Verwacht, maar toch nog steeds zo onverwacht, hebben we Qyan eind deze ochtend in laten slapen.
Qyan kreeg op 01-02-2010 de gevreesde hartspierziekte DCM en een levensverwachting van 3 maanden. We hebben zoveel meer tijd gekregen dan verwacht.
Het ging al een tijdje op en neer. Na de opleving van gister waren we hoopvol. Hij at, hij dronk, wilde weer spelen. Toonde weer veel interesse voor zijn omgeving, interesse in andere honden, snuffelde er vrolijk op los. Vanmorgen was er ook niets aan de hand. 's Morgens is mijn vriend nog met hem uit geweest. Iets later ben ik nog met hem uit geweest. Hij liep wel langzaam, maar verder was er nog niet veel te merken.
Eenmaal thuis na de eerste uitlaatronde merkte ik dat er toch iets was. Hij bleef maar staan, werd benauwd, wilde ook niet meer in de douche drinken. Eenmaal op bed kon hij ook niet liggen en bleef zitten. Zijn buik begon samen te trekken met een hoop gekreun, staart tegen zijn kont aan gekleefd. Ik dacht diaree. Ik ben weer naar beneden gegaan met hem en hij had inderdaad diaree. Daarna wilde hij niet meer verder lopen. Zijn ademhaling ging eigenlijk steeds slechter en daarna heb ik het werk gebeld dat ik niet kon komen. Nadat ik dat had gedaan en naar Qyan keek zag ik druppels bloed zijn neus uit komen. Enkele seconden later gaf hij bloed en opgeklopt slijm op met hoesten en stond te trillen op zijn poten. Over de lengte van zijn rug stonden al zijn haren overeind. Qyan is gaan decompenseren van het een op het andere moment. Gelukkig is het begonnen zo'n 30 minuten voordat ik opweg zou gaan naar mijn werk. Ik moet er niet aan denken dat dit was gebeurd als ik op mijn werk zou zijn. Zijn hartje was gewoon op. De enige dag dat mijn vriend de auto mee heeft naar het werk.....het wachten tot hij er was duurde een eeuwigheid (voor mijn gevoel)
Het was nog een aardige klus om Qy bij de auto te krijgen. Eenmaal in de auto ging het wel en wilde hij weer eigenwijs uit het raam hangen als altijd. Daarna is hij met zijn kop tussen ons in komen zitten, om onder zijn kin geaaid te worden. Bij de dierenarts is het snel gegaan, Qy nam zijn tijd, maar hij is er niet tegen gaan vechten. Na de spuit met het roesje stond zijn hart al bijna stil. Pas nadat hij in diepe slaap was, is de injectie met inslaapmiddel gegeven.
Qyan is rustig in mijn armen ingeslapen.
Mijn allerliefste Qyman, je bent weer vrij. Je hebt alles uit dit leven gehaald wat je eruit hebt kunnen halen. Je wilde zo graag leven en je was zo'n sterke hond. Nu waren wij er voor jou en was het aan ons om sterk te zijn.
Dag kanjer, tot ooit
*edit, het is vandaag 18-11 en geen 19-11*
TARAK
