Hoe ver ga je - Kwaliteit of Kwantiteit...

[Gon]

Als het tijd is is het tijd. Je doet er weinig aan.
Een maand of een half jaar te vroeg vind ik zelf fijner dan een week te laat.

Zo denk ik er ook over. Ik zeg altijd, ik hoop dat ze 20 wordt, eerder wil ik haar niet missen...

Maar ja, het loopt toch vaal anders....

[Rami]

Iedereen vind hem nu ook heel aardig (zelfs de postbode! ).

oei, dat wordt problematisch, dat kan je natuurlijk niet hebben .

Haha, nee! Ik viel de eerste keer dat hij Billy gewoon op zijn kop kriebelde en Bill niet zijn kop wegtrok zowat om van verbazing.
Ach, nou ja, krijgt hij ook eens aandacht van vreemden op zijn ouwe dag. (Bill hè, niet de postbode ).

[Ariane]

En soms, soms kom je gewoon te laat

[Maartje]

Ik denk dat ik deze beslissing pas kan maken op het moment dat zoiets speelt. Tess is ruim elf en heeft de laatste jaren echt heel veel pech gehad. Maar (afkloppen) ze krabbelt steeds weer op. Ze is opzich fit en heeft een prima conditie. Vorige week bij de dierenarts besloten dat er nog steeds geen reden is dat ze niet 15 gaat worden

[Chihuahua-paws]

ik zou zelf bij een dier dat pijn heeft (wel aan de pijnmedicatie kan met alle gevolgen van dien) die zoizo niet lang meer te leven heeft . en ongezelijk ziek is . er voor kiezen om te stoppen . ik vind het leven dan niet dierwaardig , hoop zelf als ik zover ben dat iemand me ook uit mij lijden verlost .

een dier die genezen kan worden , geopereerd o.i.d . zou ik wel laten helpen zonder te denken over de kosten .

ik heb zelf zoon situatie mee gemaakt met de kat . en ben er zelf verbaast over dat ik de juiste beslissing toen kon nemen . had er heel veel verdriet van maar wist wat ik moest doen , een soort instinct denk.

[blondie]

En soms, soms kom je gewoon te laat

Ik neig ook meer naar kwaliteit van leven. Toen bij mijn hond die diagnose LSI werd gesteld en ik las en hoorde van de da over het verdere verloop kan lang goed gaan maar kan ook zo snel doorgroeien dat er verlamming ontstaat e.d. Operatie had mogelijk geweest maar gaf geen garantie etc.
Er zijn momenten geweest dat hij ineens door de achterhand ging en gilde, stond ik dan te janken op de hoek van de straat met zijn kop in mijn armen omdat ik dacht dat dit dus het moment was. Wat pijnstilling erin en wat rustig aan gedaan en daarna ging het weer beter. Augustus 2010 http://s615.photobucket.com/albums/tt23 ... lopend.mp4 ochtend erna kon hij bijna helemaal niet lopen en viel na drie passen om keek me ook aan met een blik van ik wil wel maar ik kan niet
Wederom de angst of ik hem moest laten gaan omdat de diagnose gesteld misschien nu wel zijn hoogtepunt had bereikt
Daar (ik was op vakantie) naar de da en die gaf pijnstilling mee toen ik vertelde dat hij LSI had, en een paar dagen later was hij weer het heertje. We konden toen zelfs ook meedoen op de hondenforumdag (2009) waar hij Jan heerlijk heeft staan aanblaffen.
Weet dat als het niet meer gaat ik hem laat gaan. Maar niet te snel, want er zijn momenten geweest dus dat ik dacht nu is het zover en dat bleek helemaal niet aan de orde al leek het wel zo.
Het is ook geen hond die zich erbij neerlegt als hij niet meer uit de voeten kan en het prima gaat vinden als ik hem naar beneden zou moeten sjouwen om te plassen, het is ook geen hond vind ik die ik moet laten revalideren na een operatie. Niet los, telkens aan de lijn, niet spelen etc. we hebben het wel eens moeten doen (niet na een operatie, maar advies lijnrust), maar zowel hij als ik zagen daar absoluut de lol niet van in. Die ander trouwens ook niet, we kregen de grootste mot met elkaar in en buitenshuis

@toots Wat bedoel je trouwens toots pijnmedicatie geven met alle gevolgen van dien? Toegeven dat ik ook niet snel ben geweest met continue pijnstilling, daar kan een ander ook zijn idee over hebben. Ik vond preventief pijnstilling geven niet aan de orde. Op het moment dat ik merkte dat mijn hond (en dat lijkt misschien raar) aangaf dat hij veel last kreeg ben ik pijnstilling in overleg met de da dagelijks gaan geven. Daarvoor deed ik het niet omdat ik hem ook zijn grenzen wilde laten weten. In 2009 heeft hij teveel gedaan, dat had zijn nawerking zoals je op het filmpje kan zien en daar had ik ook schuld aan. En ook mijn pa die maar door bleef gaan omdat aan de buitenkant aan mijn hond niets te merken is. Pa is na deze gebeurtenis ook een stuk meer gaan inzien dat hij wel degelijk wat mankeert en niet alles zomaar kan, ook al doet de hond het wel en gaat dan zijn eigen grens over. Nu met pijnstilling moet ik er voor zorgen dat ik de grens van zijn kunnen bewaak, want hij denkt soms dat hij alles weer kan En bijwerkingen en slecht voor de nieren op lange termijn, dat heb ik allemaal meegekregen. Voor nu prima en ik merk niet zo veel van de bijwerkingen gelukkig.

[S@ndr@]

tja, twee laten gaan 1 van 4 jaar en 1 van 4,5 jaar, zoveel pijn en problemen.
en toen alles op deze wereld niet meer genoeg was, om ze nog een leuk( honden) leven te laten hebben, was het tijd voor afscheid en rust.
ook al heb ik er zelf nooit vrede mee kunnen hebben, gewoon gezien de leeftijd
ook al hadden we eigenlijk alles redelijker wijze geprobeerd

[christina]

zoizo?????

[christina]

zoizo?????

Ja, dat is zoon vaste uitdrukkking

Ongezegelijk jammur voor die dochtur dan

[christina]

http://www.zoizokids.com/kinderondergoed? Wat heeft dat met honden te maken?

[Tamara.]

Ik denk dat ik deze beslissing pas kan maken op het moment dat zoiets speelt.

Dat geldt hier net zo Zoals ik nu denk, denk ik dat ik misschien best wel ver zal gaan, zolang het niet echt hondonwaardig/onterend voor de hond wordt.

[nathalie]

Als he niet meer gaat, is het klaar en mooi geweest. Bowie was 15 toen een vervangende dierenarts nog een blaaspunctie en nog meer vervelende onderzoeken wilde doen. Heb een afspraak gemaakt, om die na een dag weer af te zeggen.. Een bloedonderzoekje ofzo wil ik best doen, maar niks vervelends meer

Bowie heb ik in laten slapen 7 maanden later, omdat het gewoon niet meer ging


Bij een jonge(re) hond, ga ik denk ik nu, vrij ver..

[Hanneke2]

Maar wat de hond maakt moet intact blijven.
Dat moet je ze gunnen.

maar je moet ze net zo goed gunnen om te veranderen gewoon omdat veranderen bij de leeftijd hoort. ouwetjes hébben nu eenmaal andere interesses dan jong spul en kunnen niet meer hetzelfde - waarom zou dat voor hen in de omstandigheden zoals ze dan leven minder waardevol zijn?

iets persé willen en het niet meer kunnen dat vind ik ook erg maar er niet meer wakker van liggen gewoon omdat je ouwe kop andere prioriteiten heeft, daar is toch niks mis mee?

Nee, wat Cleva zegt. Maar wat de hond maakt moet intact blijven.

Tenminste, zo voel ik het wel bij Jack. Als Jack niet meer kan rennen, ook al zijn het van die flutendjes op weg naar een bekende baas met koekies, of gewoon even over het ruiterpad door het zand omdat er echt even gerend mot worden, dan is Jack uitgerend.

[LongFields]

Ik denk dat het een kwestie van per hond bekijken is, waar de ene hond met 9 al oud is kan de andere op 13 jaar nog super jong en fit zijn... het is denk niet kijken naar de leeftijd maar meer naar de algehele staat en conditie van de hond... ik ga voor kwaliteit en niet voor kwantiteit al hoop ik dat ze allemaal rond de 16 jaar mogen worden.

Hier ben ik het helemaal mee eens.
Ik heb nu een "oude" hond van ruim 12, Sjefke, en die is op zich nog prima in conditie en heeft verder weinig klachten, behalve een (vet)bult in haar oksel en sinds kort een klein loszittend bultje tussen 2 tepels, wat ik uiteraard heel goed in de gaten houdt of het niet gaat groeien. Vorig jaar, toen ze dus al 11 was, is haar baarmoeder verwijderd. Daar heb ik geen moment over getwijfeld toen.
Sjefke haar gebit is heel erg slecht, er zijn al wat ontstokken elementen getrokken en een poosje terug is er spontaan een voortandje verdwenen. Aan haar gebit zal ze wellicht nog wel een keer geopereerd moeten worden als er wat gaat ontsteken. Ook geen enkel probleem.
Maar hele ingewikkelde operaties die vooral levensverlengend en niet levensreddend kunnen zijn ga ik haar echt niet meer aandoen op deze leeftijd. Dan heb ik liever dat ze in goeden doen ingeslapen kan worden op het moment dat ik vind dat dat nodig is, dan dat ze eerst de ellende van een operatie met alle risico's vandien moet ondergaan, daarna moet herstellen en er vervolgens misschien maar heel kort iets aan hebben.

Bij Nozem leek ik vorig jaar een heel moeilijke keuze te moeten gaan maken omdat er kwaadaardige cellen gevonden werden bij een bultje in haar onderkaak-tandvlees. Bij haar had ik de ingrijpende kaak-operatie waarbij een deel van haar kaak weggehaald zou moeten worden wel laten uitvoeren, zij was toen 7 jaar en in de bloei van haar leven. Wonderbaarlijk genoeg bleek bij de MRI-/CT-scan dat er helemaal geen aangetast weefsel te vinden was, en is haar een verdere operatie (op het wegbranden van het tandvlees rondom het al weggehaalde bultje na) bespaard gebleven. Een gelijksoortige operatie zou ik Sjefke zeker niet meer aan willen doen.

Bij Tapas zou ik ongeveer net zo ver gaan als bij Nozem denk ik, hoewel ik bij Tapas haar ten opzichte van Nozem grotere energieniveau en werklust duidelijk mee zou nemen in overwegingen voor operaties e.d.

Ik ga dus zeker voor kwaliteit.

[S@ndr@]

tja, twee laten gaan 1 van 4 jaar en 1 van 4,5 jaar, zoveel pijn en problemen.
en toen alles op deze wereld niet meer genoeg was, om ze nog een leuk( honden) leven te laten hebben, was het tijd voor afscheid en rust.
ook al heb ik er zelf nooit vrede mee kunnen hebben, gewoon gezien de leeftijd
ook al hadden we eigenlijk alles redelijker wijze geprobeerd

Dat is wel erg jong. Wat waren de problemen als ik vragen mag?

Bij de een heupen en rug, ( naast nog wat andere kleine dingen)
bij de 2de heupen en knieën .

[Flevo Bordertje]

Ik heb de beslissing nog nooit hoeven maken, maar denk er wel regelmatig aan nu Boyke 9 jaar is en zichtbaar snel veroudert
Het moment bepalen van laten gaan, lijkt me zo moeilijk. Theoretisch ben ik niet voor onnodig gedokter en aan laten slepen van zaken die niet meer te verhelpen zijn en de hond last geven. Maar als het dadelijk zover is, wanneer is het dan zover Het houd mij erg bezig. Ik probeer er maar op te vertrouwen dat ik het gewoon weet wanneer mijn eerste eigen hond op is en er geen lol meer in heeft en anders hoop ik dat iemand me aan mijn vestje trekt en me helpt herinneren aan mijn eigen rotsvaste overtuiging: kwaliteit gaat boven kwantiteit!