Ik weet niet zo goed, hoe te beginnen. Vanavond is op de een of andere manier (ik was er niet bij) een bekvecht partijtje onstaan tussen Sorbonne en Mowan. Dit was wel vaker het geval, en niet ernstig. Lune heeft zich daarmee bemoeit om de boel te willen stoppen, zoals altijd, maar waarschijnlijk bij het ophijsen van Sorbonne om Mowan en Sorbonne los te krijgen, is er per ongeluk een slag ader geraakt in zijn lies.
Caro heeft het bloeden geprobeerd te stoppen, maar was alleen thuis. Dierenarts gebeld, drukverband zo goed en kwaad als het ging om gelegd, en naar de dierenarts geraced. Daar aangekomen leefde hij nog, maar zodra de narcose begon te werken, gleed hij weg. Te veel bloed verloren.
Caro heeft er alles aan gedaan, ze kon niks anders doen, in je eentje is het verdomd lastig om een slagaderlijke bloeding te laten stoppen en op tijd bij de dierenarts te zijn. En ik was aan het werk. Ik ontving een sms of ik naar huis wilde komen, en vermoede nog niks, toen ik Caro belde, heb ik als een gek mijn spullen gepakt, en ben naar huis gegaan.
Hij ligt er vredig bij. Gewoon zoals hij was. Lekker lui, op zijn zij, niks aan m te zien. Je zou zo denken dat ie op staat, maar dat doet ie niet meer. Mijn oetlul, kabouter plop wordt niet meer wakker. Jaren heb ik op de grens van haat en liefde met je geleefd. Soms kon ik je achter het behang plakken, maar 90 procent van de tijd was je gewoon een heerlijke hond. Ik kan je nog helemaal niet missen. Jij, jij die me alles geleerd hebt, over honden gedrag, over abnormaal honden gedrag, over hoe ik moest reageren in situaties, om consequent te zijn. Wat moet ik nu zonder jou?
Ik ga je missen lullo, dag draak. Ik hou van je, voor altijd.
aggos, wat een stom ongeluk...
Dat verwacht je toch niet!
