Toen ik destijds op zoek was had ik niet zo fijne ervaringen/contacten met asiels. In mijn omgeving (vrienden en familie) hadden een aantal mensen een hondje uit buitenland via een stichting, vandaar dat ik ook bij bepaalde stichtingen ging kijken. Ik toonde 2 x eerder interesse in een leuk kruisinkje dat mij aansprak van foto en beschrijving en was 2 x net te laat. De 3e keer stond mijn latere hond op de site van AAI en ik viel als een blok voor zijn grote kijkers en ietwat triestige blik......
Een aantal weken later hadden wij hem opgehaald van Schiphol en zat hij achterin de auto terug naar huis. Het was een rare gewaarwording, ik keek om en zag hem achterin zitten en dacht: wat raar , dit is nu MIJN hond. Maar ik ken hem helemaal niet! Hij was niet het type hond die enthousiast kwispelend, een lik gevend op mensen afkwam. Behalve voor het meegenomen lekkers had hij geen interesse, maakte geen contact, precies conform karakter en dat wist ik op zich wel. Maar ondanks dat ik de beslissing voor deze hond te gaan zeer weloverwogen had genomen, dacht ik nog: "oh jee, straks moet ie me niet".
Maar toen hij de eerste avond rustig op zijn kussen lag, ietwat onzeker om zich heen kijkend en ik naast hem ging zitten en zijn gehavende lijf bekeek raakte hij zo mijn hart en kreeg ik tranen in mijn ogen. Ik zei hem dat alles goed kwam vanaf nu. En zo was het ook, we hebben 7 bijzondere jaren samen doorgebracht en ik weet dat hij mijn once-in-a-lifetime hondje is geweest.
Ik word er trouwens niet goed van dat de discussie "eigen honden eerst" zo'n 2 x per jaar terugkeert

en juist vaak door mensen die hun niet al te nederlandse ras lekker bij een fokker weg hebben, of erger nog uit een puppyfarm (en daarmee ook uit het oostblok)

Eventhough you're gone, we're still a team'.
(r.i.p. Yuki / Askiem Yoshi)
Esther