Voor ik toch zover ben dat ik het lopen met de hond(en) opgeef en het houden van hond(en) opgeef, dan moet het wel heel erg zijn. Ik weet nog, jaren gelden, ik meen rond 2001, toen lag ik een tjdje met een hernia plat. Het trok mijn rechter been in en lopen naar de wc was al een marteling. Toen het maar een beetje beter ging, kon ik een paar krukken lenen, en kon ik King (die ik toen nog alleen had) zijn kleine rondje geven.
King had exact door dat het niet goed ging met baas. Bleef pal naast mij lopen (ik had hem uiteraard niet aangelijnt vanwege de krukken), bleef maar naar mij kijken en ontpopte zich opeens als een waakhond en beschermer eerste klas (tot mijn schrik toen hij opeens op iemand af vloog die te snel op mij af kwam, waarschijnlijk).
Nee, ik merk het nu, nu ik al even een paar weken zonder hond zit, het klopt niet, het is het niet, alles staat stil (voor mijn gevoel), gezin is niet compleet
Dus, voor ik toch ECHT het houden van een hond zou opgeven, daarvoor zou ik zelf zowat opgegeven moeten zijn....denk ik?