Ik ben ontzettend dankbaar voor de hulp van een aantal mensen als ik echt 'omhoog' zit met de honden. Ik heb mijn werk in principe zo geregeld dat het in mijn eentje allemaal te doen is (ik werk 6 uur per dag, sommige dagen wat minder), maar een aantal keer in het jaar komen er toch extra dingen bij kijken. Verjaardags-ettentjes (die ik echt niet af kan zeggen in bepaalde gevallen) 's avonds terwijl ik overdag al gewerkt heb (ik werk veel weekenden), vergaderingen, soms een mega OV-vertraging. En dan is alleen ook echt wel erg alleen, en ben ik erg blij dat ik in de 9 jaar dat ik nu honden heb altijd wel een hele fijne oppas-voor-eventuele-noodgevallen heb gehad.
Verder heb ik bij alles wat ik buitenshuis doe, of wil gaan doen, altijd wel de honden in mijn achterhoofd. Kunnen ze mee? Zo niet, zijn ze dan erg lang alleen? Zo ja, wat dan?
Ik vind dat niet erg, want dat is mijn leven, samen met de honden. Maar ik vind het wel iets om je te realiseren als je aan (een) hond(en) begint terwijl je daarnaast moet werken en bepaalde sociale verplichtingen hebt (en dan heb ik er al bijzonder weinig, al zeg ik het zelf

).
Met pups heb ik overigens altijd een langere periode vrij gehad, of ik begon met maar 3 uurtjes werken op een dag na een paar weken vrij.
Edit: en qua "indelen in het dagelijks leven"; ik sta op werkdagen rond 6 uur op zodat ik voor mijn werk nog ruim met de honden kan lopen. Da's 's zomers leuker dan 's winters

Als ik thuis kom uit mijn werk gaan we ook meteen weer of een stuk lopen, of bij een watertje apporteren, of een combinatie. Uit je werk komen, en vervolgens op de bank storten kan je wel vergeten. Vind ik tenminste

Mijn vrije dagen staan grotendeels in het teken van iets (extra) leuks met de honden ondernemen, maar dat is mijn hobby ook, dus dat komt dan weer mooi uit
