Ik vraag me dat eigenlijk gewoon af.
Hoe traumatisch is dat nu voor een hond?
Je ziet steeds meer positieve bekrachting- trainingen, ik doe er zelf ook aan mee.
Maar als mijn hond op dit moment bezig is een gat in mijn bankstel te graven, pak ik haar op (gelukkig is het een kleintje) zeg op ferme toon "nee" en zet haar ergens anders.
Dat is dus not done tegenwoordig.
Begrijp me goed, ik wil ook helemaal niet terug naar de fysieke mishandeling, ik vind dat sowieso een zwakte bod.
Een hond op zijn rug dwingen?
Dat advies wordt ook niet gegeven aan eigenaren van (ik noem maar iets) Ierse wolfshonden, RR's of een volwassen St. Bernard.
Neem ik aan tenminste, dan moet je wel een uit de kluiten gewassen kerel zijn.
Schokbanden? Nee, echt niet!
Werpkettinkjes en Fisher discs?
Nou... soms denk ik daar best wel eens aan

Maar soms vind ik wel, dat we doorslaan.
Wat is er mis met het stellen van grenzen?
Gewoon "nee" zeggen tegen een hond?
Ik kijk naar CM en ik vind dat er goede ideeën bijzitten.
Ik kijk naar "positive reinforcement" technieken en ik vind dat daar veel goeds bij zit.
Ik kijk naar de "oude" opvoedtechnieken en vind dat daar ook wel iets goeds bij zit.
Maar als ik sommige problemen hier lees van mensen met hun hond, denk ik wel eens "pak hem bij kop en kont en zet hem ff de kamer uit"...
Ik moet (met al die nieuwe technieken) mijn "ruimte claimen", mijn hond "afleiden", noem maar op.
Is dat altijd zo noodzakelijk?
Of mag ik mijn grenzen stellen, en duidelijk en consequent zijn met behulp van een "nee"?
Wat zijn jullie meningen?