe ik het wilde.
Om 11 uur was hij bij me. Ze kreeg de narcose in de ader zoals ik het wilde en ze gleed vrijwel direct weg.
Ik heb nog een tijdje met haar op schoot gezeten tot hij de definitieve prik gaf.
Definitief. Over en uit. Einde verhaal. Een tijdperk afgesloten.
Het is goed zo, maar ik voel me zo leeg... :'(
Nog even genieten van elkaar, het laatste moment.
TARAK
sterkte 
