... Ik heb het zo moeilijk vandaag...
Eind december kwam ons malle nootje bij ons wonen, de stoerste chick van de straat met haar negen weken, al het vuurwerk deed haad helemaal niets en ze stapte dapper haar rondjes mee elke avond als ze weer los gingen. Ze was een heel pittig beestje, waar ik echt heel erg mee te stellen heb gehad, het was toch wel wat, voor een eerste hond. Maar de moeilijke momenten waren er veel minder dan de mooie momenten, sprintjes trekken en kuilen graven aan het strandje, sneeuwballen gooien, het heel knap doen op puppycursus, lekkere wandelingen door het dorp en natuurlijk de heerlijke kroelmomenten 's avonds op de bank.
Tot ik in april opeens blauwige graankorrels in haar ontlasting vond, en me half doodgeschrokken naar de dierenarts begaf, rattengif. Ze pompten haar vol met vitamine K, we kochten de hele apotheek leeg, een doosje pillen per dag moest ze krijgen, die ze opat als snoepjes en ze deed er zelfs kunstjes voor. Maar het was niet genoeg, maandagavond vier april kwam ik na een douche beneden en had ze, waarschijnlijk, een hersenbloeding gehad na een tijdje heel hard en boos naar boven blaffen omdat ik zomaar weg ging bij haar. Ik heb haar vast proberen te houden, maar ze was in paniek, of misschien gewoon helemaal in de wereld en krabte of beet me zo hard dat de littekens op mijn arm staan, dat moment ga ik dus nooit meer kunnen vergeten..
Ik mis het allemaal zo, ik mis die malle noot, het gekke kind, de kusjesdood in de ochtend, het gespring, het gespeel, de oneindige energie die ze had, zelfs het blaffen en bijten als ik treuzelde en het haar allemaal niet snel genoeg ging. Lieve gekke Ziva.. Je mocht maar vijf maanden worden, dat is niet eerlijk. Ik mis je zo..
